Ο μετα-Κορονοϊό άνθρωπος θα κινείται άναρχα ανάμεσα στην κοινωνική ανασφάλεια και την ψυχική ανισορροπία. Η νεύρωση ως μέθοδος αυτο-προστασίας μιάς ψευδο-εικόνας του αμήχανου ανθρώπου, αλλά και ως αναζήτηση μιάς κοινωνικής δικαίωσης [sic] για το φόβο που παρέλυσε την κανονικότητα, θα εκφορτίζει συχνά ψυχική ενέργεια, που για τους άλλους θα μεταφράζεται σε ασυνείδητες αυτόματες αντιδράσεις, για το ίδιο όμως το υποκείμενο θα εκλαμβάνεται κυρίως ως στοιχείο επιβίωσης.

Νεύρωση και άλογες σκέψεις/στάσεις θα.συναντώνται σύντομα στις διάφορες μορφές αποστασιοποίησης ή και φυγής από τον κοινωνικό χώρο. Είναι γνωστό ότι η εσωτερικευμένη αντικειμενική πραγματικότητα καταλήγει συχνά σε εντάσεις που εκφράζονται με α-κοινωνικά μέσα. Η σώρευση έντασης και η φαντασιακή άμυνα αποφορτίζονται συχνά κοινωνικά με την παρέκκλιση ή και με το έγκλημα (και ψυχικά μέσα από αυτές τις συμπεριφορές).

Άλλο όμως η επιθετικότητα της καθημερινότητας κι άλλο η καταστροφική (και συχνά ανθρωποκτόνος) βία erga omnes.

Επειδή ο άνθρωπος είναι κάτι παραπάνω, ή μάλλον κάτι διαφορετικό , από μια δεξαμενή γονιδίων δεν αρκεί η όποια βιολογική ερμηνεία της μετά-Κορονοϊό βίας. Η επιθετικότητα ως τρόπος επικοινωνίας με τον φοβισμένο Άλλον και η βία ως μέσον (αυτο)καταστροφής δεν πρέπει να ταυτίζονται. Ζούσαμε έτσι κι αλλιώς στον ‘πολιτισμό της βίας’. Μια βία που είτε εγγράφεται σε στατιστικές, είτε τη συναντάμε στο δρόμο, είχε και έχει γίνει πλέον επικίνδυνη για όλους. Τώρα όμως τα πράγματα θα πάρουν άλλη μορφή. Ο έγκλειστος πολίτης, ο έμφοβος άνθρωπος θα είναι έτοιμος να επιτεθεί σε όποιον [νομίζει ότι] θέτει σε κίνδυνο την υγεία του. Από την άλλη και ο μη-ευπαθής, και απαθής ως προς την κοινωνική αλληλεγγύη, τύπος πολύ εύκολα θα στραφεί με βίαιο τρόπο κατά του-κατά υγειονομικό τεκμήριο- επικίνδυνου συνανθρώπου του, όποιος κι αν είναι αυτός.

Το Δίκαιο που συνιστά «τέχνη» διαχείρισης και διοχέτευσης-ακόμα και της άλογης- βίας (αφού επιχειρεί να εναρμονίσει τα αντίθετα) ή και η ηθική της δικαιοσύνης που σταθμίζει το Καλό και το Κακό [τιμωρώντας το άδικο] πολύ δύσκολα θ’ανταποκριθούν στο «δίλημμα του φυλακισμένου», που έχει στοιχειώσει τη ζωή όλων, φοβισμένων και μη πολιτών. Ποιος θα επιβιώσει σε βάρος ποιών; Ποιό θα είναι το μοντέλο του καλού γείτονα και του φίλου στην επόμενη μέρα; Η κοινωνική αποστασιοποίηση θα μας κάνει περισσότερο ασφαλείς ή περισσότερο καχύποπτους για τον πλαϊνό μας; Η καταγγελία σώζει και η ανοχή σκοτώνει;

Χρειαζόμαστε επειγόντως νέα ψυχοκοινωνικά όρια.

Όρια καλύτερης ποιότητας ζωής αλλά και όρια σεβασμού της ασθένειας και του θανάτου.

Όρια τήρησης του νόμου αλλά και όρια παράνομης κι επικίνδυνης αντί-στασης.

Όρια εκφραστικής/συμβολικής επιθετικότητας αλλά και όρια εγκληματικής βίας.

Ο φαύλος κύκλος της συνεχούς εχθροπάθειας δεν θα κλείσει ποτέ αν δεν ορίσουμε και δεν περιορίσουμε. Εκτός πια αν φοβόμαστε λιγότερο τη βία του άλλου (ή τη δική μας) από την εμπιστοσύνη στον άλλο (ή στον εαυτό μας).

ΥΓ.’’Όταν τα παιδιά πρέπει να πιούν ένα δύσγευστο φάρμακο

μπορούν να πεισθούν ευκολότερα να το καταπιούν

αν τα χείλη του ποτηριού

είναι αλειμμένα με μέλι’’ [Λουκρήτιος, Ι 936-950]