Ήταν το 2004, που μου έγινε πρόταση από τις ‘Εκδόσεις Ψυχογιός’ να μεταφράσω το πρώτο βιβλίο της τριλογίας ‘Τα παιδιά του Λυχναριού’ ενός ανερχόμενου τότε νεαρού συγγραφέα, του Φίλιπ Κερ.  Και μόνο ο τίτλος του βιβλίου ‘Στ’ Αχνάρια του Ακενατόν’ ήταν αρκετός για να ενεργοποιήσει τα μεταφραστικά αντανακλαστικά μου στο έπακρο.  Η γνωριμία μου με τους δίδυμους ήρωες Τζον και Φιλίπα, δυο χαριτωμένα και πανέξυπνα ‘Τζίνια’, μ’ έκανε να στρωθώ στη δουλειά με κέφι και αστείρευτη περιέργεια για την εξέλιξη της ιστορίας.

Μ’ αυτό το βιβλίο έκανα την πρώτη μου γνωριμία μ’ έναν σημαντικό συγγραφέα που το μέλλον του ήδη προδιαγράφονταν λαμπρό!

Το 2005, όπως ήταν αναμενόμενο ήρθε στα χέρια μου το δεύτερο βιβλίο της τριλογίας με τίτλο που κι αυτήν την φορά παρέπεμπε σε καινούργιες συναρπαστικές περιπέτειες.  ‘Το Μπλε Τζίνι της Βαβυλώνας’ και τα γνώριμα μου πια δίδυμα, με παρέσυραν σε μια ακόμη πιο φανταστική και απίστευτη ιστορία, τώρα ο Φίλιπ Κερ με είχε κερδίσει απόλυτα σε τέτοιο βαθμό που περίμενα εναγωνίως το τρίτο βιβλίο της σειράς για να ζήσω ξανά, την μαγεία της περιπέτειας.

Το 2006 η τριλογία συμπληρώνεται με την ‘Βασιλική Κόμπρα της Κατμαντού και εγώ βυθίζομαι πάλι σε περιπέτειες και μυστήρια, που με κρατούν αιχμάλωτη τους, ως την τελευταία πρόταση, ως την τελεία του τέλους.

Η μετάφραση αυτών των τριών βιβλίων υπήρξε για μένα πηγή χαράς, κεφιού, και φυσικά αγωνίας για τις περιπέτειες των οικείων μου πια ηρώων.  Ο Φίλιπ Κερ μου είχε δώσει την δυνατότητα να προσθέσω τρία πολύ σημαντικά βιβλία στο βιογραφικό μου.  Ήξερα πως αυτός ο συγγραφέας είχε μέλλον και δεν έπεσα έξω.  Η πορεία του υπήρξε ιδιαίτερα σημαντική και απέκτησε πολλούς φανατικούς αναγνώστες.

Και τα χρόνια πέρασαν, και η τύχη διασταύρωσε πάλι τα βήματα μου μ’ αυτόν τον αγαπημένο συγγραφέα, όχι πια μέσα από κείμενα προς μετάφραση, αλλά δια ζώσης.  Αυτήν την φορά, πριν δυο χρόνια, στην απονομή των βραβείων του ‘Literature.gr’ , όπου είχε τιμηθεί με αφορμή μια φράση από το βιβλίο του ‘Φιλοσοφικά Εγκλήματα’ των Εκδόσεων Κέδρος.  Είχα πια απρόσμενα μπροστά μου, με σάρκα και οστά, τον αγαπημένο μου συγγραφέα.  Μιλήσαμε για βιβλία, ήπιαμε ένα ποτήρι κρασί και βγάλαμε μια φωτογραφία μαζί, για να έχουμε να θυμόμαστε, πως μόνο βουνό με βουνό δεν σμίγει.

Κοιτούσα συχνά την φωτογραφία μας και θυμόμουν με αγάπη την συνεργασία μας, τόσα χρόνια πριν, αλλά και την ευγένεια και την αμεσότητα που συνόδευσε το κρασί που ήπιαμε, τα λόγια που ανταλλάξαμε.  Προσδοκούσα μια επόμενη συνάντηση μας στο μέλλον.

Αλλοίμονο, έφυγε τόσο πρόωρα στις 23 του Μάρτη, μέρα Παρασκευή.  Αφήνοντας πίσω του σπουδαίο έργο αλλά και δυσαναπλήρωτο κενό.

Σ’ αυτό το σημείωμα μου για τον θάνατο του δεν αναφέρθηκα σε βιογραφικά στοιχεία του.  Δεν ήταν αυτή η πρόθεση μου, ούτε αυτός ο στόχος μου.  Ήθελα μόνο να καταθέσω την προσωπική μου εμπειρία μαζί του, επαγγελματικά αλλά κυρίως στο πεδίο των ανθρώπινων σχέσεων που ήξερε να προσφέρει τόσο γενναιόδωρα και με την σεμνότητα που πρέπει σ’ ένα σημαντικό δημιουργό.

Θα ήθελα να κλείσω το σημείωμα μου με τα δικά του σοφά λόγια αναφορικά με τα παιδικά βιβλία.

“Το να γράφεις παιδική λογοτεχνία είναι το μοναδικό πραγματικό μυστικό της αιώνιας νεότητας που γνωρίζω-για να γράψει ο συγγραφέας ένα καλό παιδικό βιβλίο, είναι υποχρεωμένος να έρθει σ’ επαφή με τον εσωτερικό του 12χρονο”.

Καλό σου ταξίδι, αγαπημένε μου συγγραφέα.

H Κώστια Κοντολέων είναι συγγραφέας και μεταφράστρια