Η Ωραιοζήλη Τζίνα Δαβιλά είναι Θεολόγος (Msc “Η Θεολογία στον Σύγχρονο Κόσμο”), αρθρογράφος/ραδιοφωνική παραγωγός/εκδότρια του iPorta.gr.

Ο Ιησούς στον Τάφο που λίγες ώρες αργότερα είναι κενός, άδειος. Το παρόν απευθύνεται σε όλους. Είτε πιστεύουν στην Ανάσταση είτε όχι. Γιατί το ιερό πρόσωπο του Ιησού δεν φέρει αμφισβητήσεως, η ιστορικότητά του είναι δεδομένη. Μπορούμε ως άθλιοι καθημερινοί άνθρωποι να νοιώσουμε την θυσία Του; Προφανώς όχι. Είναι πολύ βαριά η συνειδητοποίηση της θέσεως των άλλων, πόσω  μάλλον του Θεανθρώπου. Γιατί ο Ιησούς δεν είναι μόνο Άνθρωπος, είναι Θεός από την αμόλυντη και υπερφυσική Σύλληψή Του δια του Αγίου Πνεύματος και την κυοφορία Του από την Παναγιά. Επομένως, ήδη είμαστε σε άγνωστα μονοπάτια που μόνο με ανοιχτή καρδιά και ακόμη πιο ανοιχτό μυαλό, ανοιχτό βλέμμα μπορούμε κάπως-κάπως να κατανοήσουμε.

Η Μεγάλη Εβδομάδα που είναι η σπουδαιότερη όλου του έτους λόγω της αναμνήσεως των Θείων Γεγονότων είναι και η δυσκολότερη, όπως αποδεικνύεται καθημερινά. Οι ιερείς και δη οι γέροντες και οι γερόντισσες από τα Μοναστήρια λένε για το ταγκαλάκι που θύμιζε ο Άγιος Παΐσιος που τα κάνει όλα άνω κάτω. Είναι τόσο κακό το άνω-κάτω; Αν πηγάζει από την ειλικρίνεια, όχι, αν πηγάζει από την υποκρισία και τον φαρισαϊσμό ναι. Πολλοί φαρισαίοι με τον μανδύα του ένθεου και της δήθεν αγάπης προβάλλουν αυτές τις ημέρες. Είναι η επανάληψη της ίδιας ιστορίας: όσοι Ιουδαίοι  έλεγαν “Ωσαννά εν τοις υψίστοις” λίγες ημέρες αργότερα έλεγαν “άρον-άρον σταύρωσον Αυτόν”. Τι κάνω προσωπικά, αν ενδιαφέρει κάποιον; Ό,τι έκανε ο Ιησούς στον Ναό του Σολομώντα: καταστρέφω την υποκρισία με κόστος και ευθύνη. Κοινώς τα κάνω λαμπόγυαλο. Γιατί χωρίς ευθύνη χάνονται η διάκριση και η ειλικρίνεια. 

Διάκριση είναι να αναγνωρίζεις στον άλλο, τον όποιο άλλο, την ιδιαιτερότητά του.

Διάκριση είναι να μην τον τοποθετείς στο ίδιο καζάνι, δεν είναι όλοι ίδιοι, αν και είναι όλοι άνθρωποι.

Διάκριση είναι να κατανοείς πότε και σε ποιους πρέπει να κάνεις τον βλάκα και τον καρπαζοεισπράκτορα.

Διάκριση είναι να εκτιμάς τα χαρίσματα κάποιου ανθρώπου έναντι κάποιου άλλου. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι φιλότιμοι, εργατικοί, υπεύθυνοι, έντιμοι, καθαροί. Δεν μπαίνουν όλοι στο ίδιο καζάνι, υπάρχει προσωποποίηση.

Διάκριση είναι να παίρνεις την ευθύνη των ανθρώπων που σε εμπιστεύονται.

Διάκριση είναι να ακούς τους δικούς σου ανθρώπους συνειδητά και ουσιαστικά, τους φόβους, τις ανασφάλειες, τους προβληματισμούς, τις επιθυμίες τους.

Διάκριση είναι να συνειδητοποιείς με ποιους θέλεις να είσαι.

Διάκριση είναι κάνεις αυτό που λένε οι Άγιοι της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας: κάθε άνθρωπος είναι μια διαφορετική εικόνα Θεού και οφείλουμε αν θέλουμε  να λεγόμαστε άνθρωποι να σκύβουμε από πάνω τους και να προσφέρουμε ό,τι καλύτερο  μπορούμε.

