Ο Ηλίας Καραβόλιας είναι Οικονομολόγος  με ειδίκευση Γενικής Θεωρίας και Οικονομικής Πολιτικής. Κατέχει Master of Arts από το European Institute of Philosophical  Anthropology.

Η μοναδική αληθινή πάλη του μάταιου αυτού κόσμου είναι εντός μας, εντός δηλαδή του διχασμένου υποκείμενου. Και είναι εκείνη η συνεχής εμπλοκή μεταξύ απόλαυσης -θυσίας, εργασίας-κατανάλωσης, δίπολα και ισχυρά σημαίνοντα που γίνονται ιμάντες μεταβίβασης της αλλοτρίωσης από άνθρωπο σε άνθρωπο, ισχυροί διπλοί δεσμοί που περιορίζουν και ασφυκτιούν το κάθε υποκείμενο.

Από πού όμως εκπορεύεται αυτή η πάλη ; Ποια εστία την πυροδοτεί ; «Το κεφάλαιο», είναι η εύκολη απάντηση. «Ο καπιταλισμός», είναι η ακόμη ευκολότερη.

Η σχέση εργασίας/κεφαλαίου  – για την οποία η εγχώρια αριστερά αναστατώθηκε αυτές τις ημέρες  – είναι πλέον μια εντελώς μεταλλαγμένη σχέση.

Αποτελεί κάτι σαν αφανή συνάρτηση που βρίσκεται νοερά παντού αλλά στην πραγματικότητα δεν την αντιλαμβάνεται( ή κάνει πως δεν την αντιλαμβάνεται) κανείς. Αυτή η μετάλλαξη φρονώ ότι αποτελεί την χωροχρονική ηγεμονία της μετανεωτερικής ψηφιακής εποχής.

Το σημειοκεφάλαιο έγινε η αιτία της σημειωτικής παραγωγής. Και ο εργαζόμενος παράγει εμπόρευμα, υπηρεσίες, κέρδη και υπεραξία δίνοντας το δικό του γνωσιακό εμπόρευμα σε χρονοκυψέλες, προσφέροντας δηλαδή εργασία και ανθρώπινο κεφάλαιο μέσα σε κατακερματισμένο χρόνο στα δίκτυα και στις οθόνες.

Οι γενιές του κλικ και του delivery έχουν δυστυχώς ή ευτυχώς ξεπεράσει την κλασική θεωρία και την πολιτική οικονομία. Το κεφάλαιο είναι ήδη εμβαπτισμένο μέσα στην κολυμβήθρα του συμβολικού.

Είναι ήδη συσκευασμένο μέσα στις κάρτες sim, τα apps και τις πλατφόρμες των smartphones.

Το κεφάλαιο είναι εντοιχισμένο στο δωμάτιο της συχνά ανώφελης και ανούσιας εργασίας του καθενός και της καθεμίας.

Είναι πακεταρισμένο στα αρχεία του υπολογιστή ως data που θα σαρωθούν από αλγόριθμους και κώδικες τεχνητής νοημοσύνης ή λοιπά μεταφυσικά πραγματάκια.

Ο μισθός και τα εισοδήματα των περισσότερων αυταπασχολουμένων πλέον μισθωτών, τα κέρδη δηλαδή των ατομικών «Εγώ ΑΕ», ουσιαστικά έχουν προκαταβληθεί από τα ολιγοπώλια και τα κράτη με την μορφή προμερίσματος στους δρώντες του συστήματος.

Η πλοήγηση στο διαδίκτυο, η έκσταση της επικοινωνίας, τα εξατομικευμένα προφίλ, είναι κάτι σαν δυνητικά οφέλη και «ευκολίες ζωής» για τους σύγχρονους υπηκόους.

Ένας σύγχρονος μαρξιστής ενδεχομένως να βλέπει τον δυισμό κεφαλαίου -επικοινωνίας αποκομμένο από την σύγχρονη πραγματικότητα( οι ψηφιακοί νομάδες, η εξ αποστάσεως τηλεργασία, η μηχανική μάθηση, οι πηγαίοι κώδικες, οι πλατφόρμες διαμοιρασμού, η ομότιμη παραγωγή, το crowdfunding, και άλλα δεδομένα της gig economy)

Η νεοαριστερή ριζοσπαστική ιδεολογία χρησιμοποιεί ακόμα μια ιστορικά ασύμβατη σχέση κέρδους-μισθού, μια αδύνατη θετική συσχέτιση κεφαλαίου- εργασίας.

Όμως η συστημική «κανονικότητα» δεν αναγνωρίζει μόνο σχέσεις, συσχετίσεις, τάσεις. Βλέπει και συναρτήσεις χρόνου-απόδοσης και καμπύλες παραγωγικότητας και χρησιμότητας.

Για την σύγχρονη, αλλά μη κευνσιανή, ριζοσπαστική  αριστερά, τα animal spirits του υποκειμένου μοιάζουν ασύνδετα με τα ψηφία στο e banking και στο wallet του κινητού, όταν ο μισθωτός των 680 ευρώ ικανοποιεί την μαρξική συνθήκη περί φετιχισμού του εμπορευματος και πληρώνει με ανέπαφη συναλλαγή το παπούτσι των 240 ευρώ.

Το χάσμα λοιπόν συνεννόησης του Ευκλείδη Τσακαλώτου με τον νέο υπερεπικοινωνιακό αρχηγό του, είναι εκείνο το χάσμα συνεννόησης της αριστεράς με την συστημική κανονικότητα : της υπερχρέωσης, της υπερκατανάλωσης, της προσαρμογής της ανθρώπινης εργασίας σε συνθήκες απασχολησιμότητας.

ΥΓ: Κανείς δεν λέει ότι ο Μαρξ και ο Λένιν δεν είναι παρόντες. Ήταν πάντα εδώ, και θα συνεχίσουν να είναι. Όπως όμως θα έπρεπε να είναι και ένας left liberal σαν τον Κευνς, τον οποίο συστηματικά αγνοεί η κεντροαριστερά στη χώρα( και το πληρώνει ακριβά…)