Δημήτρης Κατσούλας

Για καλό και κακό και για να ‘χω το κεφάλι μου ήσυχο επειδή πολλά διαρρέουν με την αποστολή sms προκειμένου να μετακινηθώ λόγω κορονοϊού – ότι τάχα καταγράφονται διεύθυνση και λοιπά στοιχεία – κάθισα και εκτύπωσα ένα πάκο έντυπων μετακινήσεων, περίπου τα εκατό φύλλα, διότι ουδείς γνωρίζει πότε και εάν χαλαρώσουν τα επιβληθέντα μέτρα. Τα έντυπα αυτά (ΜΕΡΟΣ Β’) συνήθως τα χρησιμοποιώ για τις περιπτώσεις Β2 (μετάβαση σε κατάστημα προμηθειών αγαθών, συμπεριλαμβανομένης και της βενζίνης) και Β6 (σύντομη μετακίνηση για ατομική σωματική άσκηση) για δε τις επαγγελματικές μου και μόνο υποχρεώσεις μου χορηγήθηκε από την αστυνομία μόνιμη κάρτα εις διπλούν όπου την μεν μία την φέρω πάντα μαζί μου την δε άλλη την ανήρτησα εις περίοπτον θέση εις το παρμπρίζ του αυτοκινήτου.

Σήμερα έπρεπε να πάω στο σούπερ μάρκετ για τα ψώνια της εβδομάδας. Φόρεσα γάντια, έβαλα μάσκα, ανεξάρτητα εάν πρέπει να την χρησιμοποιώ ή όχι διότι με πολλές ιατρικές και διαφορετικές γνώμες βομβαρδιζόμαστε, η Μάριον επιμένει να φορώ και γυαλιά, και βγήκα στο πεζοδρόμιο. Ελάχιστοι κυκλοφορούν κι εγώ ή κάνω πως δεν τους βλέπω για να πούμε μια «καλημέρα» ή προσποιούμαι πως κάτι δήθεν ξέχασα και γυρνώ πέντε έξι βήματα πίσω προς το σπίτι μέχρι να απομακρυνθούν κι αυτοί.

Φθάνοντας στο σούπερ μάρκετ θα πρέπει να τηρήσω τις διαβαθμίσεις του χώρου που έχουν τοποθετεί αρκετές ημέρες τώρα με αυτοκόλλητες ταινίες όμοιες με αυτές που χρησιμοποιεί η αστυνομία όταν περιφρουρεί έναν χώρο όπου έγινε τρομοκρατική ενέργεια ή ακόμη και η ΕΥΔΑΠ όταν πρόκειται να επιδιορθώσει κάποιον αγωγό που έσπασε και το νερό πετάγεται ίσια με εκεί πάνω.

Οι κυλιόμενες σκάλες – διαβαθμισμένες  κι αυτές – αλλά στάσιμες. Ο κάθε ένας πρέπει να πατάει επάνω στην αυτοκόλλητη ταινία απέχουσα η μία από την άλλη δύο μέτρα ακριβώς. Συναντώ γνωστούς και αγνώστους όπου με υπομονή αναμένουν τη σειρά τους μέχρι να δοθεί η εντολή μετακίνησης τους προς το εσωτερικό του καταστήματος. Τις πιο πολλές φορές παριστάνω τον ανήξερο, άλλες τους παραχωρώ το χώρο μου κι άλλες υποκρίνομαι ότι τάχα κοιτάζω προς τα ράφια με τα καλλυντικά. Η προσοχή όλων τεταμένη για να μη παραβούν τα δύο μέτρα ασφαλείας ο ένας από τον άλλον. Μη ξεχάσω να πάρω χλωρίνες για το μπάνιο – τα αποσμητικά για λόγους δύσπνοιας που επιφέρουν, απαγορεύονται για το σπίτι – απολυμαντικό χεριών, υγρό καθαρισμού τζαμιών (απορώ πού βρέθηκε η σκόνη αφού η βροχή τα έχει κάνει λαμπίκο!), και σιγά σιγά το καρότσι γεμίζει φίσκα και με τα υπόλοιπα ψώνια.

Φθάνω στο ταμείο. Η υπάλληλος μου εφιστά την προσοχή να τηρώ την απαιτούμενη απόσταση από την κοπελιά που έτυχε να πλησιάσω μερικούς πόντους πιο κοντά και η οποία προηγείτο. Ζητώ συγγνώμη και συμμορφώνομαι προς την  υπόδειξή της «έτσι πρέπει να γίνεται». Βγάζω την κάρτα από την αριστερή τσέπη του μπουφάν για να πληρώσω. Τότε θυμάμαι ότι είναι η πρώτη φορά που σηκώνω κεφάλι διότι καθ’ όλη την διάρκεια που ψώνιζα το είχα κατεβασμένο. Αίφνης  αντικρίζω γύρω μου ένα λεφούσι ανθρώπων κρυμμένοι πίσω από τις μάσκες τους, μερικοί μάλιστα έχουν σχεδόν κρυμμένα και τα μάτια τους. Η ταμίας μου επιστρέφει την κάρτα, την πιάνω προσεκτικά από την μία γωνία της και την βάζω ξανά στην τσέπη μου. Όσο χρόνο είμαι εδώ μέσα μόνο προϊόντα και χρήματα αγγίζω. Σπρώχνω το καρότσι το βάζω στην κάθοδο της κυλιόμενης σκάλας που δουλεύει και κατευθύνομαι προς το αυτοκίνητο. Πριν αρχίσω να τοποθετώ τις σακούλες στο πορτμπαγκάζ έχω πάρει εντολή από το σπίτι να καθαρίζω την κάθε μία με υγρό μαντήλι για απολύμανση, διαδικασία η οποία θα επαναληφθεί και με την άφιξή μου στο σπίτι για παν ενδεχόμενο. Μπλέξαμε Μάριον, μας περιτύλιξαν με τον φόβο καρδιά μου οι κάθε λογής «επιστήμονες» που παρελαύνουν από τις οθόνες, μη μου θυμώνεις γλυκιά μου, «για το καλό» μας λένε πρέπει να τα κάνουμε σχολαστικά από εδώ και στο εξής!

Ένας κόμπος στον λαιμό με πιάνει όταν βγαίνω έξω. Κάθε φορά επιστρέφω και φτωχότερος σε βλέμματα, αγγίγματα και λόγια ζεστά, με την ανυπομονησία να τα βρω όλα αυτά όταν επιστρέψω στο σπίτι, γι αυτό και βιάζομαι. Το ότι συν τω χρόνω θα επινοούμε νέους τρόπους επικοινωνίας – φοβούμαι όμως ότι θα είναι ξέμακροι από την ανθρώπινη επαφή και τη ζεστασιά που έχει μια χειραψία – το  γνωρίζω κάλλιστα, πιστεύω όμως ό, τι κι αν γίνει, όσο κι αν το επιζητούμε να έρθουμε πιο κοντά, όλοι εμείς θα κουβαλούμε και από ένα συνεχές άγος το οποίο αιωνίως θα πλανάται μεταξύ μας. Αυτός εδώ ο ιός μας έχει παντού μιάνει κι έχει εισχωρήσει μάλιστα  εντός μας, αρκετά πριν μας προσβάλει…

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

  The article expresses the views of the author  

 iPorta.gr