Koίτα πάνω, κοίτα κάτω, κοίτα ΄μένα…φτου σε σένα.

Εγώ, δύο πράγματα φοβόμουν από μικρή. Σας το΄χω ξαναπεί; Τις κατσαρίδες και τα ζόμπι. Μιά μικρή Τερέζα και μιά ταινία με απέθαντους μπορούσαν να με κάνουν να χτυπάω σκοπιά στην γωνιά του κρεβατιού μου, αυτή που εφάπτεται με τον τοίχο, όλη νύχτα! Να εφάπτομαι και γω, ένα με την ταπετζαρία με τους κισσούς και τα παπαγαλάκια, ντυμένη παραλλαγή, σαν τους Βιετκόνγκ στην ζούγκλα.

Κάποτε μάλιστα, είχα ορκιστεί πως δεν θα ξαναφάω κοκορέτσι μετά από μιά σκηνή  με ένα ζόμπι που είχε βγεί βόλτα στο νεκροταφείο με κάτι αντεράκια στο ένα  χέρι, (ένα είχε μόνο το μαναράκι μου) και με το άλλο του χέρι να κρέμεται από την κωλότσεπη! Να σέρνονται τ΄άντερα στα μάρμαρα, να ξερογλύφονται τα άλλα ζόμπι, να τραβάνε το ένα την μιά άκρη, το άλλο την άλλη, ένα άλλο να παίζει με το περισσευάμενο χέρι…Τί να σας λέω! Γαστρονομική μαγεία στο πιό …σούσι!

Αλλά ήρθε το Πάσχα και δυστυχώς πάτησα τον όρκο. Ε, το κοκορέτσι, άμα σου πετύχει στο ψήσιμο και στο αλατάκι…μέχρι μουστάκι σε βάζει να ξυρίσεις!

Τέλος πάντων, αυτές  οι δύο μου φοβίες ζούσαν ήσυχα ήσυχα, μισοκοιμισμένες, στο πίσω μέρος του μυαλού μου και αφού τα ζόμπι δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα και οι κατσαρίδες με άφηναν για τουλάχιστον τους μισούς μήνες τον χρόνο να τις ξεχάσω, την πάλευα και γω με κάποια αξιοπρέπεια.

Μέχρι που η τεχνολογία ήρθε για να μου αλλάξει την μικρή μου λίστα και να μου προσθέσει μια ολόφρεσκη, σπαρταριστή, ολοκαίνουργια φοβία, που λεγόταν… «μη σου πέσει ο δορυφόρος στο κεφάλι».

Κι όταν λέμε δορυφόρο, δεν μιλάμε για έναν οποιοδήποτε δορυφόρο, μιλάμε για τον Τιάνγκονγ-1 με τ΄όνομα που ζυγίζει κάποιους τόνους, φαγανό το πουλάκι μου, κατάγεται δε από την Κίνα  απ΄όπου κατάγονται πολλοί από τους 29 κατασκευαστές δορυφόρων, από αυτούς που λένε πως ξέρουν!

Είναι σαν να τους βλέπω μπροστά μου, ντυμένους με τις λευκές ποδιές τους, με το μαλλί χωρίστρα για Νόμπελ, τα σχιστά τους τα ματιά και με τους 125 βαθμούς μυωπίας τους…γύρω από ένα τεράστιο τραπέζι, να προσπαθούν να υπολογίσουν πού ακριβώς θα πέσει ο γερο Τιάνγκονγκ-1,  ο οποίος τα τελευταία χρόνια έκοβε βόλτες πάνω από τα κεφάλια μας και από τον Μάρτιο του 2016 μάλιστα  έκοψε και την καλημέρα με την μάνα γη! Η απόλυτη μούγκα!

-Τί κάνεις ωρέ Τιάνγκονγ; Τί χαμπάρια; Πώς πάν΄τα κέφια; Θα γυρίσεις; Δεν θα γυρίσεις; Πούθε σκέφτεσαι να μας διαλυθείς; Θα μας στείλεις κανά μαντάτο, καμιά φωτογραφία, κανα νέο από τον Ε.Τ. ;

Τίποτα ο Τιάνγκονγκ. Κουβέντα δεν του πήρανε 2 χρόνια τώρα. Μουλάρωσε.

