Μόνο στη Ρόδο

Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, 

Pane di capo: Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ), Λεωφόρος Κρεμαστής & «Πηγές Καλλιθέας»

Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ

Υπάρχει ένα δυστοπικό κείμενο του 1961 με τίτλο Harrison Bergeron (συγγραφέας του ο Kurt Vonnegut) όπου για λόγους ισότητας και αποφυγής της αξιοκρατίας ή της αξιολόγησης ένας Δικαστής επιβάλλει αναπηρίες στους αρτιμελείς για λόγου … δικαιοσύνης. Στα καθ’ημάς ένας τέτοιος θεσμικός παράγων είναι ο υπουργός Παιδείας, ο εισηγητής του δόγματος της οπισθοδρόμησης και μάλιστα στο όνομα της αριστεράς!

Πίσω λοιπόν ολοταχώς στα ζητήματα των ΑΕΙ και από τον μετριοπαθή, εξωτερικώς τουλάχιστον, κ. Γαβρόγλου για λόγους τόσο ωμής ψηφοθηρίας όσο και κολακείας του πιο ασύδοτου, του πιο λαϊκιστικού μαθητοπατερισμού. Πίσω ξανά στην κουραστική τσίχλα του Ασύλου που χαϊδεύει απλώς ξεθυμασμένα, αριστερά ανακλαστικά και νομιμοποιεί την αποθρασυνόμενη παραβατικότητα στα πανεπιστήμια. Με την επαναληπτική υποκουλτούρα των καταστροφών. Ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας πάντως που έπραξε τις προάλλες τα δέοντα ως προς τον ασύδοτο, εξωπανεπιστημιακό τραμπουκισμό, θα πρέπει να αισθάνεται πολύ μόνος τον τελευταίο καιρό. Πίσω ξανά στην εύκολη και χωρίς προμελέτη ή χρηματοδότηση “αναβάθμιση” εν μιά νυκτί των ΤΕΙ σε ΑΕΙ ώστε να μην παίζουν τον, τόσο απαραίτητο για την οικονομία μας, ρόλο της παραγωγής ενημερωμένων, τεχνοκρατών επιστημόνων. Ο μοργανατικός γάμος ΑΕΙ και ΤΕΙ καταλήγει, φευ, σε υποβάθμιση αμφοτέρων παρά τον υπουργικό βολονταρισμό – βοναπαρτισμό. Τα πανεπιστήμια μας, πεπαλαιωμένα ως προς τις επιστημονικές τους κατευθύνσεις και την εξειδίκευση των χρειάζονται ριζικό επανασχεδιασμό με βάση τις προκλήσεις της νέας εποχήςκαι με, ασφαλώς, με προοπτική τριακονταετίας. Το αποτυχόν πείραμα ενός πολυτμήματος που θα περιείχε τα πάντα και τίποτα ως είδος κυριακάτικου σχολείου γενικής παιδείας όπως το ΦΠΨ (φιλοσοφία, παιδαγωγική, ψυχολογία!) δεν έπεισε κανέναν ακόμη; Σε τί αποβλέπει το ανάλογο πτυχίο; Ποτέ θα δούμε ρεαλιστικά το πρόβλημα;

Αντ’ αυτού, λοιπόν, πίσω ξανά στον Νόμο – πλαίσιο του Αντρέα που προβίβασε εν μιά νυκτί τους βοηθούς σε ακαδημαϊκούς δασκάλους στο όνομα μίας”δικαιοσύνης” ή μιας “ανάγκης” που καταργεί κάθε αξιοκρατία και περιφρονεί τις ακαδημαϊκές παραδόσεις.

