Νίκος Βασιλειάδης

Ο πραγματικός ασθενής είναι ο κόσμος. Ο ανθρώπινος κόσμος στον οποίο ζούμε. Και εδώ έρχονται οι φορείς που πολύ εύκολα προσεταιρίζονται τη θεραπεία του, έρχονται να λειτουργήσουν σαν θεραπευτές. Η πολιτική και η θρησκεία, είναι οι θεραπευτές που έχουν υπέρογκα μεγαλύτερο συμφέρον απ’ την ασθένεια παρά από την ίαση του ασθενή καθώς επωφελούνται κρατώντας τον κόσμο, την κοινωνία σε μια κωματώδη και προβληματική κατάσταση. Εμείς, οι υπόλοιποι, ο απλός κόσμος που συνδεόμαστε άμεσα με το δράμα του κόσμου, αφού υπάρχουμε μέσα σε αυτόν, είμαστε πρόθυμοι να αγοράσουμε κάθε πιθανή θεραπεία. Κάθε αξία στην οποία επενδύουμε την ίαση. Όχι την ίαση, αλλά την ελπίδα της ίασης. Πρόθυμοι να ενδώσουμε σε αυτό το προκάτ μελόδραμα.

Και η ελπίδα της θεραπείας, όπως κάθε ελπίδα, είναι το βασικό συστατικό της νάρκης. Η ελπίδα είναι αυτό που μας κάνει να υπομένουμε τα πάντα, παραμένοντας ναρκωμένοι κάτω απ’ το καθεστώς της, κοιτώντας προς έναν φανταστικό προορισμό. Παραμένουμε ναρκωμένοι, σε κώμα, με την ενδοφλέβια δόση της ελπίδας νουθετημένοι σε αυτοσχέδια παιχνιδάκια τυφλότητας, όπου ο οποιοσδήποτε μπορεί να μπει μπροστά και να αποδώσει μια χρηστότητα στο εγώ του, στις πλάτες ενός ασθενή που έχει πεθάνει ήδη. Η ελπίδα που μπορεί να φορέσει ακόμη και μια μαντίλα για να υπαινιχθεί τη θρησκευτικότητα – όπως και όποια θρησκευτικότητα- στην πραγματικότητα όμως ως έναν μανδύα που θα υπογραμμίσει για μια ακόμη φορά τα σύνορα των ατόμων, και συνεπώς την αδυναμία τους να επικοινωνήσουν και να εκτεθούν γυμνά το ένα απέναντι στο άλλο.

Φορώντας μια μαντίλα κατασκευάζεις γύρω από τον κόσμο μια πλημμυρίδα από νοητικά δίπολα, καλό-κακό, ηθικό-ανήθικο, τίμιο-άτιμο, αλτρουισμός-ματαιόδοξο, μίσος-αγάπη, στοργή-αδικία. Όπως συμβαίνει σε όλα τα ανθρώπινα συστήματα, καταργώντας εν τη γενέσει την μοναδική εκείνη στιγμή που κάτω από ένα τραγικό γεγονός οι άνθρωποι χωρίς σύμβολα ίσως μπορούν να βρουν τη δύναμη να ξυπνήσουν από τη χειμερία νάρκη τους, να ξεπεράσουν τις κατασκευασμένες μισαλλόδοξες βεβαιότητες , την αντανακλαστική αποστροφή, την συσσωρευμένη απουσία, και να κοιταχθούν για μια ακατανόητη στιγμή, αληθινά για πρώτη φορά μέσα σ’ ένα βλέμμα αμοιβαίο και ολόκληρο… Λάθος Jacinda.

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr