Τζίνα Δαβιλά

Όταν ο θεός έπλασε τον κόσμο και μοίραζε αρμοδιότητες, φρόντισε ιδιαιτέρως κάτι πολύ ακριβό και ιδιαζόντως ποταπό. Την κοπριά. Είναι τα περιττώματα των ζώων. Αυτό που ο παππούς μου ο Νικόλας έλεγε φουσκί.

«Πού πάμε, όταν πεθαίνουμε;» τον ρωτούσα.

«Πουθενά, μού απαντούσε, γινόμαστε φουσκί».

Ξέρετε, αυτό που βοηθά στην καλλιέργεια, προσθέτοντας οργανική ύλη και θρεπτικά συστατικά. Δεν μου διευκρίνισε ποτέ, αν θα είμαστε πράσινη, δηλαδή φυτική κοπριά ή ζωική. Αν θα γίνουμε κοπριά αγελάδας που είναι η πιο άοσμη ή ελέφαντα, που είναι η καλύτερη λύση για την καλλιέργεια. Κοπριά αλόγου, που έχει λιγότερα θρεπτικά συστατικά ή κοπριά γουρουνιού, που είναι αυτοανακυκλώσιμη. Και δεν μου έμαθε πως την κοπριά, την ονομάζουν και «μαύρο χρυσό».

Η λέξη «φουσκί», λοιπόν, μού έγινε η προέκταση των μεταφυσικών μου αναζητήσεων. Παράλληλα, έμαθα με τα χρόνια ότι όσο μας ενοχλεί η μυρωδιά της κοπριάς, τόσο αντιστρόφως ανάλογη είναι η χρησιμότητά της. Από το να μεγαλώσουν τα αγέρωχα δέντρα και να αναπτυχθούν τα δάση μέχρι να αποκτήσουν οντότητα τα πιο χαζά ξερόχορτα, τα κουτόχορτα και τα βλίτα. Αγάπησα την κοπριά. Την συνέδεσα με τον παππού μου και με την ανάπτυξη της Φύσης. Και θέλω να μιλήσω για αυτήν σε σχέση με μένα.

Συχνά βλέπω στους άλλους – περισσότερο στο παρελθόν μα δεν κατάφερα να ξεπεράσω ακόμη και σήμερα – αυτό που θέλω να δω. Είναι μια ανόητη άμυνά μου μπρος στην ανθρώπινη μικροπρέπεια εν αντιθέσει με την γενναιοδωρία και την σπουδαιότητα της Φύσης. Έτσι, τους πονηρούς θέλω να τους βλέπω ως έξυπνους, τους γκρινιάρηδες ως διεκδικητές μιας καλύτερης ζωής, τους βλάκες και μικρόνοες τούς αγαπώ περισσότερο από τους άλλους, γιατί η φύση δεν τους φέρθηκε γενναιόδωρα. Έτσι, δεν γίνομαι και αυστηρή μαζί τους. Μέχρι που με τα χρόνια έγινα ρεαλίστρια και στους ανόητους-ηλίθιους είδα θλιβερές προεκτάσεις. Την κουτοπονηριά, την επικινδυνότητα, την μοχθηρία, τη ζήλεια, την καταστροφή, την πόλωση. Άλλωστε, όλες οι ομάδες έτσι κινήθηκαν, μεγαλούργησαν και τερατούργησαν: από τα κόμματα και τις ΜΚΟ μέχρι τους ταλιμπάν. Συσπειρώθηκαν οι βλάκες που κατευθύνονταν από τους δαιμόνιους, εξυπνότερους, που ερμηνεύεται σε προσήλωση σε αυτό που λέει ο αρχηγός, απόλυτη παραδοχή έστω κι αν η ψυχή του μέλους ζητά άλλα και, αν ποτέ κάποιος έρθει σε ρήξη με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της ομάδας και του αρχηγού, τότε είναι ασεβής (για την ακρίβεια πρέπει να ντρέπεται), δειλός (την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια), αναίσθητος (δεν καταλαβαίνει και δεν νοιώθει…) και …κοπριά (την ΣΑΠΙΛΑ του είδους του, κάποιοι την πετούν στα σκουπίδια για να φανεί χρήσιμος τουλάχιστον ως κοπριά).

Είμαι, λοιπόν, μια κοπριά, όπως μού ήρθαν τα.. βαπτίσια από μέλος ΜΚΟ στην οποία άνηκα και θέλησα να αποχωρήσω από το διοικητικό συμβούλιο για λόγους προφανείς, αλλά και προσωπικούς. Εκ τότε όποιος θέλει να με προσβάλλει, τον παρακαλώ να με αποκαλεί «κοπριά». Σέβομαι την κοπριά, είναι ο μαύρος χρυσός του οξυγόνου που αναπνέω, αναπνέουμε κλπ. Αν έχω την τιμή να είμαι τόσο χρήσιμη, σίγουρα η παρουσία μου σε μια ΜΚΟ είναι απείρως υποδεέστερη από το να υποβοηθώ στην ανάπτυξη της Φύσης. Βρήκε αξία η άχρηστη ζωή μου. Ακόμα κι αν στην μοίρα μου είναι να υποβοηθώ στην ανάπτυξη κάποιων φυτών που φαινομενικά είναι άχρηστα και αντικειμενικά με ελάχιστη θρεπτική αξία: βλίτα, ξερόχορτα και αγριάδες. Δεν μ’ενοχλούν τα βλίτα, τα λουλούδια από τα ξερόχορτα προβάλλουν ως πίνακας ζωγραφικής και ελπίδας και κατανοώ και τις αγριάδες, ακόμα κι αν οι άλλοι θέλουν να τις εξοντώσουν. Η κοπριά έχει την ευλογία να είναι γενναιόδωρη.

Ώρα καλή, συνάνθρωποι. Με ή χωρίς τον μαύρο χρυσό. Στη χώρα του φθόνου και της ματαιότητας συμβαίνουν τα πάντα._

2 Δεκ. 2013