Αναφέρομαι στους ΕΙΔΙΠ και στις εκατοντάδες (!) μετατάξεις από την δευτεροβάθμια στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση χωρίς την πάγια, ακαδημαϊκή διαδικασία και αξιολόγηση. Με διαδικασία φακέλων! Διπλό το κακό: Και η δευτεροβάθμια εκπαίδευση στερείται των καλύτερων στελεχών της και η τριτοβάθμια αποκλείεται της δυνατότητας να διαλέξει τους καλύτερους από το προσφερόμενο, ακαδημαϊκό δυναμικό. Πίσω, τέλος, στην γελοία τσίχλα του ασύλου και την εμπλοκή ξανά των κομμάτων και της αγοραίας συναλλαγής στην διοίκηση των πανεπιστημίων.

Σήμερα, δυστυχώς, τα ΑΕΙ υπάρχουν όχι για τους διδασκομένους αλλά για τους διδάσκοντες που είναι συγκριτικά πάρα πολλοί επειδή είναι πάρα πολλά τα άχρηστα ή τα επικαλυπτόμενα τμήματα. Τμήματα που δημιουργούνται με βάση όχι εκπαιδευτικές αλλά μικροπολιτικές ή … χωροταξικές σκοπιμότητες. Παραδείγματος χάριν το ΜΙΘΕ και οι απόφοιτοι του, το Μπερμπάντειο και ένια τμήματα του αλλά και η παγκόσμια πατέντα των “θεωρητικών – ζωγράφων” που προωθήθηκε από το κόμπλεξ των εγχώριων εικαστικών και που “τυπώνει” διπλώματα για ανέργους μαζί με κούφες, φρούδες ελπίδες. Από Γιάννενα έως την Πειραιώς. Πού θα απορροφηθούν και πώς όλοι αυτοί οι πτυχιούχοι; Εκτός κι αν ως κοινωνία έχουμε φτάσει στη νιρβάνα της πούρας γνώσης για την γνώση. Αναφέρομαι σε τμήματα τα οποία ιδρύθηκαν για μικροπολιτική σπέκουλα και λειτουργούν χωρίς μελέτη αγοράς και οικονομικών δυνατοτήτων της πολιτείας παράγοντας άχρηστα, πληθωριστικά πτυχία. Αντί του εκσυγχρονισμού και της ορθολογικοποίησης του συστήματος λοιπόν ο υπουργός επιλέγει ψυχρά την αναπαλαίωση. Λαμπρά!

ΥΓ. Δεν εξαιρώ ούτε το δικό μου Τμήμα Θεατρικών σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών το οποίο φθίνει αργά και σε προπτυχιακό και σε μεταπτυχιακό επίπεδο παρά τον συγκινητικό ζήλο των εναπομεινάντων συναδέλφων. Και φθίνει κυρίως και λόγω οικονομικού αδιεξόδου αλλά και των σκοτεινών επαγγελματικών προοπτικών που αντιμετωπίζουν οι πτυχιούχοι μας. Αλλά και λόγω πληθωρισμού συναφών πτυχίων εφόσον, εν τω μεταξύ, οι σχολές θεατρικών σπουδών έγιναν τέσσερις! Είναι πολλοί, βλέπετε, οι ενδιαφερόμενοι. Όχι οι φοιτητές, οι διδάσκοντες. Ναι, μα το θεό!

(Διασώζονται μόνον όσοι εξ αυτών των πτυχιούχων επαναπροσλαμβάνονται ως διδακτικό προσωπικό στο τμήμα από όπου αποφοίτησαν. Ως μονοκαλλιέργεια! ).

Λείπουν βέβαια μια δραματική Σχολή πανεπιστημιακού επιπέδου αλλα και ένα μεταπτυχιακό με διεθνή εμβέλεια που θα διδάσκεται στην αγγλική, θα έχει ως θέμα το Αρχαίο Δράμα και την Σύγχρονη Πρόσληψη του και θα προσελκύει φοιτητές από όλον τον κόσμο. Κάτι τέτοιο θα μάς έβγαζε από την εσωστρέφεια και θα έδινε φτερά στο Τμήμα. Αρκεί να μάς αφήσουν ο κ. Γαβρόγλου και οι ιδεοληπτικοί σύμβουλοι του.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr