Ο Κώστας Αρβανίτης είναι Δημοσιογράφος και Ευρωβουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ.

 Βρυξέλλες – 24 Αυγούστου 2019

 Η κλιματική καταστροφή -όχι αλλαγή, καταστροφή- είναι εδώ. Είναι ανθρωπογενής, και σαν ανθρωπότητα είμαστε, σε επίπεδο ηγεσιών, τρομακτικά ανέτοιμοι- ή πιο σωστά, απρόθυμοι- να την αντιμετωπίσουμε.

Το δάσος του Αμαζονίου, φλέγεται. Το μέγεθος της καταστροφής προκαλεί δέος. Το φετινό καλοκαίρι είχε από νωρίτερα σημαδευτεί με μία γιγάντια οικολογική καταστροφή στον Αρκτικό κύκλο, με ανεξέλεγκτες πυρκαγιές σε Σιβηρία, Γροιλανδία και Αλάσκα.

Ο πνεύμονας του πλανήτη καίγεται και ο κίνδυνος μιας μη αναστρέψιμης καταστροφής είναι πιο υπαρκτός από ποτέ.

Χέρια ανθρώπινα προκάλεσαν αυτή την καταστροφή. Χέρια λερωμένα με βενζίνη. Χέρια που σκάρωσαν εμπρηστικούς μηχανισμούς. Χέρια ανθρώπων που κάτι είχαν να κερδίσουν.

Όσον αφορά τον ηθικό αυτουργό, δεν χρειάζεται να ψάξουμε πολύ για να τον βρούμε. Δεν είναι άλλος από τον πρόεδρο της Βραζιλίας, Ζαΐχ Μπολσονάρου, που με δημόσιες δηλώσεις και παροτρύνσεις σε αγρότες να κάψουν δασικές περιοχές για να δημιουργήσουν αξιοποιήσιμες εκτάσεις, όπλισε το χέρι των εμπρηστών.

Που με την αποδυνάμωση των αρμόδιων ελεγκτικών φορέων, δημιούργησε κλίμα απαξίωσης για το περιβάλλον και ατιμωρησίας για τους επίδοξους εμπρηστές.

Που με την τυφλή προσκόλληση στο δόγμα «ανάπτυξη με κάθε κόστος» πυροδότησε την κατάσταση. Δυστυχώς, κυριολεκτικά.

Ο πνεύμονας του πλανήτη καίγεται, και ο πρόεδρος της Βραζιλίας μας λέει κυνικά να κοιτάμε τη δουλειά μας, διότι η φωτιά στον Αμαζόνιο είναι «εσωτερική υπόθεση».  Άλλωστε, για τον ίδιο, η ζημιά είναι μικρή, καθώς η κλιματική αλλαγή δεν υφίσταται, είναι hoax, φάρσα. Ένα παραμύθι που χρησιμοποιείται από τους πολιτικούς του αντιπάλους για να ψέξει την εικόνα του. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ αυτό κάπου το έχω ξανακούσει…

Μάλιστα, από τον Ντόναλντ Τράμπ!

Η επικίνδυνη πεποίθηση ότι η κλιματική αλλαγή είναι παραμύθι, η απαξίωση διακεκριμένων επιστημόνων που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου και, φυσικά, η αποχώρηση των ΗΠΑ από τη Συμφωνία του Παρισιού για την κλιματική αλλαγή, ανοίγουν τον δρόμο σε εκπροσώπους της λαϊκιστικής ακροδεξιάς άλλων χωρών, «Μπολσονάρους», να αμφισβητήσουν τη σημαντικότητά της και να τη λοιδορήσουν.

Ας έρθουμε όμως στα δικά μας. Και στην Ελλάδα, πρωθυπουργός είναι ένας ένθερμος υποστηρικτής του άκρατου νεοφιλελευθερισμού, ένας ακροδεξιός λαϊκιστής του δόγματος της «ανάπτυξης με κάθε κόστος». Βέβαια, ειδικά για τον Κ. Μητσοτάκη, η ανάπτυξη δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά ευκαιρία να υπηρετήσει τα συμφέροντα που τον έφεραν στην εξουσία.

Στο ζήτημα της κλιματικής καταστροφής, αλλά και σε ήσσονα περιβαλλοντικά ζητήματα, ο ακροδεξιός λαϊκισμός δεν βλέπει υποχρέωση για δράση, αλλά ευκαιρία για μπίζνες.

Στην Βραζιλία, ας πούμε, ο Μπολσονάρου, πετάει το μπαλάκι στην εξέδρα, ρίχνοντας αόριστα το φταίξιμο στις ΜΚΟ, χωρίς να αρθρώσει λέξη για τα αγροκαλλιεργητικά και εξορυκτικά λόμπι που θα σπεύσουν να εκμεταλλευτούν τις αποψιλωμένες εκτάσεις.

Στην Ελλάδα, ακόμα δεν ξέρουμε τί θα απογίνουν τα 10.000 στρέμματα παρθένου δάσους Natura στην Εύβοια, οπότε ας μην το προκαταβάλουμε. Μπορούμε όμως εύκολα να δούμε  τα πρόσφατα «περιβαλλοντικά» δείγματα γραφής που μας έχει δώσει αυτή η κυβέρνηση.

Για παράδειγμα,  οι κινήσεις για την «εμβληματική» επένδυση στις Σκουριές. Στις 17 Ιουλίου καταργήθηκε η ειδική Γραμματεία Σώματος Επιθεωρητών και Ελεγκτών του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας, συσταθείσα επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Η αρμοδιότητές της έχουν μεταφερθεί απευθείας στον Υπουργό, Κ. Χατζηδάκη, ενώ στον απόηχο της συνάντησής του με εκπρόσωπο της «Ελντοράντο Γκολντ» στις 23 Ιουλίου, τόσο ο ίδιος, όσο και ο υπουργός Επενδύσεων και Ανάπτυξης Α. Γεωργιάδης κατέστησαν σαφή – για άλλη μια φορά – την πρόθεσή τους να προχωρήσει η εγκληματική επένδυση, κάνοντας απλά μία τυπική μνεία σε «επίλυση περιβαλλοντικών ζητημάτων».

Να θυμίσουμε ότι τον περασμένο Δεκέμβριο, ο Κ. Μητσοτάκης εισηγείτο την αναθεώρηση του άρθρου 24 του Συντάγματος, περί προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος. Σύμφωνα με τις προτάσεις του, θα έπρεπε να υπάρχει δυνατότητα εύκολου αποχαρακτηρισμού δασικών εκτάσεων, αν αυτό εξυπηρετεί, έτσι ανοιχτά και αόριστα, το «δημόσιο συμφέρον».

Ο Μητσοτάκης, που προεκλογικά δήλωνε ότι το περιβάλλον είναι στις προτεραιότητες του, φαίνεται πως εννοούσε το επενδυτικό περιβάλλον και μάλιστα σε βάρος του φυσικού. Όμως αυτό δεν μας εκπλήσσει. Όπως το φαινόμενο Τραμπ έδωσε πάτημα στον Μπολσονάρου, έτσι και ο Μητσοτάκης αντλεί τη νομιμοποίηση του από τα επιχειρηματικά συμφέροντα στα οποία καθυποτάσσεται. Τα γραμμάτια προς εξαργύρωση είναι πολλά. Αυτή είναι η επιστροφή στην κανονικότητά, αυτό είναι το status quo. Έτσι γίνονται οι μπίζνες. Παγκοσμίως.

Η απάντηση σε αυτήν την ακροδεξιά νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που τείνει να λάβει παγκόσμιες διαστάσεις, δεν μπορεί να είναι μία νεφελώδης, πολιτικά αποφορτισμένη και ουδέτερη οικολογία. Είναι αφελές να πιστέψουμε πως το πρόβλημα θα αντιμετωπιστεί με λίγο «άκακο» ακτιβισμό, ή αν κάποιες μεγάλες πολυεθνικές δαπανήσουν κάποιο μικρό κλάσμα του τζίρου τους για να διαφημίσουν ένα «πράσινο» προφίλ.

Η οικολογική κρίση, είναι ίσως το πιο επιτακτικό πρόβλημα των καιρών μας. Είναι υποχρέωση μας να χρησιμοποιήσουμε κάθε μέσο στη διάθεσή μας για να το αντιπαλέψουμε. Η ανάπτυξη που εμείς επιδιώκουμε οφείλει να είναι κοινωνικά δίκαιη, αλλά και περιβαλλοντικά βιώσιμη.

Στο θεσμικό επίπεδο, ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και της GUE Πέτρος Κόκκαλης έχει ασκήσει πιέσεις στην προεδρία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, για την υιοθέτηση  των 17 στόχων βιώσιμης ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών.

Εξωθεσμικά, στις γειτονιές μας, στις οργανώσεις μας, στις συνειδήσεις μας, συνεχίζουμε να τρέφουμε το όραμα ενός καλύτερου κόσμου και να αγωνιζόμαστε για αυτό. Η οικολογία είναι πλέον οργανικό κομμάτι της Αριστεράς, έχει ενσωματωθεί στο DNA της. Και αυτό γιατί η πάλη για τη διάσωση του φυσικού περιβάλλοντος, είναι ταξική. Είναι ταξική, γιατί η ρύπανση των θαλασσών, η αποψίλωση του Αμαζονίου, η καταστροφή της Χαλκιδικής, εξυπηρετούν συγκεκριμένα, επιχειρηματικά συμφέροντα. Οι Τραμπ, οι Μπολσονάροι και οι Μητσοτάκηδες της υφηλίου, η απραξία και η απροθυμία τους να δράσουν ουσιαστικά, εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα.

Και τα συμφέροντα αυτά, δεν είναι των πολλών. Είναι των λίγων.

Των πολύ λίγων.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author      

iPorta.gr