1. Στη Δημοτική Πινακοθήκη Πειραιά τρέχει αυτό τον καιρό η εξαιρετική, ομαδική έκθεση που οργάνωσε ο Μανώλης Μαυρομμάτης με τίτλο Οπτική και Υλοποιημένη Πρόσληψη. Ο επισκέπτης χαίρεται μίαν άψογα παρουσιασμένη ενότητα έργων σύγχρονης τέχνης ευρέος φάσματος τα οποία εξίσου ερείδονται σε μια καλώς συγκερασμένη θεωρία. Με συγκίνησε ιδιαίτερα η αναφορά στον ξεχασμένο αβανγκάρντ καλλιτέχνη του Παρισιού Κώστα Καραχάλιο μέσα από το έργο του Δημήτρη Αληθεινού. Περιττό να πω ότι ούτε ο Καραχάλιος εκτίθεται στο ΕΜΣΤ (όπως εξάλλου κι ο Κώστας Ανδρέου για τον οποίο θα μιλήσω πιο κάτω).

Μπορεί, τέλος, να διαφωνεί ή να συμφωνεί κανείς με τις επιλογές του Μαυρομμάτη αλλά δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη θεωρητική κατοχύρωση των. Την σωστή τους ανάγνωση. Προσωπικά θεωρώ την έκθεση αυτή υποδειγματική και αληθινά μουσειακών προδιαγραφών. Πόσο μάλλον που παρουσιάζεται στον εικαστικά άνυδρο Πειραιά υποδεικνύοντας στην τύποις Δημοτική Πινακοθήκη της πόλης ένα modus operandi. Πως δηλαδή οργανώνεται ένα σύγχρονο, εικαστικό γεγονός.

2. Στην γκαλερί Ρώμα πάλι με εντυπωσίασε το εκρηκτικό μείγμα σύγχρονων ξένων και Ελλήνων καλλιτεχνών όπως ο Λουκάς Σαμαράς και ο Δημήτρης Αληθεινός εκπροσωπούμενων από κάποια έργα πραγματικά ιστορικής σημασίας. Η ομαδική έκθεση που τιτλοφορείται Transformations – πρόκειται για ένα ευφυές σχόλιο στην αντοχή και τη διάρκεια της pop αισθητικής σήμερα – είναι η πιο ευχάριστη έκπληξη ποιότητας στο φοβισμένο και υποτονικό, καλλιτεχνικό μας καλοκαίρι.

3. Με χαρά πληροφορούμαι ότι το ίδρυμα Κώστας Ανδρέου ετοιμάζεται να τιμήσει αυτόν τον τόσο σημαντικό καλλιτέχνη της διασποράς μία έκθεση στο λαογραφικό μουσείο της Αίγινας και τον αρχαιολογικό χώρο της Κολώνας.

ο Ανδρέου γεννήθηκε στο Σάο Πάολο το 1917, υπήρξε αυτοδίδακτος και ανέπτυξε μεγάλη καλλιτεχνική δράση στο Παρίσι έχοντας πλήθος εκθέσεων στο ενεργητικό του αλλά και κριτικών αναφορών υπογεγραμμένων από ονόματα όπως ο Pierre Campanne ή Georges Waldemar. Ο ίδιος θεωρούσε δάσκαλο του τον φίλο του Νίκο Νικολάου ( γεννημένο το 1909) ο οποίος και τον έφερε στην Αίγινα. Ο Ανδρέου τη δεκαετία του ’40 μία σειρά ρεαλιστικών κλασικιζώντων γλυπτών ενώ σιγά σιγά εξελίσσεται σε κορυφαίο γλύπτη – κατασκευαστή της αφαίρεσης με έργα ενός ύφους απόλυτα προσωπικού. Ανάλογης έμπνευσης υπήρξε και η ζωγραφική του η οποία είχε αναφορές στην Vieira da Silva.

Ο Ανδρέου πέθανε ξεχασμένος το 2007 με το πολυσήμαντο και αισιόδοξο έργο του λησμονημένο τόσο από την Εθνική Πινακοθήκη όσο και από το ΕΜΣΤ. Σημεία των καιρών…