Τι πιο καλοκαιρινό να είσαι στην ξαπλώστρα σου — ενώ στον εγκέφαλο εξελίσσεται ένα ατελείωτο εσωτερικό κουτσομπολιό, με πολύ βουητό, σαν φωλιά από μελίσσια από τις πολλές αντικρουόμενες σκέψεις και απόψεις, σαν να κάθισαν στο τραπέζι να συζητήσουν το ΚΚΕ με την χρυσή αυγή μαζί. Ξεσαλώνει η Βουλή του εγκεφάλου σε ολοήμερη θερινή συνεδρία! Σκέψεις που πηγαινοέρχονται πάνω-κάτω σαν το ατελείωτο επισκεπτήριο του τοκετού…

Η ημερήσια διάταξη έχει θέμα: «Παρατηρώντας τους λουόμενους και όχι μόνο…»: Τα γυφτάκια τρέχουν δεξιά και αριστερά με τα βρακιά τους, τσαλαβουτάνε, κολυμπάνε, φωνάζουνε, έχουν γεμίσει τα κορμάκια τους με αυτοσχέδια «τατουάζ» που τα έκαναν με χοντρό μαρκαδόρο, στο πιο μικρό που τρέχει με μισοπεσμένο βρακί, του έχουνε ζωγραφίσει στην πλάτη έναν τεράστιο χοντρό φαλλό με όλα τα συμπαρομαρτούντα…. κι όταν το θυμηθούν την «πέφτουν» και σε καμιά κρεπαρισμένη ανυποψίαστη 70αρα:

-«Κυρία θέλετε να κάνουμε παρέα;»

Τι να πεις, παιδάκια είναι κι αυτά, έχουν στο μυαλό τους το παιχνίδι πρώτα και μετά την δουλειά! Τελικά μάλλον γυφτάκια είναι κι όχι Ρομά. Δεν θυμάμαι τώρα και ποια ακριβώς είναι η διαφορά. Στα ρηχά αριστερά μια υπέρβαρη τοφαλίτσα, συγγνώμη κοπελίτσα, «ουιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι» σκούζει υστερικά για να την προσέξουμε όλοι, όταν το αγόρι της, τσίρος και λιανός σαν τον Άγιο Ονούφριο, την σηκώνει αγκαλιά μέσα στην θάλασσα και την γυρνάει γύρω-γύρω-γύρω… Ο έρωτας κιλά δεν κοιτά, το κορίτσι -φάλαινα ζευγάρι με το αγόρι -τσίρο! Μπράβο της για την αυτοπεποίθηση της και μπράβο του που την θέλει! (και την σηκώνει και αγκαλιά άμα λάχει). Αυτός ο έρωτας… Στα δεξιά, 20χρονος αοιδός, σαν τον σπινθηροβόλο Μάκη από τους “Ευτυχισμένους Μαζί”, σε παραθαλάσσια συναυλία: Με αυτοκίνητο θρασύτατα σταματημένο πάνω στο κύμα, έχοντας ξεφορτώσει συναυλιακό ηχείο και παίζοντας από ένα λαπτοπάκι σουξεδάκια που καλύπτουν ηχητικά, όχι μόνο την παραλία, αλλά και το λιμάνι και την σειρήνα του πλοίου που φεύγει. Το μαρτύριο όμως δεν σταματά εκεί, έχει μικρόφωνο-καραόκε και τραγουδά πάνω στα τραγούδια! Εγώ, τα γυφτάκια που ζητάνε και παραγγελίες , το κορίτσι-φάλαινα και το αγόρι-τσίρος είμαστε η άτυπη επιτροπή του «Νησί Έχεις Ταλέντο». Σκυλοτράγουδα, μπιτάκια, Πρωτοψάλτη με «Πάμε Χαβάη», απ’ όλα έχει ο μουσικός μπαξές!

