Μόνο στη Ρόδο

Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, Ασγούρου

Πηγές Καλλιθέας Ρόδου

Δεν συμφώνησα ποτέ με την επιλογή κάποιων να σιωπήσουν, να σπάσουν την πένα τους και να επιλέξουν τη σιωπή ακριβώς την εποχή που η φωνή τους θα είχε ιδιαίτερη σημασία. Θεωρώ υποκρισία το να λες πως αποστασιοποιείσαι από τα δρώμενα και τα συμβαίνοντα και υψώνεις την σημαία της σιωπής τάχαμου σαν πράξη αντίστασης.

Πιστεύω πως όταν κάτι έχεις να πεις, αν κάπου κάτι σε πειράζει αντί να το βουλώσεις πρέπει να βγεις και να το κάνεις βούκινο…

Δεν συμφώνησα ποτέ με την άποψη πως η σιωπή είναι πολιτική. Άλλο το να είσαι ανίκανος να γράψεις, αλλά δεν μπορούμε να βαφτίζουμε πολιτική επιλογή την ανικανότητα κάποιου να σταθεί μάρτυρας του καιρού του (και αυτοί οι γαμημένοι οι καιροί αλλάζουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα). Έργο της πένας είναι να βάζει λόγια στο στόμα των ανθρώπων που δεν μπορούν να εκφραστούν.

Η πένα αντιμάχεται τη σιωπή, είναι ο ορκισμένος εχθρός της αφασίας, και ο κυνηγός της έκφρασης.

Η σιωπή δεν μπορεί να αποκτήσει ποτέ το εύσημο της πολιτικής πράξης, ούτε βέβαια και τα παράσημα της σοφίας.

Μετά τις αιματηρές επιθέσεις στον Άνθρωπο όλα αυτά τα σύντομα μα βασανιστικά τελευταία οκτώ χρόνια και σε κλίμα μιας Παγκόσμιας Σύρραξης αλίμονο αν όσοι έχουν κάτι να πουν επιλέξουν τη σιωπή. Έχουν καθήκον να συνεχίσουν να γράφουν, όπως ο αγρότης έχει καθήκον και πρέπει να συνεχίσει να καλλιεργεί τη γη και να μαζεύει τους καρπούς της ανεξάρτητα αν η παραγωγή θα είναι μικρή ή μεγάλη, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της σοδειάς.

Μην γελιόμαστε, τα έχουν πει και άλλοι πιο “σοφοί” ή δάσκαλοι με προορατικά χαρίσματα πολύ πριν από μας, όπως ο Όργουελ. Το σύστημα έχει εφεύρει ένα πανίσχυρο όπλο που το κρατά στα χέρια του. Την αποσιώπηση. Απλώνει ένα πέπλο σιωπής γύρω σου, ένα αδιάφορο τίποτα, ώστε να θεωρείς μάταιο πλέον να συνεχίσεις να γράφεις, αφού κανένας δεν δίνει σημασία στα γραπτά σου. Νικητής της ζωής είναι η βουβαμάρα. Είναι ένα τραγούδι ανατρεπτικό της εξουσίας των λίγων πάνω στους πολλούς σε αυτό που ονομάζουμε «παραδεδομένη Ιστορία». Γιατί το σύστημα νοιώθει ότι είναι ο απόλυτος κάτοχος της αλήθειας γι αυτό και με σιδερένιο χέρι φροντίζει να λιώνει κάθε τι που φέρνει εμπόδια στο δρόμο του.

Το σύστημα αυτή την δουλειά κάνει και την κάνει καλά. Αλλά εσύ πρέπει να συνεχίζεις να γράφεις, να μιλάς. Σαν μοναχικός λύκος, που δεν συστρατεύεται, δεν συναγελάζει. Μοναχική συνείδηση, χωρίς να κάνεις οπαδούς. Ο καθένας μόνος του. Ο κάθε φωτισμένος αυτόφωτος. Όσο γεμίζουμε με κείμενα τις οθόνες, τα συρτάρια και τα σπίτια πάντα θα κρατάμε την ελπίδα ζωντανή. Και πρέπει να την κρατήσουμε άσβεστη στον πόλεμο που πλησιάζει, διαβλέπει την αναγκαιότητά του και την φιλοσοφική μας θωράκιση ενάντια στο συρμό των ιδεών, τις επιθέσεις της τεχνοκρατίας, της παγκοσμιοποίησης, του φιλοσοφικού ευτελισμού.

Η ενστικτώδης αντίδραση να κλείνουμε τα μάτια και τα αυτιά εμπρός στα δυσάρεστα, δεν μας επιτρέπεται πλέον.

Όσοι κράτησαν σφαλιστά τα μάτια τους σε όλα τα συνταρακτικά της εποχής τους, υποκύπτοντας στον πρωτόγονο μηχανισμό αμύνης της σιωπής, την άρνηση, να αντιμετωπίσουμε την έκπτωση, την αρπαγή, το πλιάτσικο αγαθών και συνειδήσεων, σύντομα δεν θα έχουν πλέον που να κρυφθούν.

Να έχουμε πάντα στο νου πως η οργή και μόνον αποτελεί τον μοχλό για την κίνηση της Ιστορίας.

Νίκος Βασιλειάδης

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr