Κάθε χτες φορτώνει στην χωματερή των ερώτων τα αισθήματα του σήμερα. Αύριο; Το απόσταγμα της ωριμότητας λέει πως αύριο δεν υπάρχει. Σύννεφα από χώμα είναι γεμάτος και ο ουρανός του μέλλοντος. Χώμα και νερό οι ανάλαφρες, οι διάφανες, οι ταξιδιάρες νεφέλες. Κι ο ουρανός, ένας φριγμένος αγρός για να τον σκάψεις. Με σκέψεις κι επιθυμίες.

Επειδή ο έρωτας είναι η μέγιστη ψευδαίσθηση, δηλαδή η μεγαλύτερη μυθοποίηση. Αγάπη πάλι είναι ό τι απομένει μετά την απομυθοποίηση του έρωτα. Γνωστά πράγματα για όσους έχουν ζήσει τον καύσωνα του Αυγούστου χωρίς να φοβηθούν τα εγκαύματα της ψυχής.

Ιππείος Κολωνός, ο λόφος – πράσινο εφηβαίο της πόλης. Πάνω από την Λένορμαν και δεξιά της Αχιλλέως. Μια μυστική, σεμνή Αθήνα που αντέχει ακόμη. Με κάποιες αυλές ακόμα και πεζοδρόμια που δεν μυρίζουν ούρα.
Η γειτονιά του Σοφοκλή, η τελική καθέδρα του Οιδίποδα, το μνημείο των Φιλελλήνων, το ιδανικό σημείο για να αγναντέψει κανείς τον Ελαιώνα αλλά και όσα είναι οριστικά χαμένα από τον ορίζοντα της ψυχής. Να δει για να θυμηθεί. Να θυμηθεί για να ξαναζήσει.

Τρυφερό πένθος τα χαμηλά σπίτια ένα γύρω, οι πεζόδρομοι και οι τελευταίες γειτονιές μιας πόλης τέρατος. Σκηνογραφία του χτες που αντέχει στο σήμερα. Θυμάσαι; Θυμήσου! Φαντάσου άλογα να βόσκουν σεμνά στη πλαγιά του λόφου. Φαντάσου τα κορίτσια και τ’ αγόρια να ετοιμάζονται για την πομπή των Παναθηναίων. Ή, για την λιτανεία του Επιταφίου. Άκου τον Περικλή να εκφωνεί τον Επιτάφιο, λίγο πιο κάτω, στον Κεραμεικό. Πιες το ούζο σου με την ελιά και την αντζούγια στο δημοτικό αναψυκτήριο. Πιες νερό από το αναβρυτήριο της ψυχής. Δώσε απόδειξη της δύναμης που διαθέτει η αδυναμία. Ξεχώρισε εικόνες, απομόνωσε οπτικές γωνίες. Μη τις ξεχάσεις.

ΥΓ. Μνήμη Μέριλυν σήμερα σημειώνει το Αγιολόγιο του φ.μπ. Δύο λόγια λοιπόν για την ένοχη ηδονή και τις ονειρώξεις μιας εφηβείας:

Πόσοι τόνοι χυμών, πόσες χιλιάδες εκσπερματίσεις πάνω στις χλωρές της φωτογραφίες. Η νεανική της σάρκα να κρύβεται σε τουαλέτες, σε εφηβικά δωμάτια, σε στρατώνες. Το ηδυπαθές βλέμμα της να συνοδεύει την τελευταία ματιά των νεαρών μελλοθανάτων στα χαρακώματα. Σάρκα για σάρκα. Υγρά δάχτυλα με πηχτό, παχύρρευστο υγρό σ’ όλο τον πλανήτη.

Το χαμόγελο της, τέλος, να συντροφεύει την απελπισία αμούστακων αγοριών λίγο πριν τη μύηση. Πέη που πάλλονταν μεθυσμένα στο άκουσμα της φωνής της. Όσο για την λευκή οθόνη, ε ήταν τότε που η ψευδαίσθηση γινόταν πραγματικότητα. Μπορείς να την ονομάσεις και θεά Σώτειρα της φυλής των ανδρών. Κάποτε …

Μόνο στη Ρόδο

Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, 

Pane di capo: Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ), Λεωφόρος Κρεμαστής & «Πηγές Καλλιθέας»

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author      

iPorta.gr