«Τγία» του βάζω και πολύ είναι, ψήφισα, τέλος! Άραγε τι εμφανές ελάττωμα να έχω ή μήπως κάποιο εξόφθαλμο χαρακτηριστικό; Δεν μπορεί, όλη η επιτροπή του παραλιακού talent show, κάτι έχει… Μωρέ έχω, αλλά έχε χάρη που τα καλύπτω περίτεχνα… μειδιάζω ευχαριστημένη!!!

-Με συγχωρείτε κυρία, με διακόπτει από τις σκέψεις το αγόρι-τσίρος.

-Έχετε κάποιο αντί-ηλιακό να βάλω στο κορίτσι μου, να μην πάθει έγκαυμα;

Δεν προλαβαίνω να απαντήσω και σε δευτερόλεπτα βουπ-βουπ-βουπ να σου το κορίτσι-φάλαινα μπροστά μου: -Εγώ είμαι το κορίτσι του!

-Κάτι έχω να σας δώσω μουρμουρίζω. Πάει το αντί-ηλιακό σκέφτηκα, έχει να καλύψει μισό στρέμμα… Δεν πειράζει όμως χαλάκι της, επιβραβεύω την σαμπανιζέ αυτοπεποίθηση της, μπράβο ρε κορίτσι!

Το πήραν χαρούμενοι και τράβηξαν αγκαλιασμένοι προς τα σκιερά αρμυρίκια για να ξεκινήσει η διαδικασία της επάλειψης. Πιο κάτω τα γυμνασμένα νιάτα παίζουν ρακέτες στην αμμουδιά. Πιάνω τις δίπλες στην κοιλιά μου και ασυναίσθητα μαζεύονται τα πόδια μου για να την καλύψουν με σικ τρόπο. Ονειρεύομαι την εποχή που με φώναζαν «Κοκάλω». Έφυγε ανεπιστρεπτεί.

Εδώ βρίσκομαι σε πολυετή εγκατάσταση λίπους στην κοιλιά, κάτι σαν μνημονιακή υποχρέωση: και πρέπει να πασχίζεις συνεχώς και δεν ξεφεύγεις….

Υπάρχει μια φυγόκεντρος δύναμη που χαλαρώνει και απλώνει προς τα έξω τους μυς, τους ιστούς, το δέρμα… Αντίθετα με την υπέροχη κεντρομόλο των νιάτων μας, που μαζεύει και σφίγγει και γραμμώνει και, και, και, και…

Φεύγουμε από το κέντρο μας Λουσάκι και εξαπλωνόμαστε! Σαν το κύριο «Παραλιάρχη» προχθές, (έτσι φωνάζω τον κύριο με τις ξαπλώστρες) με αποδεδειγμένο IQ πεταλίδας, που την ώρα που μιλάγαμε και ανταλλάσσαμε ας πούμε, με κάποια προσπάθεια, απόψεις, πήρε το μάτι του κάποιες κοπέλες που έφευγαν και αναστενάζοντας, πολύ αυθόρμητα, σα να μίλαγε στον εαυτό του, μου είπε:

-Αααχ, φεύγουν τα ωραία τα κορίτσια…

-Ειιι του λέω, εγώ είμαι ακόμη εδώ.

-Δεν μιλάω για σένα, γι΄ αυτές μιλάω…

Τι να πεις, απίστευτη ειλικρίνεια ή η απόλυτη αξεστοσύνη;

Μωρέ χέστηκα, τσουνάμι να’ ρχοταν και να΄ σουν ο τελευταίος πάνω στη γη, ούτε τον πυρετό μου δεν θα σου΄δινα κύριε «Παραλιάρχα» μου!

Δεν τελειώνουν ποτέ αυτές οι σκέψεις, ήρθε η ώρα για μια πολύτιμη εξαγνιστική βουτιά.

Και θα πιάσω πάτο… για να μαζέψω κοχύλια!

Μπλουμ και κάτω!

* Η Λουσίλ Πετρίδου είναι συγγραφέας του βιβλίου «Μόλις άλλαξα ζώδιο”, όπου περιγράφει με χιούμορ πώς νίκησε τον καρκίνο του μαστού.