Η Άννα Κοντοπίδη είναι Συμβολαιογράφος και ζει στη Νάξο

Μ’ αρέσουν εκείνα τα μενεξεδιά απομεσήμερά του…

Οι νοτισμένες βραδινές σιωπές του… οι παραπονεμένες αυγούλες του…

Τα μελωμένα φθινοπωρινά μεσημέρια του …

O αγιασμός της πρωτομηνιάς του απ΄το ποτηράκι της θείας Σοφίας ….

Τα ζακετάκια που φοράμε για τα κρυερά απογεύματα…

Η ζεστή σοκολάτα που πίνουμε με τα κακά παιδιά στις γωνιές των καφέ.. . τα τικ τακ των τακουνιών μας λίγο πριν τα τσαλαβουτήξουμε στις λακούβες με τα λιμνασμένα νερά στο δρόμο..

Τα χρυσάνθεμα που σβήνουν σαν τους πόθους…

Τα πορτοκαλιά φύλλα των δέντρων που «κοντράρουν» με το φώς του δειλινού και τρίζουν σε κάθε φύσημα…

Τα φάλτσα της τρομπέτας των πιτσιρικάδων στις προετοιμασίες της μπάντας για την παρέλαση …

Η πίτα από γλυκοκολόκυθο του Άγγελου…

Το γλυκό σταφύλι στο βαζάκι που πάντα κάποιος ξεχνά να το κλείσει απ’τη βιασύνη του να το φάει στα κρυφά…

Η τσίκνα του ψημένου σύκου που θα συνοδεύσει το ρακόμελο τις κρύες νύχτες του χειμώνα…

Η μυρωδιά μετά την πρώτη βροχή του …

Η γιάφκα που φτιάχνουν τα σαλιγκαράκια στις γωνιές του κήπου…

Ο λεκές απ’το λάδι καθαρίζοντας την κάννη της καραμπίνας του κυνηγού μου…

Το πείσμα του να σημαιοστολίζει τα όνειρά μου κι ας μη φορώ πια μπλε ποδιά κι άσπρη κορδέλα στα μαλλιά !!!

Τον αγαπώ τον βροχάρη των μηνών !! Γιατί βρέχει με απόλυτη ειλικρίνεια και ανακαλύπτεις ξανά και ξανά πως δεν είναι φήμη ότι ο ουρανός υπάρχει, που θα λεγε και η Δημουλά.

Τον αγαπώ τον Οκτώβρη με το στυφό χαμόγελο …Τον αντισυστημικό των μηνών …

Τον μόνο απ’όλους, που’ χε το θάρρος και το θράσος να πετάξει απ’ τ’ όνομά του το μι (μη) …

Καλό μήνα στους Αγίους Φίλους μου !!!