Οι άνθρωποι ζουν, έχουν τις στιγμές τους, την καθημερινότητά τους, τα φιλιά τους, τα γέλια τους, τα σφιχταγκαλιάσματά τους, τα κλάματά τους, τις χαρές και τις λύπες τους.

Κάθε ζωή αποτελεί ένα σύμπαν που όμως στη συνέχεια καταρρέει και δεν αφήνει πίσω του τίποτα πέρα από κάποια αντικείμενα και αναμνήσεις πράξεων που γίνονται πολύτιμα και ελκυστικά με τον χαμό του κατόχου τους, γίνονται σημαντικά, κάποιες φορές ακόμα και ιερά, θαρρείς και τα κομμάτια της χαμένης ζωής μεταφέρθηκαν σε μία βιτρίνα.

Μα και τότε τελικά όλα ξεθωριάζουν, οι αναμνήσεις σβήνουν με το χρόνο και στο τέλος το καθετί πεθαίνει. Εκεί που υπήρχε άλλοτε η ζωή δίνει την θέση της στο σκοτάδι και τη λήθη.

Αυτή είναι θέλουμε δεν θέλουμε η ανθρώπινη ιστορία, μια ανάμνηση αυτού που εξαφανίζεται, αυτού που εξαφανίστηκε.

Αν κάποιος ή κάτι λείπει, αν κάτι μας πονάει, τότε, το βγάζεις από τη μέση – μερικές φορές έστω και με συνοπτικές διαδικασίες.

Η Ιστορία, αλλά και η κοινωνία, οι ανθρώπινες κοινωνίες είναι μαστόρισσες στη νευροχειρουργική και τα τελευταία χρόνια έχουν κάνει φανταστικά γρήγορες προόδους…

Με λίγη τηλεόραση, ένα ελαφρό μασάζ στήνεται ένα τέλειο χειρουργείο της λήθης.

Εξάλλου ποιος θα ήθελε να θυμάται περιόδους που πλήγωσαν, που πόνεσαν.

Έρχονται άλλα προβλήματα μπροστά, ακολουθούνε και άλλες λύπες, ενοχλήσεις, έγνοιες και ασθένειες, όλα προς την κατεύθυνση εκείνης της τελειωτικής, μοιραίας ασθένειας που θα μας εξοντώσει όλους.

Έτσι λοιπόν το γεγονός της εξαφάνισης της μνήμης λειτουργεί ευεργετικά στη συγκάλυψη και τη λήθη.

Να διαγράφεις την ιστορία, να εξαλείψεις αυτό και αυτό που δεν υπάρχει πια· να σβήνεις όχι μόνο την ανάμνηση αυτού που έχασες, αλλά και τη συναίσθηση ότι αυτό που δεν υπάρχει πια ήταν ένα εμπόδιο, ένας λογαριασμός που έκλεισε, μια τρύπα στον τοίχο που την βούλωσες.

Κάνεις λοιπόν τα πάντα για να θυμάσαι πως δεν υπάρχει, πως δεν υπήρξε ποτέ.

Ας αφεθούμε στην λήθη της λήθης, ενάντια στην ένοχη ασυνειδησία ότι λησμονήσαμε, ότι θελήσαμε να λησμονήσουμε, ότι δεν θέλαμε και δεν μπορούσαμε να ξέρουμε ότι υπάρχει μια φρίκη που θελήσαμε – εξαναγκαστήκαμε;

Ας λησμονήσουμε.

Νίκος Βασιλειάδης

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr