Ο φόβος δεν έχει στόμα.
Δεν έχει μάτια ούτε μυαλό.

Ο φόβος ξεμυτάει άφοβα μέσα απ’ τη στέρνα του στόματος.

Φιλάει τα δόντια και γλείφει τα χείλη.

Δεν είναι γλώσσα. Είναι αέρας στη γλώσσα.

Δεν είναι απαλό άγγιγμα στο δέρμα. Είναι ανεξίτηλο άγγιγμα.

Ένας ανεπαίσθητος, παραπανίσιος χτύπος της καρδιάς, που την σταματάει.

Ο φόβος γεννιέται στον ψίθυρο.

Γεννιέται πριν το όχι γεννηθεί στο μυαλό.

Βουβή άρνηση είναι ο φόβος.
Κραυγή σε αυτιά κωφών.

Ο φόβος αρχίζει να περπατάει μέσα στα ερείπια της λογικής.

Είναι πούδρα, που δεν μπορείς να τινάξεις από τα χέρια. Ιδιαίτερα τα βρεγμένα χέρια.

Ο φόβος κολλάει στα βρεγμένα χέρια και γίνεται λάσπη.

Είναι δυό χέρια σπασμένα, που χωράνε όλα τ’άδικα του κόσμου.

Είναι δυό μάτια τρύπες, που χωράνε όλα τα κλάματα μαζί.

Ο φόβος δεν έχει χρόνο. Συμβαίνει πάντα.

Δεν έχει χώρο. Υπάρχει παντού.

Δεν έχει αφορμή. Έχει μόνο αιτία.

Ο φόβος έχει φύλο και  είναι γυναίκα.

Έχει μνήμη, που δεν μπορεί να σβήσει.

Άσβηστη η μνήμη του φόβου.

Σαν λάσπη κολλάει στα χέρια η μνήμη του φόβου.

Η Μαρία Γεωργαλά  είναι MSc Επικοινωνιολόγος-GCDF, Πιστοποιημένη Σύμβουλος Σταδιοδρομίας – Mentor Επιχειρηματικότητας Global Career Development Facilitator

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr