Ωραιοζήλη Τζίνα Δαβιλά

Φωτογραφία άρθρου: Ο Μίκης Θεοδωράκης στο Ανόβερο της Γερμανίας, στις 29-4-74, από το αρχειακό υλικό της σελίδας https://mikisguide.gr/

Ο Μίκης, το τέλος της αληθινής Ιστορίας του 20ού αιώνα και η ψόφια Ελλάδα

—- Ο θάνατος του Μίκη Θεοδωράκη έκανε στα μάτια μου ακόμη πιο μισητή τη δικτατορία του ’67. Η ματωμένη ταράτσα της Μπουμπουλίνας από τον βασανισμό των αντιστασιακών που λειτουργούσε ως εστία φρίκης και φόβου για τους γείτονες δια χειρών Λάμπρου, Μπάμπαλη, Μάλλιου και λοιπών ανθρωπόμορφων , είχε και το αίμα και τον πόνο του Μίκη. Κι όμως τόσες δεκαετίες μετά λαθραίες – κρυφές μορφές δικτατορικής “λογικής” επιβιώνουν χωρίς καμμία αντίσταση. Τυχάρπαστοι , μπακαλοπολιτικοί που η ιστορία θα μηδενίσει και που κάνουν τα πάντα για να γράψουν το όνομα τους στους πίνακες της ανικανότητας και της απρέπειας.

Εις μνήμην Μίκη τα ραδιόφωνα παίζουν Ελύτη και το “μη λησμονάς τη χώρα μου”, αλλά οι Έλληνες λησμονούν γοργά. Τον Μίκη δεν θα τον ξεχάσουμε για τα εξής τρία:

α) τη μουσική του που έμαθε ακόμη και στον αγράμματο έλληνα την ποίηση επειδή μελοποίησε τον Ελύτη, τον Ρίτσο, τον Σεφέρη,

β) την αντιστασιακή του δράση. Δεν έσκυψε το κεφάλι, δεν προσκύνησε κανέναν, απέρριψε τον φόβο, έζησε μια ζωή ελεύθερη, όπως επέβαλε η αξιοπρέπεια και η ηθική του, κάνοντας τον να ομολογεί ότι έχει μείνει σε εκείνη την Ελλάδα γιατί η σημερινή είναι ψόφια,

γ) την μουσική και ποίησή του  που αφορούν σε κοινωνικά-πολιτικά γεγονότα, όπως ο Χίτλερ και η δικτατορία, είναι τραγούδια που αποτελούν τη διάσωση και τη διάδοση της σύγχρονης Ιστορίας μας.

Όσοι τον τραγουδούν και θέλουν να τον τιμούν, ας παραδειγματιστούν ενεργά από τη ζωή του Μίκη. Δεν ωφελούν οι παθητικοί θαυμασμοί. Οι ωραίοι Έλληνες είναι όσοι αγωνίζονται για να διαφυλάξουν τις Αξίες και τις Αρχές της  οικουμενικής φιλαλληλίας.  Της Δικαιοσύνης, της Συναδέλφωσης και της Ειρήνης. Και φυσικά της υγιούς δίκαιης Δημοκρατίας. Ο λόγος τους είναι δυναμικά σαρωτικός αλλά όχι διχαστικός. Σαν του Μίκη. 

Καλή απολογία, Μαέστρο μου. Υπήρξες γνήσιο Λιοντάρι, υπερήφανο, αισιόδοξο, φωτεινό, δημιουργικό, ακαταπόνητο, αξιοπρεπές που δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του. Ας σε τιμούμε ακολουθώντας τον δρόμο σου.  

—- Ο Κυριάκος Μητσοτάκης – που ειρήσθω εν παρόδω ανακοίνωσε τριήμερο εθνικό πένθος για τον θάνατο του Μίκη – έπραξε ανασχηματισμό προ διημέρου και μας εξέπληξε: κάλεσε τον Ευάγγελο Αποστολάκη για τη θέση του υπερυπουργού – Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη – και έλαβε ήττα. Μεγάλη ήττα. Η πρόταση του απερρίφθη, ο ίδιος είναι έκθετος στους πολίτες, στους πολιτικούς κύκλους και περισσότερο στους δικούς του πολιτικούς συνοδοιπόρους. Επιπλέον, ο ανασχηματισμός του, είχε και την αλλαγή του Υφυπουργού Απόδημου Ελληνισμού, έναν άνθρωπο που καμία σχέση δεν έχει με τον απόδημο ελληνισμό. Μα μετά την αποπομπή του κ. Διαματάρη, ποιος θα μπορούσε να είναι περισσότερο άξιος για αυτό το χαρτοφυλάκιο από κάποιον που θα ανήκει στον απόδημο ελληνισμό έστω και αν δεν είναι ο Αντώνης Διαματάρης; Αξίζει δε να τονιστεί ότι ο κ.  Διαματάρης – φαινομενικά παραιτηθείς, στην πραγματικότητα άκομψα εκδιωχθείς σε ένα τετράμηνο υφυπουργίας του από τον Απόδημο Ελληνισμό προ διετίας λόγω … βιογραφικού – έχει υποβάλλει μήνυση κατά του Columbia το οποίο δεν του έδωσε το πτυχίο για τα μαθήματα που είχε πληρώσει και ολοκληρώσει καθώς ποτέ δεν του γνωστοποίησε ότι έπρεπε να υποβάλλει και αίτηση για να λάβει το πτυχίο του. Αν δεν περίμενε να δικαιωθεί, δεν θα έμπαινε στη διαδικασία να κινηθεί δικαστικά εναντίον του Πανεπιστημίου, κυρίως μετά την τόση “κακοποίηση” και φθορά που υπέστη. Διατηρώ αυτή τη βεβαιότητα, δεδομένου ότι το Πανεπιστήμιο καμία ανακοίνωση επι του θέματος δεν εξέδωσε.

—- Ο πιο επικίνδυνος άνθρωπος είναι ο πεινασμένος στην ψυχή. Ο μη χορτάτος. Είναι ικανός για κάθε κακό. Τη μοχθηρία, την αδικία, την δολοπλοκία, το έγκλημα. Ο Μίκης ισχυρίστηκε ότι ο άνθρωπος της πόλεως δεν ξέρει τα όρια του, ξεχνά τη θνητότητά του, γιατί δεν έρχεται σε επαφή με τον θάνατο, όπως συμβαίνει στους κατοίκους ενός χωριού που θέλοντας και μη ζουν απέναντι ή πολύ κοντά στο κοιμητήριο του χωριού. Ο χωριάτης δεν λησμονεί, επομένως, ότι είναι πεπερασμένος, ότι έχει τέλος.  Αυτό πιθανόν να λειτουργεί εξισορροπιστικά, αφού σ’ένα χωριό ο ένας βοηθά τον άλλο, συμπονά τον άλλο, συμπράττει με τον άλλο. Ό,τι συμβαίνει στην Ικαρία που οι άνθρωποι είναι αιωνόβιοι, όπως ομολογούσε ο δήμαρχος του νησιού πριν από ένα χρόνο, ισχυριζόμενος ότι όλοι μαζί κάνουν τις εργασίες τους εκ περιτροπής, τη μια μέρα βοηθούν τον ένα, την επόμενη τον άλλο κ.ο.κ. Αυτό είναι ο ορισμός της αλληλεγγύης και της ομαλής γειτνίασης. Της ωραίας ζωής.

Πού θέλω να καταλήξω; Αν και Χατζιδακική ως το μεδούλι, με τον θάνατο του Μίκη μπήκε τελεία και παύλα στην αποτύπωση της  πραγματικής κοινωνικοπολιτικής Ιστορίας του 20ού αιώνα. Ο Μίκης δεν είναι ένας απλός συνθέτης, είναι ο συναισθηματικά ευφυής καλλιτέχνης και Ιστορικός που έκανε τη σύγχρονη Ιστορία μας Μουσική αφήνοντας το ισχυρότερο, ισχυρότατο αποτύπωμα, το δικό του και των πραγματικών γεγονότων. Η ζωή χωρίς μουσική θα ήταν ένα σφάλμα, έλεγε ο Νίτσε. Οι Ιστορικοί ίσως μεροληπτούν, ίσως αδυνατούν να μελετήσουν και να αποτυπώσουν όλες τις πηγές σωστά. Η μουσική ποτέ δεν αστοχεί όταν μάλιστα ο συνθέτης της έχει υποστεί τις συνέπειες των γεγονότων στο πετσί του. Και συνέθεσε στο πεντάγραμμο γράφοντας με την ψυχή του.

Να γιατί η Ελλάδα θρηνεί για τον Μιχαήλ Θεοδωράκη, να γιατί κηρύχτηκε τριήμερο εθνικό πένθος από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που όπως ισχυρίστηκε τον συναντούσε συχνά και άκουγε προσεκτικά ό,τι τον συμβούλευε. Δε θέλω να σκέπτομαι τι μας περιμένει τώρα που ο Μίκης πέρασε στη μνήμη και που δεν θα συμβουλεύει τον πρωθυπουργό. Πώς θα βγούμε από “την ψόφια Ελλάδα του σήμερα” όπως έλεγε ο Μίκης.-

ΥΓ: Ως μαθήτρια στις εορταστικές εκδηλώσεις του Πολυτεχνείου συμμετείχα στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο στις χορωδίες του Σχολείου μου. Τότε, τραγουδούσα πολύ άνετα όλα τα τραγούδια, τώρα πια δεν μπορώ ούτε στίχο να πω χωρίς να δακρύσω.

3.9.2021