Ο Γιάννης Πανούσης είναι Καθηγητής Εγκληματολογίας του Παν/μιου Αθηνών

Το δέντρο στέκει πληγωμένο στην αυλή

Σκληρά του κόψανε τα χαμηλά κλαδιά του

…..μα τώρα δείχνει πιο ψηλό…

Χρόνο το χρόνο θ’απλωθεί περήφανο

πάνω απ’τις στέγες που του κρύβανε τον ήλιο

Δ.Παπακωνσταντίνου, Το δέντρο

Ακούστε το ηχητικό:

Άπαντες [Κράτος, πολιτικό σύστημα, θεσμοί] πολλάκις κινούνται στα άκρα [επιθετική ρητορική, διχαστικοί συμβολισμοί, αναίτια καταστολή], την ίδια ώρα που απορρίπτουν [και ορθώς] ‘τις θεωρίες των δύο άκρων’ και ξορκίζουν την τυφλή βία. Έτσι όμως δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος στον οποίο εμπλέκονται εκόντες/άκοντες και μη-ακραίοι άνθρωποι, καθώς άλλοτε χαίρονται[;] για την τρομοκράτηση των υπολοίπων [νομίζοντας ότι οι ίδιοι εξαιρούνται του σπιράλ της βίας] κι άλλοτε εκδικούνται – στο φαντασιακό – κάποιο τραύμα του παρελθόντός τους. Η βία, όχι ως ‘μαμή της Ιστορίας’ αλλά σαν ‘μαμά ενός νεο-εμφυλιακού[;] γύρου’, μπήκε για καλά στην καθημερινότητα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας και δυστυχώς κυκλοφορεί μεταμφιεσμένη [;] γύρω μας και μετά από την καταδίκη της Χρυσής Αυγής.

Η Δημοκρατία δεν μπορεί να βρίσκεται εσαεί σε ακήρυκτο πόλεμο με τους εχθρούς της. Στο τέλος κάποιος θα κερδίσει, κάποιος θα χάσει: Ή η Δημοκρατία θα γίνει ισχυρότερη και δικαιότερη ή η Βία θα γίνει ισοδύναμη με τους θεσμούς.

Επειδή στη χώρα μας δεν συμφωνήσαμε ποτέ για το ποιοι ακριβώς είναι οι ‘βάρβαροι’ [και τι ακριβώς θέλουν] αλλά κι επειδή πολλοί άφρονες δοξολογούν τις επιθέσεις κατά των άλλων, θέλω να υπενθυμίσω ότι:

Η Δημοκρατία ή επιτυγχάνει τη συνεννόηση και συμμετοχή όλων[ή έστω των περισσοτέρων] ή δεν λειτουργεί.Δημοκρατία των ολίγων, των ομάδων, της παρέας, της φράξιας δεν είναι συμβατή με την ουσία του Πολιτεύματος. Ακόμα και το πολιτικό δικαίωμα στην αντίσταση, το οποίο επικαλούνται ανεπιγνώστως μερικοί, αφενός οριοθετείται από το Σύνταγμα [άρθρο 120, πρώην 114], ως συντηρητικό δικαίωμα υπέρ της τήρησης του Συντάγματος κι αφετέρου δεν επαφίεται στον καθένα ξεχωριστά και κατά βούληση να το ασκήσει, χρησιμοποιώντας βία, όταν διαφωνεί με το καθεστώς, αλλά εναπόκειται στην απόφαση/δράση του συνόλου του λαού που θέλει ν’ανατρέψει το Πολίτευμα. Η κατάλυση του Συντάγματος “από τα κάτω”, με τη μορφή της ένοπλης βίας ομάδων, ουδεμία σχέση έχει με τη λαϊκή επανάσταση ή την πολιτική ανυπακοή. Εξίσου απαράδεκτη είναι η κατάλυση ‘από τα πάνω’, δηλαδή η αντισυνταγματική και παράνομη δράση οργάνων της κρατικής εξουσίας που παραβιάζουν ή καταστρατηγούν το Σύνταγμα, λειτουργώντας εκτός των ορίων του δημοκρατικού Πολιτεύματος. Το δικαίωμα και καθήκον αντίστασης προϋποθέτει τη συναίνεση των πολιτών και όλων των φορέων στην τήρηση [και όχι στην κατάλυση] του Συντάγματος.

Σε κάθε περίπτωση δεν πρέπει να συγχέουμε τη βία της αντίστασης κατά δικτατορικών καθεστώτων/κατά της τυραννίας ή κατά των κατακτητών ,ή ακόμα και τη βία εν καιρώ πολέμου, με τη βία κατά της Δημοκρατίας [απ’όπου κι αν προέρχεται: από ένστολους ή από αγανακτισμένους]

Όσοι πιστεύουν ότι η αυτοδικία μπορεί ν’αντικαταστήσει το Κράτος δικαίου κι έτσι θ’απελευθερωθεί η κοινωνία από τα φασιστικά μορφώματα δεν πετυχαίνουν τίποτ’άλλο από τη διαιώνιση μιάς αλυσιτελούς μονομαχίας, με τους ένοπλους εχθρούς στα άκρα και το λαό στη μέση.Όπως δεν είναι ανεκτή η ύπαρξη Παρακράτους μέσα στα σπλάχνα του Πολιτεύματος ,έτσι και δεν νοείται Δημοκρατία που πυρ-πωλείται ή μετα-φέρεται από κάποιους σε άλλης μορφής Πολίτευμα.

Η ανοχή των μεταπολιτευτικών κομμάτων σε κατα-στάσεις βίας, παρά τη γενική καταδίκη της Χρυσής Αυγής, αφήνει ανοικτές κερκόπορτες, τις οποίες διάφοροι νεο-εθνικολαϊκιστές μπορεί ν’αξιοποιήσουν για να θέσουν σε κίνδυνο και πάλι τη Δημοκρατία. Γι’αυτό σήμερα οφείλουμε άπαντες να στηρίζουμε τη συνταγματική μας Δημοκρατία κι όχι ν’αναλάβουν ορισμένοι να την υπονομεύουν στο όνομα των δικών τους ιδεοληψιών.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr