Ο Χρήστος Χωμενίδης  είναι Συγγραφέας

 GREEK RESTAURANT – NEW YORK 253-17 NORTHERN BLVD

Ετήσια συνδρομή: 150 ευρώ Paradise SPA & GYM (εντός Ξενοδοχείου Amilia Mare-Paradise, 4ο χλμ Ρόδου-Καλλιθέας).  Εντός πακέτου:  Xαμάμ, τζακούζι, σάουνα, οργανωμένο γυμναστήριο, pilates, brazilian boost, strong zumba, bodypump. Τηλ: 22410-62481 & 22414-01519

PARADISE SPA & GYM-ΕΤΗΣΙΑ ΣΥΝΔΡΟΜΗ (FULL PACK): 150 ΕΥΡΩ

Μόνο στη Ρόδο: Αποστόλου Παύλου 50 (Ανάληψη)-Βενετοκλέων (Στάδιο ΔΙΑΓΟΡΑΣ)-Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ)-Λεωφόρος Κρεμαστής – Πηγές Καλλιθέας (από Μάιο-Οκτώβριο) & catering Γάμοι-Βαπτίσεις, Συνέδρια, Εκδηλώσεις

PANE DI CAPO – AT RHODES – ΣΤΗ ΡΟΔΟ – ΤΗΛ: 22410-69007

Όταν, προ πενταετίας, ένας φίλος τραγουδιστής μού αφιέρωσε από το πάλκο τον «Πενηντάρη», πειράχτηκα. Ένοιωσα αδικημένος. «Εγώ είμαι μόλις σαραντοκτώ!» διαμαρτυρήθηκα όταν ήρθε στο τραπέζι μας, έτοιμος -διά του λόγου το αληθές- να επιδείξω την αστυνομική μου ταυτότητα. «Ο Ζαμπέτας το έγραψε πριν κλείσει τα σαρανταπέντε…» μού επεσήμανε, με απολογητικό δήθεν χαμόγελο. «Ο Ζαμπέτας ως γνωστόν μεγαλόδειχνε» επέμεινα. «Οι στίχοι του υμνούν τον πενηντάρη» άλλαξε τροπάριο. «Τον ονομάζουν “νέο της εποχής”…» «Ποιάς εποχής; Του 1970! Έχει προοδεύσει ο κόσμος, έχει παραταθεί η νεότητα. Ο “Εξηντάρης” θα’πρεπε να λέτε στις μέρες μας!» Εάν υπήρχε νομική διαδικασία μετονομασίας τραγουδιών κι έπινα λίγο παραπάνω, σίγουρα θα έσπευδα στη σχετική υπηρεσία και θα περίμενα στωικά να ξημερώσει για να υποβάλω αίτηση…

Τρίχες, φίλες και φίλοι! Το ξέρουμε κι εσείς κι εγώ πως στα πενήντα μπορεί να μην θεωρείσαι πλέον χούφταλο, μορμολύκειο – όπως στις αρχές του 20ου αιώνα, όταν η «Ακρόπολις» έγραψε «…άμαξα ελαύνουσα παρέσυρε τεσσαρακοντούτη γέροντα…». Έχεις ωστόσο μπει για τα καλά στη μέση ηλικία.

Ακόμα και αν η κεφαλή σου δεν θυμίζει αλπικό τοπίο ή καλογυαλισμένο καθρέφτη. Ακόμα κι αν από το στήθος σου δεν κρέμονται γυαλιά πρεσβυωπίας – την ξεγελάς προσώρας τεντώνοντας τα χέρια σου που κρατούν την εφημερίδα ή τον κατάλογο τού εστιατορίου…

Το βλέπεις στη συμπεριφορά των πιτσιρικάδων. Σού απευθύνονται απαρεγκλίτως στον πληθυντικό. Σοβαρεύουν όταν κάθεσαι στην παρέα τους. Σού ζητούν, έτσι και τους κινήσεις το ενδιαφέρον, να διηγηθείς ιστορίες από τον καιρό που εσύ τελείωνες το Πανεπιστήμιο ενώ εκείνοι δεν είχαν καν γεννηθεί. Αν κάνεις το λάθος να τους πεις ότι είχες πιεί κάποτε καφέ με τον Κάρολο Κουν, είναι ικανοί να σε ρωτήσουν για την Μαρίκα Κοτοπούλη, ίσως και για τον Ίωνα Δραγούμη, εφόσον βέβαια γνωρίζουν τα παραπάνω ονόματα. Αποτελείς εν ολίγοις κομμάτι ενός παρελθόντος, το οποίο φαντάζει απώτατο.