Οι επιστήμονες είπαν πως έπαψε να λειτουργεί, εγώ λέω πως έκανε την επανάστασή του…κάποιοι θα πουν πως του σάλεψε και κάποιοι, ίσως ίσως ακόμη και να κάνουν ένα άκομψο σχόλιο για την ποιότητα των κινεζικων προιόντων. Κακιούλες κίτρινου τύπου.

Ό,τι και να παίζει, το μόνο σίγουρο είναι πως από το βράδυ του Σαββάτου μέχρι αργά την νύχτα της Κυριακής, καλό είναι να έχετε τον νού σας στον ουρανό. Κάπου πάνω απ΄τα κεφάλια σας μπορεί και να  βρέχει κινέζικα παξιμάδια!

Γιατί ‘κει που θα΄ρχεται με φόρα, θα διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη, είπε ο ειδικός επιστήμων και θα μοιάζουν τα μπουλόνια και τα βιδοστρίφωνα με πεφταστέρια! Είπε ακόμα να μην φοβόμαστε καθόλου, γιατί είναι πολύ σπάνιο να σε χτυπήσει κάποιο εξάρτημα τέτοιου δορυφόρου και είπε ακόμα πως τα τελευταία 60 χρόνια που έχουν πέσει κι άλλοι πολλοί τέτοιοι, ένας μόνο άνθρωπος απέθανε. «Αχ, τί καλά», πείτε του πως είπα.

Εγώ πάντως δεν εμπιστεύομαι δορυφόρο με αμνησία και νευρολογικά. Τη μια στιγμή να σου λέει σε ποιο στενό να στρίψεις για να βρεις την εκκλησία που παντρεύεται ο μπατσανάκης του ξαδέρφου σου και την άλλη στιγμή να σου λέει «Μαύροι νάρκισσοι φυτρώνουν στις ακτές του Γουαδαλκιβίρρρ…ρρρ…ρρρ και θέλω να φάω μικρέςςςςς πράσινεςςςς μολόχεςςςς…ςςς…ςςς»!!

Η φοβία αυτή πάντως δεν είναι καθόλου καινούργια, ένας Αστερίξ θα έχει πέσει στα χέρια σας τόσα χρόνια, τί στα κομμάτια! Θα θυμάστε τους  Γαλάτες που βίωναν ένα παρόμοιο φόβο, μην τους πέσει ο ουρανός στο κεφάλι.  Τώρα θα μου πείτε, τί σχέση έχει αυτό;

Πώς;! Και στις δύο περιπτώσεις, πάνω δεν κοιτάμε;  Όχι πως προλαβαίνουμε να κάνουμε κάτι…Είναι να μην σε βάλει στο σημάδι το μπουλόνι.

Και σκεφτείτε πως οι Γαλάτες είχαν ένα μαγικό φίλτρο, ολόκληρο Δρυϊδη συν τον Οβελίξ, για ώρα ανάγκης. Εμείς εδώ ποιόν έχουμε; Την ελληνική υπηρεσία διαστήματος ή την Υπηρεσία Περισυλλογής Ογκωδών του δήμου μου που από την προηγούμενη εβδομάδα τους περιμένω να ‘ρθουν να «περισυλλέξουν» δύο σαραβαλιασμένους καναπέδες που πέταξε ένας φουλ «ευαισθητοποιημένος» συμπολίτης μου δίπλα από τους κάδους ανακύκλωσης, προφανώς για να ξαποσταίνουν οι καλοί διαβάτες που περνούν και τα σκουπίδια τους πετούν… Ούτε στην Ελβετία! Μεγάααλη καρδιά ο συμπολίτης…

Και είναι κάτι μέρες τώρα τελευταία, που βγαίνω από το σπίτι μου και μετά τα καναπεδάκια, που μοιραία πέφτει το μάτι μου και σκέφτομαι να τους βάλω κι ένα τραπεζάκι να ‘ρθει να δέσει το σαλονάκι, κοιτάω κατά πάνω μεριά, με μεγάλη ανησυχία και έναν τρόμο μη σας πω, γιατί δεν μας έφταναν αυτοί που πέφτουν από τα σύννεφα, δεν μας έφταναν οι γλάστρες στα μπαλκόνια, τα υγρά από τα αιρ κοντίσιον, οι παντόφλες,  τα μανταλάκια, τα ρολά  των ταμειακών, τα γιαούρτια και οι ιπτάμενες ντομάτες, να έχουμε να τρέμουμε τώρα μη μας πετύχει και καμιά κινέζικη καρόβιδα στο δόξα πατρί!

Έλεος πια!

Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr