Τα κρούσματα και οι θάνατοι είναι σε διπλανές στήλες με το ΑΕΠ και τα δις του Ταμείου Ανάκαμψης και έτσι απλά ξεχνάμε το συστημικό σφάλμα : ότι απέχει πολύ η βελτίωση των ατομικών οικονομικών ισοζυγίων απο την βελτίωση των μακροοικονομικών δεδομένων της χώρας .

Η εύνοια της εξαίρεσης του καθενός από την αρρώστια και την νοσηλεία συνυπάρχει με την γενική αισιοδοξία για επενδυτική έκρηξη και ανάπτυξη -παρά τις προβλέψεις για συνέχιση της πανδημίας με νεκρούς. Ο ιστός αυτής της ιδεολογικής πεποίθησης στηρίζεται στο συστημικό αυτόματο που δήθεν λειτουργεί : το μεγάλο κεφάλαιο θα συμβάλλει στα μικρά εισοδήματα.

Η ζωή κυλάει όμως έξω από αυτές τις συναρτήσεις. Είτε 7%, είτε 17% γράψει το ΑΕΠ, η κοινωνία μοιάζει να έχει απωθήσει την οικονομία ειδικά λόγω πληθωρισμού, χρεών και ακρίβειας. Οι εφοδιαστικές αλυσίδες μπλοκάρουν την ζήτηση και η έλλειψη επιταχυντών -στην διάχυση του οφέλους της ανάπτυξης -παραμονεύει.

Ειδικά στην Ελλάδα, το συμπέρασμα μετά απο 8-10 χρόνια λιτότητας είναι ότι τελικά δεν μπορείς να ελπίζεις σε πολιτικές τόνωσης της ανταγωνιστικότητας σε ένα απροσδιόριστο μέλλον (δεν θυσιάζεις τόσο πολύ εισόδημα βραχυπρόθεσμα για να το διατηρήσεις δήθεν αυξημένο μακροπρόθεσμα). Με την πανδημία αντιστρέφεται το κλάσμα προσφοράς ζήτησης και έτσι φρακάρει το εισόδημα μακροπρόθεσμα.

Μπορεί να αντέξαμε με κρατικές ενισχύσεις δυο χρόνια τώρα αλλά ας μην ξεχνάμε  ότι η μεγάλη τρύπα του Κράτους έκλεισε επειδή ανοίξαμε τρύπες στην τσέπη και στα ταμεία μας, ως άτομα, ως νοικοκυριά, ως επιχειρήσεις. Και ο βραχνάς που μας αρρώστησε, το χρέος- δημόσιο και ιδιωτικό- τελικά σήμερα αυξήθηκε έντονα και αυτό…