Ο θάλαμος του νοσοκομείου φρεσκοβαμμένος σε χρώμα λευκό . Τόσο λευκό που αγγίζει την ψυχρότητα του παγωμένου ατσαλιού . Την μονοτονία του λευκού σπάνε τα χλομιασμένα πρόσωπα των ασθενών του .

Σεντόνια λευκά, παραβάν λευκά, καλώδια που κρέμονται λευκά, μηχανήματα που σε λίγο θα σταματήσουν την αποστολή τους όπως μας ενημερώνει ο χειριστής  τους και η μάνα ανυπεράσπιστη και χωρίς έλεος χτυπημένη από την αρρώστια της κείτεται στο κρεβάτι με τα μάτια κλειστά .

Μπαίνει ο θεράπων ιατρός . Τα μάτια του στάζουν θλίψη . Με μια καρδιά έτοιμη να σπάσει περιμένω ν’ ακούσω την από εδώ και πέρα πορεία που θα υποδείξει . ‘’ Κατ’ ευθείαν στις χημειοθεραπείες, ακολουθούν οι ακτινοβολίες και εάν χρειαστεί ξανά- και για τελευταία φορά- πάλι χημειοθεραπείες ‘’ .  Στο μυαλό μου αστροπελέκια μαύρου και κόκκινου ανάκατα . Κι έχει μια ψύχρα έτοιμη να ραγίσει σαν πάγος έτσι και κάνεις πως κινηθείς πάνω της . Σου περονιάζει την καρδιά .

Θα το παλέψουμε, λέει ο γιατρός . Νικιέται η αρρώστια . Η μάνα κοιμάται . Μιας  και η νύχτα  σκέπασε τα μάτια της, επιτρέπω στον εαυτό μου ένα βουβό κλάμα . Είναι φοβερό, είναι τρομακτικό, είναι απερίγραπτο να βλέπεις το γονιό σου ανήμπορο και παρατημένο από τη ζωή και να πρέπει να πάρεις τη θέση του και να γίνεις εσύ ο ενήλικας .

Στο μυαλό μου σκέψεις μπερδεμένες : η αγριότητα της αρρώστιας, το εφήμερο της ύπαρξης, το αναπόφευκτο και μη αναστρέψιμο της κατάστασης, η επερχόμενη με μαθηματική ακρίβεια κατάληξη .

Βγαίνω έξω . Ανάβω τσιγάρο . Ένας ουρανός καταπλακωμένος από πυκνά μαύρα σύννεφα . Έχω την εντύπωση ότι η αρρώστια περπατά και στα δικά μου κόκκαλα .

Τρεις  μήνες περίπου μετά το ‘’ θα το παλέψουμε ‘’ έκανε το θαύμα του . Ναι, όχι απλά το παλέψαμε αλλά βγήκαμε και νικητές . Τρεις μόνο λεξούλες είχαν μέσα τους κρυμμένη τόση δύναμη . Τόση που ίσως ήταν η πιο θεραπευτική αγωγή που έχει υπάρξει ποτέ .

Δώστε μου δρόμους ανοιχτούς, δρόμους με ανηφόρες και στροφές, θέλω να οδηγήσω τρελά, θέλω να κορνάρω δυνατά, να συναντώ ανθρώπους αγνώστους στη διαδρομή μου, θέλω να τους φιλήσω, να τους ραίνω θέλω με τα ροδοπέταλα από τις ίδιες τις τριανταφυλλιές της μάνας μου . . .

Δημήτρης Κατσούλας

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr