Γι αυτόν δεν υπήρχαν γιορτές και σχόλες .

Κυριακή πρωί κι αφού το χωριό βρισκόταν στο πόδι από νωρίς, ξεκάμπιζε* από τα πηγάδια του χωριού διαλαλώντας το εμπόρευμα του.

Φορτωμένο το γαϊδουράκι του με δυο σακιά κάστανα – τόση ήταν η συνολική ποσότητα που συνέλεξε εφέτος  από τις καστανιές του – έφτανε στα πρώτα σπίτια του χωριού .

Που και που αγοράζαμε κάνα κιλό . Ένα κιλό του ζητούσες, “πάρε και από μένα αυτές τις δυο χούφτες χάρισμα . . . ‘’ .

Αμπέλια σταματήσαμε να έχουμε εκεί γύρω στο ’90, γιατί με εντολή της Ευρωπαϊκής Ένωσης τα ξεριζώσαμε για κάποιες πενταροδεκάρες .

Πάνε χρόνια τώρα που είχα να τον δω – μας είχε πει θυμάμαι  και κάποια προβλήματα υγείας με την μονάκριβη κόρη του – οπότε τις προάλλες να’  τος ξανά μπροστά μου καβάλα στο γαϊδουράκι του  την ώρα που μαδούσα ένα τσαμπί σταφύλι  μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μου .

Είπα να από πίσω του αλλά δεν τον πρόλαβα . Τούτη τη φορά είχαν μια άλλη ιδιαίτερη νοστιμιά τα κάστανα και τα λόγια των παιδικών μου χρόνων .

Σαν κάτι να συνέβη, λες και μύγα τσίμπησε το γαϊδουράκι του, αφήνιασε και εξαφανίστηκαν στο λεπτό .

Κι εγώ έμεινα να κοιτάζω τη λευκή οθόνη του υπολογιστή μου, την άγραφη .

*ξεκαμπίζω = φανερώνομαι

Δημήτρης Κατσούλας

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr