Αν και το μετεωρολογικό δελτίο ήταν σαφές : ” Αύριο ο υδράργυρος θα χτυπήσει σαραντάρι ” , η τρελοπαρέα δεν επτοείτο καν.

Ραντεβού παιδιά, στις 3 το μεσημέρι στον προαύλιο χώρο του σχολείου για το καθιερωμένο ποδοσφαιρικό ματς του καλοκαιριού, τι κι αν αυτός ήταν κλειστός λόγω διακοπών. Δόξα να’ χει ο θεός, εμείς πάντα βρίσκαμε τρόπο να περνούμε το συρματόπλεγμα, να ξαναφρεσκάρουμε τις ορίζουσες γραμμές του χώρου και το φιλοθεάμον κοινό μας κορίτσια σαν τα κρύα νερά να μας χειροκροτούν.

Τα στοιχήματα έδιναν κι έπαιρναν : γκαζόζες στον κουβά με πάγο, αυτοσχέδιες κατασκευές για τα παγωτά να κρατούνται στην ιδανική τους θερμοκρασία, και πολλές πολλές συσκευασίες βανίλιες υποβρύχια.

Το ποδόσφαιρο άρχιζε εν μέσω ζωηρών επιφωνημάτων των κοριτσιών κι εμείς να διαφιλονικούμε για το αν η μπάλα ήταν οφ σαιντ ή δοκάρι. Που και που έμπαινε και κάνα γκολ.

Αυτά συνέβαιναν κάπου εκεί γύρω στη δεκαετία του ’60. Το γεγονός είναι ότι έχω αναλώσει αρκετό ύπνο και ισάριθμα όνειρα στα ποδοσφαιρικά τερέν με μόνη αποζημίωση την άγρια επαναφορά στην πραγματικότητα από το χάρακα του δασκάλου που ξυλοφόρτωνε τις χούφτες μου.

Ουκ ολίγες οι στιγμές που μεσάνυχτα ξυπνώ αλαφιασμένος στον ύπνο μου, αφού προηγουμένως έχω φροντίσει να κάνω σμπαράλια τα τζάμια του σχολείου από μια απέχθεια που νιώθω ως προς τις επιβεβλημένες ώρες κοινής ησυχίας.

Δημήτρης Κατσούλας

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr