Ο κ. Βασίλειος Μαστρογιάννης είναι Διδάκτωρ Δημοσίου- Διοικητικού Δικαίου.

Η ΚΑΛΗ ΔΥΣΗ ΚΑΙ Η ΚΑΚΗ ΑΝΑΤΟΛΗ

Με δεδομένη την απόλυτη καταδίκη της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία, καλό είναι να θυμόμαστε συνολικά, για ιστορικούς και διδακτικούς λόγους, παρόμοιες περιπτώσεις εισβολών και στρατιωτικών επεμβάσεων Δυτικών Χωρών ( Αμερικής κυρίως, αλλά και Αγγλίας, Γαλλίας, Τουρκίας, καθώς και συνολικά του ΝΑΤΟ) σε τρίτες χώρες.

Στα πλαίσια της αντιπαλότητας και του ψυχρού πολέμου θα μπορούσε κανείς να αφήσει πίσω ( και να δικαιολογήσει;) τις μεταπολεμικές επεμβάσεις στην Κορέα, στο Βιετνάμ, στη Γουατεμάλα, στην Κούβα, στη Γρανάδα, στο Λίβανο στο Ελ Σαλβαδόρ και αλλού, καθότι ΄΄ανήκομεν εις την Δύσην΄΄.

Μετά την κατάρρευση όμως της Ανατολικής Ευρώπης και την απόλυτη κυριαρχία της Αμερικής και της Δύσης, μπορούμε να καταγράψουμε από τη δεκαετία του 1990 τις επεμβάσεις στο Ιράκ, στο Σουδάν, στο Αφγανιστάν στην Υεμένη, ξανά στο Ιράκ, στη Σομαλία, στη Λιβύη στη Συρία κλπ.

Άφησα τελευταία τη Γιουγκοσλαβία, γιατί επιμένουμε να ξεχνάμε ότι ήταν ο πρώτος πόλεμος σε Ευρωπαϊκό έδαφος μετά τον Β΄ Παγκόσμιο, καθώς και αυτό που μας πονάει περισσότερο,  την εισβολή και κατοχή της Κύπρου από χώρα μέλος του ΝΑΤΟ, η οποία απειλεί μέχρι σήμερα με πόλεμο και παραβιάζει στρατιωτικά τα (εναέρια προς το παρόν) σύνορα Ευρωπαϊκής χώρας, χωρίς να μιλάει κανείς.

Καλό είναι επίσης να θυμόμαστε ότι σήμερα η Αμερική και το ΝΑΤΟ συντηρούν  εκατοντάδες Βάσεις και διατηρούν εκατοντάδες χιλιάδες Στρατιωτικές δυνάμεις σε σχεδόν 160 Χώρες ανά τον κόσμο. Ενδιαφέρον συνεπώς έχει να δούμε σε πόσες χώρες έχει τέτοια πολεμική δραστηριότητα και στρατιωτικές βάσεις η Ρωσία.

Παρόλα αυτά, φαίνεται πως η εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία είναι το μοιραίο λάθος του.

Σε αυτό, πέρα από υιοθέτηση οποιασδήποτε συνωμοσιολογίας, μπορεί να σκεφτεί κανείς ότι συνέβαλαν με τον σχεδιασμό τους και τη δράση τους οι Δυτικοί, ενθαρρύνοντας και βοηθώντας τον πρόεδρο της Ουκρανίας να μην τηρεί τα βασικά σημεία που προέκυψαν από τις συμφωνίες του Μινσκ, να καταπατά βασικά δικαιώματα των Ρωσόφωνων και να διώκει με κάθε αφορμή του πολίτες της Χώρας του, που ζουν στην ανατολική πλευρά της.

Από μια πρώτη ματιά φαίνεται πως ο στόχος ΄΄να τελειώνουμε με τον Πούτιν΄΄ επιτυγχάνεται. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι αυτός ο αυταρχικός σαφέστατα ηγέτης, παρέλαβε μια διαλυμένη οικονομικά, κοινωνικά, στρατηγικά και χωρίς αξιοπρέπεια χώρα και την έκανε ξανά μία παγκόσμια δύναμη, με τα υπέρ και τα κατά βεβαίως που θα καταγραφούν στο μέλλον.

Για το αν είναι για το καλό της ανθρωπότητας η κυριαρχία μόνο μιας υπερδύναμης στον πλανήτη ( όπως έγινε και τη δεκαετία του ΄90 με την κατάρρευση του Σοβιετικού ΄΄μοντέλου΄΄)  και την απώλεια της ισορροπίας ( έστω του τρόμου) θα το δείξει η ιστορία, αν φυσικά προλάβει να το καταγράψει.