Δημήτρης Κατσούλας

Θυμήθηκα τα συσσίτια. Όχι αυτά που τα μνημόνια επέβαλαν σε ‘ψυχορραγούσες’ κοινωνίες και τα οποία μέχρι σήμερα συνεχίζονται σε αποκλεισμένους από την τροφή συνανθρώπους μας μέσω εθελοντικών ομάδων και τη συνδρομή (δοτική η πτώση) της εκκλησίας όπου κριθεί αναγκαίο, αλλά εκείνα τα οποία διανέμονταν στα δημοτικά σχολεία εκεί γύρω στα 1960 έως 1965 – πολλοί θα θυμούνται το χύμα σκονόγαλο, το τυρί το κίτρινο μέσα σε στρογγυλά κυλινδροειδή σιδερένια δοχεία, τον παστωμένο βακαλάο και άλλα – τα οποία κατέφθαναν από το εξωτερικό ως μορφή βοήθειας. Πέρα από τα συσσίτια, τα ρούχα επίσης έντυναν… γδυτούς, ειδικά σε απομεμακρυσμένα και αποκλεισμένα από κάθε οικονομικό πόρο χωριά της επαρχίας και της περιόδου εκείνης. 

Θυμάμαι ότι από το χωριό μου εντός μιας πενταετίας – τόσα χρόνια διατηρήθηκε εν λειτουργία το δημοτικό, μετά συνενώθηκε με το του διπλανού χωριού γιατί δεν επαρκούσαν οι δάσκαλοι – τρεις (δάσκαλοι)  παρείχαν στα παιδιά τις γνώσεις τους με ενθουσιασμό και μεράκι για το λειτούργημα το οποίο επιτελούσαν. Θυμάμαι πάντως, μπορεί να είναι και σύμπτωση αυτό, ότι ο καθένας τους άμα τη αφίξει του στο χωριό κουβαλούσε και ένα μαντολίνο. Αργότερα βέβαια, πέραν της προσωπικής του ενασχόλησης που κάλυπτε τις ελεύθερες ώρες του με το όργανο, συνειδητοποιήσαμε τί σήμαινε να συνοδεύει και από το ψαλτήρι τις Κυριακές στην λειτουργία τον παπά. Όμως, στον κάθε δάσκαλο παρείχετο σπίτι για να διαμένει δωρεάν καθώς και αρκετές φορές φαγητό, για τα δε κλινοσκεπάσματά του – θυμάμαι – οι μαμάδες των μαθητών του φρόντιζαν να είναι καθαρά. Ο δάσκαλος για το χωριό αποτελούσε απόδοση τιμής εκ μέρους της πολιτείας, άπαντες τον σέβονταν, η γνώμη του ήταν και καθοριστική σε κάθε τι που απασχολούσε και βασάνιζε στην επίλυσή του τις μικρές κοινωνίες. 

Τα αναφέρω τα παραπάνω προκειμένου να καταδείξω στον βαθμό που μου είναι δυνατόν τη διαφορά νοοτροπίας που υφίσταται μεταξύ της τότε εποχής με αυτή που επικρατεί σήμερα σχετικά με την μεταχείριση του εκπαιδευτικού, του ιατρού, του λιμενικού που τυγχάνει να διορίζεται ή να μετατίθεται στην επαρχία. Η στέγη, εκτός του ότι αποτελεί σοβαρό πρόβλημα για έναν δημόσιο λειτουργό – κοστίζει σε αυτόν περί τα 400 ευρώ κατά μέσο όρο – ουδόλως απασχολεί το επίσημο κράτος το οποίο με την χορήγηση ενός μισθού των 750 ευρώ ‘ξεκαθαρίζει’ την θέση του. Μα, ήθελα να ερωτήσω: εδώ εξαντλούνται οι υποχρεώσεις της πολιτείας;  Και…, δεν είναι μόνον αυτό, το ότι δηλαδή ένα ενοίκιο να κοστίζει 400 ευρώ, είναι και το ότι οι συνάψεις συμβολαίων υπογράφονται για το χρονικό διάστημα από Οκτώβριο έως Μάιο, μετά τα σπίτια μετατρέπονται εξ αιτίας του τουρισμού σε rooms to let, κι άντε από την αρχή να αναζητεί ο ενδιαφερόμενος νέα κατοικία! Αυτή η ταλαιπωρία πρέπει να σταματήσει εδώ και τώρα. Αυτή η αδιαφορία με το να γυρίζει την πλάτη η πολιτεία στον εκπρόσωπό της, καθόλου δεν την τιμά. Μήπως μια ιδέα ως προς την επίλυση της στέγης θα ήταν η συμμετοχή των Δήμων μέσω των δημοτικών τελών τους που λαμβάνουν από τους ντόπιους μεγαλοεπιχειρηματίες και προύχοντες με τα πολυτελή ξενοδοχειακά τους συγκροτήματα θα έπρεπε να συμβάλουν σε αυτή την τόσο ακανθώδη περίπτωση και να λάβει τέλος ένα τόσο ακανθώδες πρόβλημα; Νομίζω πως θα ήταν εφικτό να γίνει αυτό, εκτός πια και δεν προτίθενται να μειώσουν ούτε κατά ελάχιστο τα κέρδη των χρυσοθήρων των περιοχών τους, γιατί κάθε Ελληνική περιοχή διαθέτει πλέον λόγω του τουρισμού και μερικούς από αυτούς, τόσους που να είναι αρκετοί ώστε να συμβάλλουν στην επίλυση της στέγης μερικών δασκάλων και τελωνειακών υπαλλήλων επί παραδείγματι. 

Πώς τα βλέπετε τα πράγματα κυρία Υπουργέ της Παιδείας εσείς, από την στιγμή που – εκτός του ότι πέραν από το να καταφθάνουν στο γραφείο σας οι ελλείψεις σε ενοικιαζόμενα σπίτια – έχετε και γνώση των σκηνών που στήνονται για να διαμείνουν οι εκπαιδευτικοί σας; Πάντως, δεν θέλω να πιστεύω ότι σε μια επιπλέον τέντα για  κάθε αντίσκηνο είστε διατεθειμένη να προχωρήσετε προκειμένου – προς ώρας – να αντιμετωπιστούν οι πρώτες ψιχάλες του Φθινοπώρου, και μετά ‘βλέπουμε’. Γνωρίζετε φαντάζομαι τι σημαίνει χειμώνας στην Αθήνα – ακόμη και στην πιο φτωχική γειτονιά της με ό, τι αυτό συνεπάγεται – και τι στην Κω, στην Πάρο, στον Μούδρο, στο Κοντοπούλι, στο Βάρος Λήμνου όπου μου έκανε την ‘τιμή’ και με έταξε κάποτε η πολιτεία Υπουργέ. Η απόδοση ενός δασκάλου πολύ καλά το ξέρετε, Υπουργέ, ότι εξαρτάται από την ψυχολογική κατάσταση στην οποία ευρίσκεται κι αυτό θα συμβαίνει όταν ο μισθός του θα είναι επαρκής, όταν το στεγαστικό του πρόβλημα θα είναι επιλυμένο και όχι όταν μερικοί ανεκδιήγητοι εμφανίζονται από τηλεοράσεως προβάλλοντας ασυναρτησίες τύπου Βασιλακόπουλου, όπου την κυβέρνησή σας και μόνον εκθέτουν.