Βρίσκεσαι σε γάμο ή βαφτίσια, κηδεία, εγκαίνια, γιορτή ή στο γραφείο….

Θες να πεις κάτι ουσιώδες, ψαγμένο, κάποια λόγια απο καρδιάς, τεντώνεται η γλώσσα να φτάσει στο συναίσθημα και πριν προλάβει, σκοντάφτει ατσούμπαλα στον λάκκο με τις κοτσάνες!!

Κι έτσι ανοίγει η αυλαία της μπουρδολογίας:

-Και στα δικά σας, λες στην μαμά και στον μπαμπά της νύφης.

-Να ζήσετε ευτυχισμένη, εύχεσαι στη χήρα.

-Και του χρόνου, λες στη μαμά του μωρού που βαπτίζεται…

-Να ζήσετε να σας θυμόμαστε… στη νύφη και στον γαμπρό

-Και στα δικά σας, στους γονείς της νύφης κτλ

Κάτι η φορτισμένη στιγμή, κάτι η μόνιμη βιασύνη για όλα, κάτι η συσσωρευμένη αφηρημάδα αποτέλεσμα μιας ασφυκτικά πιεσμένης καθημερινότητας, κάτι που έχει διακοπεί η κυκλοφορία μεταξύ γλώσσας και εγκεφάλου, εκεί στο ύψος του θυρεοειδή λόγω συνωστισμού, κάτι η ενασχόληση με το κινητό που περνάς στα κλεφτά την δύσκολη πίστα… νά τη η μπούρδα που ξεστομίζεται ή γράφεται!

Και το μυαλό αλλού, πέεεεερα, μακριά, να λιάζεται συνήθως σε μια καλοκαιρινή ξαπλώστρα… ‘

Έγραφα κάποτε μέιλ σε έναν πελάτη ενώ από πίσω με φύσαγε βοριαδάκι από το μισάνοιχτο παράθυρο. Του γράφω, τελείως αφηρημένη, στο τέλος της αλληλογραφίας μας:

«Και Κώστα κλείσε το παράθυρο, Με εκτίμηση… κτλ»

Μου απάντησε κανονικά στην αλληλογραφία και στο τέλος μου γράφει:

«Αφήνω το παράθυρο λιγάκι ακόμη ανοιχτό,

Φιλικά, Κώστας »

Γιατί, αυτό το «χίλια συγγνώμη σας εύχομαι» από τσιγγάνα στο τραίνο που ξεδιπλώνει τα διπλώματα αναπηρίας του συζύγου για να πουλήσει στυλό; Τι έχουν ακούσει τα αυτιά μου, τι έχει πει το στόμα μου και πόσα λάθος Send έχουν πατήσει τα δάχτυλά μου: Έχω στείλει sms μετά από ξενύχτι που έγραφε:

«Σου στέλνω χιλιάδες φούσκες-φιλάκια εκεί που κοιμάσαι να σκάνε πάνω σου…», αντί να πάει όμως στον σωστό παραλήπτη, πήγε στον ε ρ γ ο δ ό τ η μου….

Ή το κλασικό λάθος, όπου στο πληκτρολόγιο του κινητού το «ε» είναι δίπλα με το «ρ», και έτσι άπειρες φορές έχω στείλει «πέος» αντί για «προς»… Γκάφες, γκάφες, γκάφες και γκάφες!

Και αυτά που νομίζεις ότι είναι σωστά, είναι; Εύχεσαι για τον συγχωρεμένο:

«Καλό Παράδεισο να έχει». Μα ο παράδεισος είναι η πηγή του καλού, είναι σούπερ υπέρ-καλός από μόνος του, είναι μάλλον μειωτικό και σίγουρα αχρείαστο, να του κοτσάρεις το «καλός» μπροστά. Σα να λες, «πέθανε εντελώς», λέγεται; Και τότε τι λες, ε; Υπάρχει μια λύση, να γράψεις από πριν σε ένα χαρτάκι αυτά που θα πεις και να τους ρίχνεις κλεφτές ματιές…σκονάκι δηλαδή!

Άλλη λύση να λες συνεχώς και ασταμάτητα από μέσα σου πχ «να ζήσετε να ευτυχίσετε», «να ζήσετε να ευτυχίσετε», «να ζήσετε να ευτυχίσετε» κτλ και όταν έρθει η στιγμή, τα λες αλάνθαστα στην νύφη και στο γαμπρό και μετά συνεχίζεις με τα ίδια στους κουμπάρους, στους γονείς κτλ. Στο κάτω-κάτω, μια καλή ευχούλα λες, μισή ντροπή δική σου και μισή δική τους!

Είμαστε πάντως οι γενιές του ό,τι νά ναι, του φρουτ-φρουτ, του τσάτρα-πάτρα: Η μαμά μου ποτέ δεν έκανε τέτοιου είδους λάθη, ήξερε ακριβώς τι έπρεπε να πει, και πού! Κι αν τυχόν θα πηγαίναμε μαζί σε κάποιο κοινωνικό γεγονός, με εξέταζε από νωρίς αν ήξερα τι πρέπει να πω, πώς να σταθώ κτλ Σπουδαία καθηγήτρια της Συμπεριφορικής τέχνης!!!

Η κηδεία στην Ελλάδα υπήρξε ανέκαθεν σπουδαίο κοινωνικό γεγονός! Λειτουργούσε και ως μέγα ψυχολογικό αντίβαρο: αυτός που βίωνε το πένθος την συγκεκριμένη στιγμή, ήταν σίγουρα σε χειρότερη θέση από σένα, και σε ακόμη πιο χειρότερη αυτός που συγχωρέθηκε … Και η κάθε παρευρισκόμενη θρηνούσε και εκτονωνόταν στην κηδεία, για κάποια δική της παλαιότερη απώλεια, η χήρα όμως τις έβλεπε όλες συν-λυπούσες στον δικό της χαμό, έτσι ήταν όλοι ευχαριστημένοι! Ακόμη κι αν δεν είχες πολλά-πολλά με τον μακαρίτη, «έπρεπε να φανείς»! Άσε τα 3μερα, τα 9μερα, τα σαράντα, τα 6μηνα… παρουσία σε όλα, γιατί οι απουσίες καταγράφονταν με ακρίβεια! Πόσες φορές ακούσαμε: -«Ωραία κηδεία πάντως» ή «75 χρόνων; τι κρίμα, νεότατος» !

Τα «μαργαριτάρια» βεβαίως ξεστομίζονται εκατέρωθεν:

Σε τελετή κηδείας φέτος, σφίγγω το χέρι συγγενούς της θανούσης, λέγοντας:

-Τα συλλυπητήριά μου. Και μου απαντά η Κερκυραία συγγενής:

-Best regards!

Best regards λοιπόν για όλα, ευχή-πασπαρτού και για τη χήρα και για τη νύφη και για την συμπεθέρα!

Μπέστ ριγκάρντς μάνα, το λες και κολλάει σε όλα τα κοινωνικά, πάει με όλα σαν την κοκα–κολα, είναι το «κέτσαπ» των ευχών!

* Η Λουσίλ Πετρίδου είναι συγγραφέας του βιβλίου «Μόλις άλλαξα ζώδιο”, όπου περιγράφει με χιούμορ πώς νίκησε τον καρκίνο του μαστού.