Ο Ηλίας Καραβόλιας είναι Οικονομολόγος  με ειδίκευση Γενικής Θεωρίας και Οικονομικής Πολιτικής. Κατέχει Master of Arts από το European Institute of Philosophical  Anthropology.

«Οι Συντηρητικοί δεν μπορούν να ανακατεύουν τους ανθρώπους στην κορυφή χωρίς τη συγκατάθεση του βρετανικού λαού. Δεν έχουν εντολή να υποβάλουν τη χώρα σε ένα ακόμη πείραμα: η Βρετανία δεν είναι το προσωπικό τους φέουδο για να τη διοικήσουν όπως επιθυμούν»

( Κ. Στάρμερ, πρόεδρος των Εργατικών)

Αυτό ακριβώς συμβαίνει. Δεν ζούμε πολιτική αναταραχή μόνο αλλά έναν εμφύλιο πόλεμο του μεγάλου κεφαλαίου στο City του Λονδίνου.

«Ανακατεύεται» η τράπουλα στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας στην Βρετανία.

Οι Τόρηδες θα εκλέξουν τον πέμπτο πρωθυπουργό τους μέσα σε έξι χρόνια ενώ είναι 30 (!) μονάδες πίσω στις δημοσκοπήσεις.

Είναι γνωστό ότι το παραδοσιακό δεξιό κόμμα της Αγγλίας «διοικείται» από κάποιους φεουδάρχες, τραπεζίτες, βιομήχανους.

Και αρκετοί εξ αυτών μάλιστα πολιτεύονται για δυο και τρεις δεκαετίες κληροδοτώντας τις θέσεις σε εκλεκτούς τους.

Η δε τελευταία πρωθυπουργός άντεξε μόνο 45 μέρες διότι «μπέρδεψε» την οικονομική πολιτική (φορολογία και παροχές) με τα παραδοσιακά συμφέροντα της υψηλής αστικής τάξης του Λονδίνου, τα οποία χωρίζονται σε βιομηχανικά και χρηματοπιστωτικά.

Τόσο όμως εντός του ΗΒ, όσο και έξω από αυτό, η μεγάλη καπιταλιστική τάξη των ισχυρών χρηματιστών διεθνώς, έδρασε με υπομονή και μέθοδο που θυμίζει το χτύπημα του Soros πριν 30 χρόνια.

Ισχυρά χαρτοφυλάκια (που καλούνται δήθεν ως «αγορές») δεν βιάστηκαν με το Brexit πριν πέντε χρόνια. Περίμεναν να τελειώσει η πανδημία, πόνταραν στην ενεργειακή κρίση και καταπόντισαν μόλις σε λίγες μέρες την στερλίνα και τα κρατικά ομόλογα.

Ο πληθωρισμός έφθασε 11%, όσο πριν 40 χρόνια επι Θάτσερ, και τα επιτόκια καλπάζουν ανοδικά αυξάνοντας τις δόσεις δανείων και χρεών ενώ το ρεύμα είναι πανάκριβο και οι ενεργειακές βιομηχανίες παραπαίουν (έπαιζαν παράγωγα με υψηλά ασφάλιστρα κινδύνου και οι ζημιές τους από αυτά είναι περισσότερες από τα κέρδη τους λόγω ανόδου των τιμών ενέργειας !)

Με απλά λόγια : τρίζει το βρετανικό μοντέλο – όπως και το γερμανικό, το αμερικανικό κ.α- δηλαδή τρίζει το «σύστημα» λόγω ιστορικού συναπαντήματος κρίσεων (πανδημία- ενέργεια- πόλεμος)

Η δομική αυτή αναταραχή του καπιταλισμού θα εξαχθεί σίγουρα από τις μεγάλες κυρίαρχες χώρες προς τις περιφερειακές και ασθενέστερες.

Αυτή η αλυσίδα διάδοσης της κρίσης προκαλεί κάτι σαν «αναπαραγωγική εκκαθάριση» κεφαλαίου- και φυσικά πλήττει κυρίως τις χαμηλές τάξεις.

Η γεωπολιτική συγκυρία ( ο παράγοντας «πολεμική οικονομία» λόγω Ρωσίας -Κίνας) αναδιατάσσει τις ενδοκαπιταλιστικές θέσεις, αναμοχλεύει κερδοφορίες και σπρώχνει στο μέλλον τις μεγάλες ζημίες ( προς τις κοινωνίες) αλλάζοντας την ιεραρχική δομή του πλούτου.

Συντελείται μια μετατόπιση των τεκτονικών πλακών του καπιταλιστικού οικοδομήματος σε «χωροχρονικό» επίπεδο αφού η «γεωγραφική εκδοχή» του πολέμου και των ενεργειακών αγωγών συναντά :

α) τόσο τα πολυεθνικά συμφέροντα πετρελαίου και LNG απέναντι σε αυτά του φυσικού αερίου και των ανανεώσιμων πηγών και

β ) τις αθέατες διαπλανητικές συναλλαγές (υψηλής συχνότητας) των παιχτών στις κεφαλαιαγορές.

Το βιομηχανικό δηλαδή κεφάλαιο βρίσκεται σε ιστορικά υψηλά επίπεδα ενδοανταγωνισμού «τρέφοντας» έτσι το χρηματιστηριακό κεφάλαιο που διαμορφώνει τις τιμές σχεδόν για τα περισσότερα που αφορούν τον ανθρώπινο βίο πάνω στον πλανήτη..