Ο Ηλίας Καραβόλιας είναι Οικονομολόγος  με ειδίκευση Γενικής Θεωρίας και Οικονομικής Πολιτικής. Κατέχει Master of Arts από το European Institute of Philosophical  Anthropology.

Σκίτσο: Γιώργος Γαλίτης, Σκηνογράφος, Ηθοποιός, Συγγραφέας

«Δομή είναι ένα σύστημα που παραμένει το ίδιο μετά από μετασχηματισμούς»

(Claude Levi Strauss) 

Η βολική μακριά αλυσίδα των συγκεκριμένων ευθυνών του τραγικού συμβάντος ξεπλένει την βαθύτερη δομική ανεπάρκεια με φθηνές και εξ ίσου βολικές αιτιάσεις ( πχ ότι για όλα σχεδόν φταίει το ιατρικό παραπεμπτικό παροχής άδειας στον υπεύθυνο)

Το θανατηφόρο συμβάν είναι το ιστορικό ατύχημα της συστημικής ανισορροπίας του εγχώριου κρατικού καπιταλισμού.

Η σύγκρουση των τρένων δεν είναι μόνο προϊόν αλληλουχίας λαθών και εγκληματικών παραλείψεων, αλλά και το σημείο σύμπτωσης του ελλειπτικού ορθολογισμού με τον διάχυτο ανορθολογισμό.

Είναι το αποτέλεσμα της ανεπάρκειας σύμπραξης δημοσίου -ιδιωτικού τομέα η οποία στρεβλώνεται στο όνομα του υπερκέρδους αλλά κυρίως λόγω της διεφθαρμένης κρατικής (κομματικής) μηχανής.

Το ελληνικό κράτος διαπερνάει μέσα από τέτοια τραγικά συμβάντα το κομβικό «λειτουργικό» σημείο ενοχικής απόλαυσης των χρόνιων συμπτωμάτων του.

Πρόκειται για το σημείο «ψυχωτικής αντιστροφής» (psycho-reverse) του ορθολογικού ( πχ υψηλής ακρίβειας συντονισμός στις σιδηροδρομικές τροχιές) με το ανορθολογικό ( πχ χειροκίνητη διαχείριση).

Είναι ένα φαινόμενο «αντίθεσης ορισμού»( meaning contrast) βαθιά εδραιωμένου στην αρχέγονη ροπή για ανοργανωσιά, προχειρότητα, απέχθεια στη πειθαρχία και την συστημική προσαρμογή.

Το παλαιολιθικό ταμπλό της δρομολόγησης των τρένων είναι η απεικόνιση της στρεβλωμένης παραγωγικής δομής μιας κρατικοδίαιτης οικονομίας που βασίζεται στην μη εξατομικευμένη ευθύνη.

Η τελευταία ριζώνει σε δημόσιες υπηρεσίες και δομές λόγω του εκτεταμένου πελατειακού κράτους και της προσοδοθηρίας που αυτό συνεπάγεται.

Στην πραγματικότητα ο εγχώριος κρατικός καπιταλισμός παλινδρομεί και έρχεται «αντιμέτωπος» με τα εθνικά του χαρακτηριστικά αλλά  και τις αδυναμίες προσαρμογής στα διεθνή καπιταλιστικά παίγνια ανταγωνισμού.

Το νεοελληνικό κράτος δεν μπορεί να παρακολουθήσει την φέρουσα «ανταγωνιστική ικανότητα» (όχι κατ’ ανάγκη την ξέφρενη κούρσα για το «συγκριτικό πλεονέκτημα») στην πλανητική και παγκόσμια αγορά.

Επί του πρακτέου, δεν μπορεί να ταυτισθεί με το φαντασιακό του ιδεώδες (πχ απόλυτα ψηφιακό κράτος) μέσα στην δυτικοκεντρική του ψυχοπαθολογία.

Είναι αυτή η ίδια η δομή του εγχώριου κρατικού καπιταλισμού που παράγει στρεβλώσεις, καθυστερήσεις, ατυχήματα, θάνατο.

Το κράτος είναι το «αναγκαίο» συμπληρωματικό μόρφωμα που υποστηρίζει το σχιζοειδές καθεστώς μιας «εσώκλειστης» οικονομικής μορφολογίας στρεβλής ανάπτυξης…