Με τα δυο μου χέρια στηριγμένα στα μάγουλα και καθήμενος στο πέτρινο τραπέζι για να πιω τον πρωινό μου καφέ με τέσσερα απανωτά τσιγάρα, έρχονται στο μυαλό μου κάτι πρόσωπα τα οποία ζητούν τη θέση τους διεκδικώντας το κάθε ένα το χώρο που του ανήκει .

Όχι, δεν είναι ότι ξύπνησα από τις έξι και ακόμα δεν ξεκαθάρισε το μυαλό μου . Τα βλέπω πεντακάθαρα ότι έχουν τάσεις ανυπομονησίας, απογοήτευσης, και  οργισμού γιατί δεν πρόλαβαν ακόμα να γίνουν ιστορίες . Και αρχίζω να τα απαριθμώ : κάποιος Μανώλης που ήταν κολλητός στο ίδιο με ‘μένα θρανίο ο οποίος μετά από χρόνια όπως έμαθα έριξε σχοινί στη συκιά και κρεμάστηκε, μια γκόμενα Ελένη που στα Γυμνασιακά μου χρόνια έπαιζε με τα μικρά μας ονόματα αλλά και τα επίθετα σχηματίζοντας το ” ΔΕΚΑ “, μια  Ηρώ που στα χρόνια της ανωτάτης μου εκπαίδευσης μου έκανε τη ζωή μαρτύριο, ένας Ρουμάνος καθηγητής Αρχαιολογίας όπου έφτασε στο χωριό και προσελήφθη από τον πατέρα μου ως γιδοβοσκός, μια πεντάμορφη κοπελιά όπου την μάθαινα Αρχαία Ελληνικά με τον πίνακα κουβαλώντας στα χωράφια επ’ ώμου και τις κιμωλίες τυλιγμένες στο φούξια φουλάρι της και η οποία είχε μια παραξενιά καθ’ όλη τη διαδρομή και μέχρι να βρούμε ίσιωμα για να στηθεί ο πίνακας να με τσιμπάει πάντα στο αριστερό μάγουλο, βίτσιο το οποίο διατήρησε για κάμποσα χρόνια μετά .

Ζητώ να με συγχωρήσουν . Δεν είναι γιατί το πληκτρολόγιο μου τους… παρέπεμψε στον Σεπτέμβριο ως ανεξεταστέους, είναι διότι φταίω εγώ που δεν μπόρεσα να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων και να φανώ αντάξιος τους .

Δημήτρης Κατσούλας

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr