Νίκος Βασιλειάδης

 

Τώρα που «νικάει το κακό», τώρα που είναι «περίλυπο το σύμπαν κι όλοι οι λαοί ηττημένοι»

Σκέφτηκα πως κάποια άλλη αρρώστια μας πρέπει. Αυτή της ποίησης, όπως την αποτύπωσε με πόνο ο Βύρων Λεοντάρης. Ο Βύρων που ήξερε…πως δεν είμαστε παρά άνθρωποι χωρίς τη σφραγίδα κανενός ιδιαίτερου προορισμού, άνθρωποι που δεν θέλουν να είναι και δεν αισθάνονται τίποτε άλλο παρά άνθρωποι. ‘Αδολοι θαμώνες μιας σκληρής πραγματικότητας όπως και κάθε άλλης ανθρώπινης έκφανσης, μπροστά στην κρίσιμη ώρα που μας αποκαλύπτει άξαφνα ότι ανυποψίαστα, αδιόρατα, «ανεπαισθήτως» παγιδεύτηκαμε. Σε τί; Σε αυτό το “τίποτε” που μας προσβάλει ανίατα, που γίνεται πια αυτή η μόνη μοίρα και καταδίκη μας, στον μικρό μόνο χώρο μας, καταφύγιο και φυλακή μας, αποκλείοντας κάθε άλλη μορφή κοινωνικής ύπαρξης, κάθε άλλο τρόπο επιβεβαίωσης του εαυτού μας. Μια άλλη αρρώστια μας πρέπει αυτή που φωνάζει την αγάπη, την αλληλεγγύη, τον άνθρωπο. Η αρρώστια που μας κάνει να νιώθουμε τις λέξεις να ανεβαίνουν μέσα μας ακατάσχετες, παρθένες, φως και φωτιά μαζί, και θέλουμε να δώσουμε σε όλες τους μορφή και φωνή, με απόλυτη εμπιστοσύνη στη δύναμή τους, στην ανατρεπτική ή δημιουργική ισχύ τους.

Τώρα που «νικάει το κακό», τώρα που είναι «περίλυπο το σύμπαν κι όλοι οι λαοί ηττημένοι» τώρα που…

Τόσα φιλιά – μα δίχως χείλη τόσες αφές- μα δίχως χέρια τόσοι φρουροί- μα δίχως πύλη τόσες ειδήσεις- δίχως περιστέρια τόσοι αγώνες- δίχως μάχη τόσες μαγείες- δίχως θάμα. Κρυφά θα φύγει δίχως να ‘χει αφήσει ούτε ένα ίχνος η γενιά μας…

Έρωτας- δίχως ν’ αγαπάμε. Ζωή- χωρίς ποτέ να ζούμε. Έλα λοιπόν κι απόψε, ας πάμε να χορέψουμε ή να σκοτωθούμε. Τι μπέρδεμα η ζωή μας, τι ιστορία… Σάμπως να υπάρχει πια Ιστορία δική σου ή άλλη… Τι σκαλίζεις τα σπλάχνα του ραδιοφώνου; Ήμασταν θάλασσα κι έχουμε γίνει σάπια βροχή και τιποτένια. Ξύσε το λούστρο των νυχιών σου, το ρίμελ, το make up και μίλησέ μου. -Είμαστε μεσοπόλεμος σου λέω, ανίατα μεσοπόλεμος… Ας πάμε λοιπόν κι απόψε, ας πάμε πάλι κάπου να χορέψουμε ή να σκοτωθούμε…” (Βύρων Λεοντάρης, Ψυχοστασία) Αυτές τις νεκρές σιωπηλές μέρες της απομόνωσης, να θυμάστε πάντα έστω ετούτο το ελάχιστο: «Την αμαρτία της δημιουργίας έτσι πληρώνουμε που ό,τι δωρεάν μας δόθηκε παλεύουμε να το κρατήσουμε για έργο δικό μας – τί αντιζηλίες, τί καυχήσεις, τί φιλοδοξίες… Και τώρα ιδού. Τί μας ανήκει από τη δωρεά της τέχνης, ποιό δικό μας, ποιό των άλλων; Φύγετε οι παρηγορητές, οι τεχνοκρίτες και οι συντηρητές και μην παιδεύεστε σε ανόσιες πράξεις παίζοντας πάζλ με τα κομμάτια της ψυχής μας. Δεν ξεδιαλέγονται, δεν ανορθούνται τα κατερραγμένα. Αντίγραφα και καρτ-ποστάλ θα μείνουμε. Πάρτε όμως ένα θρύψαλό μας, κρατήστε το μ’ αυτό κρυφά να μας θυμάστε».

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr