Γιώργος Αρκουλής

Πολύ συμπαθητική βρίσκω τη (συ)στράτευση  στελεχών του καλλιτεχνικού κόσμου προκειμένου να συνδράμουν με την τέχνη και τη δημοφιλία τους το δύσκολο έργο του ΕΟΔΥ. Κι’ ας είναι τα κείμενα όχι ιδιαίτερα εύστοχα. Πάντως έχουν την αξία τους στην προκείμενη περίπτωση, οπότε συγχωρείται ο κειμενογράφος, που θέλει τον  συμπαθή Γιάννη Στάνκογλου να ζητάει από τους «εγκλείστους» να τραγουδήσουν, να χορέψουν προκειμένου να «σκοτώσουν» δύο στοιχεία: την ανία τους και μαζί την πιθανότητα εξάπλωσης του κορωνοϊού. Βέβαια, άλλο να το σκέφτεσαι κι’ άλλο να το πράττεις, όταν οι κλειδώσεις δεν επιτρέπουν χορευτική πράξη. Οπότε, οι δύσκολες ώρες πριν τον ύπνο γέμισαν πάλι με κάποιο φιλμ στην τηλεόραση και –ευτυχώς- χθες στο πρόγραμμα υπήρξε Γούντι Άλλεν και «Νευρικός εραστής». Την ταινία την είχα δει στα νιάτα της (και στα δικά μου, κατά κάποιον τρόπο!) σε ώρα μη χαλάρωσης και μάλλον την είχα παρεξηγήσει. Αυτή τη φορά τη μελέτησα με άνεση το στιλ, απόλαυσα τις ατάκες του σεναρίου (που είχε γράψει ο ίδιος ο Εβραίος διανοούμενος του σινεμά) για μια ταινία που τελικά δεν οδηγεί πουθενά αλλά που έχει κάτι πνευματώδες ν’ αφήσεις τον θεατή. Κάποια στιγμή, μπορείς να ζαλιστείς με την ακατάσχετη φλυαρία του Γούντι Άλλεν, που βομβαρδίζει τα’ αυτιά σου σαν αυτόματο πολυβόλο, αλλά και πάλι, την προτιμώ από –λέμε τώρα- κλασικό έργο του Αγγελόπουλου, όπου συνήθως οι διάλογοι υπάρχουν κάθε τρία ή τέσσερα λεπτά!

Τελικά, ο ηθοποιός Γούντι Άλλεν, μπορεί να κριθεί και ως «συνέχεια» ενός Μπάστερ Κήτον, ενός Γκάουτσο Μαρξ, ενός Μάρτιν Φέλνταμ (αν και εκείνοι δεν έπιασαν ποτέ στα χέρια τους κλαρινέτο!).