Σημασία στη ζωή έχει ποιον θα συναντήσεις.

Όχι το πότε, αλλά το ποιον.

Με ό,τι σημαίνει αυτό το «ποιος» που παραπέμπει στο ποιόν, το υλικό, το μετερίζι, στην πάστα του ανθρώπου.

Πόσο θα παραδεχθείς τον τρόπο ζωής, σκέψης, στάσης, σοφίας, διάθεσης, δημιουργίας και απήχησης.

Πόσο θα σε αφυπνίσει άθελά του για πράγματα που αξίζουν για σένα.

Πόσο θα γίνει πρότυπο ή αντιπρότυπο.

Πόσο θα σκύψεις μέσα σου για να κάνεις την αυτοκριτική σου. Για το επάγγελμά σου, τον έρωτά σου, τους φίλους, την συμπεριφορά σου, τη δική σου καθημερινότητα, τα δικά σου θέσφατα.

«Δύσκολη στιγμή

Σαν το μπόι σου νοιώθεις να σταματάει

Στην άκρη του καθρέφτη

Κι οι περιστάσεις σε πιέζουν

Να περάσεις

Απ’ την άλλη πλευρά του κρυστάλλου»

[Γιάννης Απαρθινός, κατά κόσμον Γιάννης Πανούσης από την ποιητική συλλογή “Αγρύνια” 1977].

Αυτές οι περιστάσεις για να μην γίνουν αδιέξοδα συνώνυμα με την νοσηρότητα, θέλουν τόλμη, δεκτικότητα, πάθος, ελευθερία.

Είναι βαριά η ελευθερία, αλλά είναι ωραίοι και μοιραίοι όσοι την κουβαλούν συνειδητά.

Γιατί είναι αυτοί που θα συναντήσεις και θα αφήσουν δακτυλικά αποτυπώματα πάνω σου.

Θα σου δείξουν το δρόμο ή την έξοδο από το δρόμο.

Άλλοτε θα σου φέρουν αντάρα και άλλοτε γαλήνη.

Όπως είναι η θάλασσα.

Τη σέβεσαι, αλλά δεν τη φοβάσαι.

Τη φροντίζεις, αλλά δεν περιμένεις να σε ξεδιψάσει.

Τη χαίρεσαι, αλλά όχι όλες τις ώρες, όλες τις μέρες, όλο τον καιρό.

Έχει μια ιερή ιδανικότητα, αλλά και μια τρομακτική οργιλότητα.

Σε δροσίζει, αλλά σε κρυώνει.

Σε απελευθερώνει, αλλά μπορεί να σε εγκλωβίσει.

Ό,τι και να’χει, όπως και να’χει, για τούτο αξίζει, όποιον κι αν συνάντησες στη ζωή: να μην πονάς τον εαυτό σου. Ο πόνος στραγγίζει τις δυνάμεις, το πάθος, την ένταση, την ναρκωμένη δύναμη.

Μαραζώνει, λυπεί, συρρικνώνει, αφαιρεί, αρρωσταίνει. Θολώνει το βλέμμα, σκοτεινιάζει η σκέψη, δεν χαμογελά στο φως, γίνονται όλα μπλε και σκοτεινά.

“Φεύγοντας έρχεται κανείς” [Μάνος Στεφανίδης] . Από τον παλιό του εαυτό.

Τα δάκρυα είναι για τους τολμηρούς. Και τ’αγαπάω πολύ γιατί ξεπλένουν τον πόνο.

Σημασία στη ζωή έχει ποιον θα συναντήσεις και πόσο θα τον αξιοποιήσεις.

«Το κλάμα μου

Είναι ένας άλλος άνθρωπος.

Το διάβασα.

Μ’αν είναι φίλος ή εχτρός

Δε γράψανε•

Όμως φροντίσαν όσο ζω,

Ποτέ,

Να μην τον συναντήσω».

[“Αγρύπνια” Γιάννης Απαρθινός]

Κι εγώ το διάβασα. Και μου’ρθαν στο νου όλα τα καθάρια δάκρυα του άλλου μου εαυτού.

Αυτού που αξίζει να μην πονάμε.

Ας μην πονάμε πιότερο τον εαυτό μας.

Ούτως ή άλλως η Ευτυχία έχει πικρή γεύση στα χείλια.

Καλό μήνα.

Καλό Μάρτη.

Τζίνα Δαβιλά

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author      

iPorta.gr