Στις συναναστροφές των συνομηλίκων σου, μελαγχολείς χειρότερα. Και ας μην κυριαρχούν εισέτι τα ιατρικά (ορισμένοι βεβαίως κοκορεύονται ότι πραγματοποίησαν την πρώτη τους κολονοσκόπηση) ούτε το μέτρημα των ενσήμων για τη σύνταξη, την οποίαν κουτσουρεμένη-ξεκουτσουρεμένη πολλοί επιμένουν να τη λαχταρούν όπως οι σταυροφόροι το ιερό δισκοπότηρο. Οι συζητήσεις μετά τα πενήντα έχουν ταυτόχρονα ένα βάρος και μια ελαφρότητα. Τοποθετούνται άπαντες σχεδόν εχθρικά απέναντι στις καινούργιες τάσεις, ήθη, ιδέες. Κατακεραυνώνουν τους νέους «οι οποίοι ξοδεύουν τη ζωή τους κολλημένοι σε οθόνες», «που έχουν ξενερώσει από την υπερβολική πολιτική ορθότητα», «που δεν ερωτεύονται πιά στις ακρογιαλιές παρά μονάχα στο διαδίκτυο». Εξιδανικεύουν παράλληλα, πλαστογραφώντας τα, τα δικά τους νιάτα.

Ακούγοντας τους πείθεσαι προς στιγμήν ότι έχουν ζήσει ανεξαιρέτως καταπληκτικές περιπέτειες στα μποέμικα χρόνια των 90ς και των 00ς. «Και πότε πήρατε την κάτω βόλτα;» σού’ρχεται να τούς ρωτήσεις. Γνωρίζεις την απάντηση. Θα τα ρίξουν στην κρίση.

Πράγματι, άμα δεν είχε φαληρίσει το κράτος το 2010, δεν θα’χαν σταματήσει να ποζάρουν πάνω από αστακομακαρονάδες, να ταξιδεύουν με διακοποδάνεια σε εξωτικά νησιά. Δεν θα άλλαζε στην ουσία τίποτα – ένα μάτσο μεσήλικες θα ήταν που θα περιέφεραν τα φουσκωμένα πορτοφόλια, τα μπότοξ και τις αναμνήσεις τους. Που αδίστακτα θα οικειοποιούνταν τις επιτυχίες και τα βάσανα των παιδιών τους – «η Λήδα κέρδισε μετάλλιο στην κολύμβηση», «στον Στέλιο διαγνώστηκε δυσλεξία». Που θα παρίσταναν τους καλλιεργημένους και τους κοινωνικά ευαίσθητους. Που θα’χαν σιωπηλά παραιτηθεί από το φλερτ – αν βαριόντουσαν ή ασφυκτιούσαν στους γάμους τους, θα απιστούσαν στα μουλωχτά, φροντίζοντας να μη δεθούν συναισθηματικά με το «τρίτο πρόσωπο» ώστε να μην απειληθούν οι ισορροπίες, η ακριβοπληρωμένη τους καθημερινότητα.

Γκρινιάζω; Εννοείται! Τι μεσήλικας θα ήμουν αν δεν γκρίνιαζα;

Η μέση ηλικία μοιάζει με την πάλαι ποτέ μεσαία τάξη. Καμαρώνει για τα κεκτημένα της ασχέτως αν τα απολαμβάνει αληθινά. Τρέμει τις αλλαγές καθώς το ξέρει ότι κατά κανόνα εγκυμονούν το χειρότερο. Απεχθάνεται τις ακρότητες. Όποιος, γυναίκα ή άνδρας, την αρνείται, όποιος προκλητικά νεάζει -το ρίχνει στα γυμναστήρια, συναναστρέφεται με την επόμενη γενιά, γκομενίζει- φαντάζει γελοίος. Δικαίως ίσως. Το να νομίζεις πως θα ξεγελάσεις τον χρόνο συνιστά το άκρον άωτον του δονκιχωτισμού.

Στις πλατείες, στις πλαζ δεν κοιτάω πλέον τα κορίτσια αλλά τα αγόρια. Ταυτίζομαι μαζί τους. Αναλαμβάνω νοερά ρόλο προπονητή. «Ψήσε την τη μικρή! Μην τη παραφλομώνεις βρε στη φλυαρία! Ώρα να την ξεμοναχιάσεις – πρότεινέ της μιά βόλτα!» Από μέσα μου φυσικά, φορώντας μαύρα γυαλιά για να μη δουν πως τους καρφώνω. Οι συνομήλικοι μου διαφωνούν για τα πολιτικά. Δεν τους δίνω καμιά σημασία. «Σκέφτεται το καινούργιο του βιβλίο…» με δικαιολογούν.

Να πλήττεις με στυλ. Ιδού η πρόκληση της μέσης ηλικίας.-

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  Δημοσιεύεται και στα ΝΕΑ.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr