Γύρω μου παντού γυαλιά, κομμάτια σπασμένα.

Προσπαθώ να διακρίνω από πού προέρχονται- τελικά ανήκαν στην καρδιά μου η οποία μάτωσε όταν κατάλαβε πως ποτέ δεν την αγαπούσες.

Και ήρθε εκείνη η στιγμή που η αγάπη που με πλημμύριζε έγινε ποτάμι ορμητικό και με έπνιξε.

Τότε η ελπίδα μου μαράθηκε, όπως εκείνα τα λουλούδια στην άκρη του κήπου.

Δεν ξέρω πια αν μέσα μου υπάρχει περισσότερη αγάπη ή θυμός. Δεν ξέρω αν σε αγαπώ ακόμα ή να σου έχω μαζεμένα οργή και παράπονο, δεν μπορώ να καταλάβω.

Το μόνο που θυμάμαι είναι το πόσο γρήγορα απομακρυνόσουν από εμένα, αδιαφορώντας για τις ικεσίες μου. Δεν μπορούσα πια να σε διακρίνω, είχες χαθεί μέσα στη βροχή.

Θυμάμαι  μόνο πόσο παγωμένη ήμουν από τον αέρα της αδιαφορίας που φυσούσες στο πρόσωπό μου τόσους μήνες.

Γυαλιά παντού… ήταν η καρδιά μου που έσπασε.

Δεν ξέρω πια αν πρέπει να περιμένω. Μάλλον όχι.

Αλλά μέσα στον θυμό μου ευχήθηκα κάποτε να βρεις μπροστά σου τη σκληρότητα που τόσο άπονα και εύκολα μου χάρισες…

Η Μαρία Σκαμπαρδώνη είναι Δημοσιογράφος και Αναγνώστρια της iΠόρτας