Η μοίρα μου είναι…

Και τι δεν έχω περάσει, και τι δεν έχω ακούσει, πόσοι και πόσες καθίσατε πάνω μου, εγώ όμως με υπομονή σας σηκώνω …

Πόσες φορές ανεβήκατε πάνω μου, με βρώμικα παπούτσια για να βιδώσετε μια λάμπα, να τοποθετήσετε κάτι στην ντουλάπα, ούτε σκάλα να ήμουν…

Πόσες φορές μου ασκήσατε βία, πόσες φορές μου σπάσατε το ξύλο, πόσα τραύματα, πόσες επισκευές…

Εγώ όμως εκεί, παρούσα να σηκώνω όλα τα βάρη σας, να ακούω και να αναπνέω τα πάντα…

… και ήρθε η στιγμή που είμαι άχρηστη πια και με πετάτε στο δρόμο λες και ποτέ δεν υπήρξα…

Και κανένας σύλλογος δεν ενδιαφέρεται για εμένα ….τι αχαριστία …

… μέρες στο απέναντι πεζοδρόμιο το κουφάρι μου δεχόταν τώρα και τη βία των καιρικών φαινομένων…

Ξαφνικά ένας τσιγγάνος με μαζεύει και με φορτώνει σε ένα παλιό τρίκυκλο …

…είναι βράδυ κάπου με αφήνει, είναι ένα νοσοκομείο ειδικό για μένα, αχ συγκινήθηκα, άκουγα τους γιατρούς να λένε πόσο γερό σκαρί είμαι και ότι αξίζω να με κάνουν καλά…και ξύπνησα το πρωί με μια ενέργεια, λες και ήμουν άλλη…

Μου έβαλαν μια ετικέτα που έγραφε «για τον κύριο υπουργό», με τοποθέτησαν σε ένα αυτοκίνητο και με πήγαν στο γραφείο του υπουργού…αχ σκέφτηκα «η ζωή κάτι μου χρωστούσε και να που μου το δίνει, θα είμαι και εγώ μέλος του υπουργικού συμβουλίου, ίσως εκτίμησαν τα προσόντα μου».

Αισθάνομαι σαν να είμαι εγώ ο υπουργός, μπροστά μου ένα πανέμορφο γραφείο με πολλά σημαντικά έγγραφα, τι ωραία σκέφτηκα, την υπόλοιπη ζωή μου θα τη ζήσω ξεκούραστα, χωρίς βία, με λιγότερο βάρος πάνω μου…

Ξαφνικά ανοίγει η πόρτα, ωχχχχ ένας υπέρβαρος, είναι ο υπουργός, έρχεται με φόρα και κάθεται πάνω μου, ακούγεται ένα κρααααααααακ …ουφ, ευτυχώς άντεξα…

Τόσο βάρος δεν είχα ξανανιώσει, αφού χαλάρωσε ξεκίνησε την εργασία, με τον απαραίτητο χημικό πόλεμο που μόνο εγώ… η γνωστή σε όλους σας καρέκλα τον έχω αναπνεύσει…

Λίγο πριν λιποθυμήσω σκέφτηκα: “καρέκλα είμαι, είναι η μοίρα μου αυτή, να σηκώνω το βάρος σας και να ζω σε κατάσταση πολέμου”…

Ο Σπύρος Ντασιώτης είναι Γλύπτης και ο Δημιουργός του Πάρκου των Ψυχών στην κορυφή της Πάρνηθας.