Δεν είναι το εθνικό μας στέγαστρο (Καλατράβα) που ταλαντώνετα και δεν έχει στατική επάρκεια λίγα μόλις χρόνια αφ ότου φτιάχτηκε.

Είναι η ίδια η χώρα που ταλαντώνεται μαζί του μετά από την αλόγιστη μεγέθυνση, αυτή χωρίς τις βασικές δομές και υποδομές, χωρίς σχέδιο για συντήρηση, με αλλεργία στον μακροπρόθεσμο σχεδιασμό και χωρίς πρόβλεψη κανονιστικής προσαρμογής στο μέλλον.

Ο Καλατράβα δεν πρόσθεσε απλά την αρχιτεκτονική του στο Ολυμπιακό Στάδιο αλλά υποτίθεται ότι πρόσθεσε το κάτι παραπάνω στην αισθητική της νεοελληνικής ανάπτυξης.

Μόνο που η αισθητική, το φανταχτερό και η λαμπρότητα θέλουν διαρκές σχέδιο φροντίδας και συντήρησης, θέλουν βιώσιμη διαχείριση και μακροπρόθεσμη αντοχή.

Δείτε τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις που κόστισαν πανάκριβα και τελικά κατέληξαν χρόνια τώρα να είναι εγκαταλελειμμένα κτίρια και σχεδόν άχρηστα γήπεδα.

Αυτή είναι η Ελλάδα : ντύνεται με τα καλά της ρούχα, μακιγιάρεται, φτιασιδώνεται για την μεγάλη στιγμή και μετά παραμένει αιωνίως βαμμένη μέχρι να φύγει το μακιγιάζ, μέχρι ο ίδιος ο χρόνος να την ξεβάψει.

Το στέγαστρο που γέρνει είναι επειδή μια ολόκληρη χώρα γέρνει εδώ και δεκαετίες. Πότε προς την πολυτέλεια και ποτέ προς την ασχήμια.

Τα εσωτερικά δεινά, η κακή νοοτροπία, οδηγούν στον συντονισμό, στην ιδιοσυχνότητα με την καπιταλιστική και συστημική ταλάντωση της ψευδοανάπτυξης : αυτής με τα πολυτελή γραφεία και σπίτια αλλά και τα φανταχτερά μαγαζιά για μια δυο σεζόν.

Όλα αυτά φυσικά συνιστούν εμμονικά κατασκευάσματα της εθνικής ιδεοψυχαναγκαστικής μας νεύρωσης για επίδειξη πλούτου και πολυτέλειας.

Δημιουργήματα ενός κράτους και μιας κοινωνίας με ροπή στο περιστασιακό φαίνεσθαι και όχι στο είναι της διαρκείας.

Ταλάντωση λοιπόν, σε όλα. Ένα εκκρεμές που ποτέ δεν ισορροπεί, επειδή πολύ απλά έχει αρκετά σαθρά θεμέλια…