Ωραιοζήλη – Τζίνα Δαβιλά

Ηχητικό αρχείο:

ή η κακία είναι στο απροχώρητο, επομένως δεν έχω περιθώριο ούτε καν να θυμώσω και να κατρακυλήσω μαζί με τους κακούς στη χοάνη του σκότους και της μοχθηρίας τους

ή όταν το καλό, το Δίκαιο, το Υψηλό ξεχειλίζει. Τότε νοιώθω πλήρης, ευτυχής.

Έτσι ένοιωσα στις 7 Οκτωβρίου 2020, όταν η Δικαιοσύνη ζύγισε σωστά τους εγκληματίες που 500.000 άμυαλοι έβαλαν στη Βουλή.

Ισορρόπησε το μέσα μου που ξεσκεπάστηκαν αυτοί που βλέπαμε καθαρά το ποιον τους, όσοι τους κατατάξαμε στα νοσηρά ανθρωπόμορφα.

Όπως ένοιωσα και νοιώθω να βγαίνει ο καλύτερος μου εαυτός σε κάθε καταδικαστική απόφαση, που τουλάχιστον η δικαίωση έρχεται σαν δροσερό χάδι στην ψυχή του κάθε βασανισμένου: των γονέων Τοπαλούδη, της οικογένειας Φύσσα και σε κάθε υπόθεση όπου η Δικαιοσύνη σέβεται τον ρόλο της ή πιο σωστά οι Δικαστές σέβονται τον ρόλο τους ως υπερασπιστές-εκφραστές-προσωποποιήσεις της Δικαιοσύνης λαμβάνοντας αποφάσεις δίκαιες.

Ο καλύτερος μου εαυτός πηγάζει από την ετυμολογία του λήμματος “καλός”. Καλοσύνη, κάλ(λ)ος, κάλλιστος. Ό,τι έχει σχέση με τον καλό μου εαυτό είναι απόρροια της Καλοσύνης. Της αξίας που γεννά όλες τις αρετές. Tην ευγένεια, την ευσπλαχνία, την αλληλεγγύη, την ανθρωπιά. 

Ίσως και να νικήσει το τόσο κακό που σκεπάζει τον πλανήτη. Το συσσωρευμένο κακό που σε μένα βγάζει τον καλύτερο μου εαυτό. Όχι γιατί είμαι απαραίτητα καλός άνθρωπος, όσο γιατί κατανοώ βαθιά ότι ο δρόμος της κακίας είναι αδιέξοδος και αυτοκαταστροφικός.

ΥΓ: Γιατί τα σοκολατάκια ως κεντρική φωτογραφία του άρθρου; Διότι πάντα ένα κομμάτι σοκολάτας μας φτιάχνει τη διάθεση!

9.10.2020

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr