Δύσκολα θυμάμαι να γελούσε… ένα χαμόγελο μειδίασμα, σχηματισμένο στο πρόσωπο του. “Μουλωχτός”, αλλά όχι πονηρός. “Μουλωχτός” αλλά όχι κακός. “Μουλωχτός” σαν μικρό παιδί που θέλει να κάνει την σκανδαλιά και ψάχνει τρόπο να μην τον ανακαλύψουν. Έχει άλλη έννοια η λέξη κι ας ακούγεται βαρειά και άσχημη. Η ασχήμια κρύβεται στις ερμηνείες, μόνο που εδώ είναι ξεκάθαρα αλλιώτικη και η έννοια, αλλά και η λέξη.

Δύσκολα θυμάμαι να γελούσε… αλλά όταν γελούσε, γελούσαν και τα μάτια του. Αυτά τα μικρά σωσίβια κάτω από τα μάτια, που πρόδιδαν την πραγματική ευτυχία της ψυχής του.

Απόμακρος, μα όχι “φοβιστικός”. Δύσκολος μα όχι απρόσιτος. Είχε ένα δικό του τρόπο να νιώθεις την οικειότητα, αλλά ταυτόχρονα να μην ξέρεις τίποτα για εκείνον.

Δύσκολα θυμάμαι να γελούσε. Μα δύσκολα τον θυμάμαι και να θυμώνει. Δεν μάλωνε. Δεν φώναζε. Έδινε απλώς στόμφο στον λόγο του. Και απλώς στεκόσουν προσοχή. Όχι, σαν άβουλος στρατιώτης. Μα σαν παιδί, που δέχεται την επίπληξη του πατέρα, που του έχει μάθει να σέβεται την εμπειρία και τη γνώση του.

Ισχυρογνώμων βλέπετε και μάλιστα στο μέγιστο βαθμό.

Ακόμα κι όταν καταλάβαινε ότι είναι λάθος, το έλεγε (μετά από καιρό- όλοι χρειάζονται το χρόνο τους), αλλά πάντοτε υπήρχε αυτό το αλλά. Θύμωνα πολύ μαζί του. Θύμωνα, τόσο που δεν ήθελα ούτε καλημέρα να λέμε το πρωί.

Δύσκολα θυμάμαι να γελούσε.. αλλά πλέον έχει ένα μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπο. Εκείνος μεγάλωσε και μαζί του μεγαλώσαμε κι εμείς. Η ομορφιά πλέον είναι στην ωριμότητα και την κατανόηση που δείχνουμε και οι δύο πλευρές. Ίσως εμείς τα παιδιά του περισσότερο, γιατί ξέρουμε πόσο ξεροκέφαλους είναι. Αλλά δεν μας πειράζει.. Ίσα-ίσα. Αποζητούμε την συντροφιά του και τη γνώμη του, κι ας μην την ασπαζόμαστε απόλυτα. Γιατί ξέρουμε ότι είμαστε κομμάτι του αλλά εξελιγμένο μοντέλο κι αυτό σίγουρα είναι επιτυχία δική του και δική μας. Δεν είμαστε όπως εκείνος. Έχουμε τη βάση, όπως ένα καλό γλυκό. Αν θα εξελιχθούμε σε κάτι καλύτερο η όχι, αυτό θα το κρίνει ο χρόνος.

Δύσκολα θυμάμαι να γελούσε… αλλά πια κάτω από το μουστάκι του νιώθω το χάδι της περηφάνιας για τα παιδιά του, μέσα από το μειδίασμα του χαμόγελου του…

Υ.Γ.

Σε ευχαριστώ για όσα μου έμαθες, για όλες τις στιγμές που με μάλωσες για το καλό μου, γιατί αυτό έκρινες σωστό για εμένα. Δεν υπάρχουν εγχειρίδια για γονείς. Οπότε θα γίνουν και λάθη. Το θέμα είναι μεγαλώνοντας να έχουμε την ωριμότητα να συζητήσουμε ειλικρινά για όλα… να σταθούμε ο ένας απέναντι στον άλλον και να μιλήσουμε χωρίς φόβο.

Κι εμείς πιστεύω ότι το καταφέραμε. Και εύχομαι να έχουμε ακόμα πολλές στιγμές…