Διάκριση είναι η ταπεινότητα, ακόμα και ο αυτοεξευτελισμός όταν γίνεται για το καλό. Η Άκρα Ταπείνωσις είναι ο σταυρικός θάνατος του Χριστού. Η τιμωρία για τους χείριστους εγκληματίες της εποχής.

Διάκριση κατά τον Άγιο Παΐσιο είναι η κορωνίδα των αρετών:

“Να προσέχης να μην ξεπερνάς την αντοχή σου, γιατί και οι σωματικές δυνάμεις έχουν όριο.

Δε μπορούμε όμως σε μια δακτυλήθρα να βάλουμε όσο σε ένα βαρέλι· ή να φορτώσουμε ένα βόδι όσο ένα άλογο. Το βόδι είναι για να τραβάει αλέτρι. Δε γίνεται να του βάλουμε σαμάρι και να το φορτώσουμε. Το άλογο πάλι κακώς το βάζουμε στο αλέτρι, γιατί είναι για να σηκώνει βάρος. Στην πνευματική ζωή δεν υπάρχει μία συνταγή, ένας κανόνας. Η κάθε ψυχή έχει την δική της μοναδικότητα, ποιότητα, και δεκτικότητα. Να μη θέλουμε να βάλουμε όλον τον κόσμο στο δικό μας καλούπι. Ο καθένας έχει το δικό του.

Διάκριση είναι η πνευματική όραση.
Και πνευματική όραση έχει εκείνος που έχει εξαγνισμένο νου· γι᾿ αυτό έχει και πνευματική διαύγεια και θείο φωτισμό… να προσπαθήτε να ζήτε εσωτερικά, ταπεινά, να εργάζεσθε στην αφάνεια, για να έχετε τον θείο φωτισμό.

Η διάκριση δεν είναι απλώς μια αρετή· είναι η κορώνα, το στεφάνι των αρετών.
Ανάλογη με την πνευματική μας κατάσταση, ανάλογη με την ποιότητα των αρετών μας, είναι και η διάκρισή μας.
Αν οι αρετές μας είναι χάρτινες, χάρτινο θα είναι και το στεφάνι τους, η διάκριση δηλαδή που θα έχουμε.
Αν οι αρετές μας είναι από μπρούντζο, μπρούντζινο θα είναι και το στεφάνι τους.
Αν είναι από χρυσό, χρυσό θα είναι και το στεφάνι τους.
Αν οι αρετές μας έχουν διαμαντόπετρες, διαμαντόπετρες θα έχη και το στεφάνι τους, η διάκριση.

Η διάκριση, ο θείος φωτισμός, είναι το παν σε όλες τις περιπτώσεις.
Γι᾿ αυτό πάντα εύχομαι, φώτιση – φώτιση να δίνη ο Θεός στον κόσμο.
«Χριστέ μου, λέω, έχουμε χάσει και το σπίτι μας και τον δρόμο που πάει σ᾿ αυτό.
Φώτισέ μας να βρούμε το σπίτι μας, τον Πατέρα μας.
Δώσε μας την θεία γνώση».”

(Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Ε ́, “Πάθη και αρετές”).

Η Ειλικρίνεια, νομίζω, ότι δεν θέλει επεξηγήσεις. Αυτό και αν είναι δύσκολο. Λόγω έλλειψης αυτοσεβασμού και αξιοπρέπειας. Και χαμένων ηθικών αξιών. Ήττα μεγίστη.

Μεγαλώνοντας και λιγοστεύοντας οι καραμέλες της ζωής μας, εκεί γύρω στην μέση ηλικία, περί τα 45-50 και κάτι – αν έχουμε κάνει τον δύσκολο αγώνα να ξεφύγουμε από την ρηχότητα, τον ναρκισσισμό, την αλαζονεία, την φιλοδοξία, την ματαιοδοξία, την κενότητα – συνειδητοποιούμε ότι ό,τι αξίζει στην ζωή είναι οι λίγοι άνθρωποι που αγαπάμε και μας αγαπούν με διάκριση και ωριμότητα. Αν αυτοί δεν υπάρχουν, είτε από δική μας ευθύνη, είτε από των άλλων, η ζωή είναι σαν κόλαση.

Η καταπληκτική ταινία που βασίζεται σε αληθινά γεγονότα, “Ο Παράδεισος είναι αληθινός” (“Heaven is for Real”) προβάλλεται από το ΕΡΤΦΛΙΞ και είναι ό,τι χρειαζομαστε για να βιώσουμε την Θεία Ανάσταση. Γιατί Αληθώς ο Χριστός Ανέστη. Άλλωστε ξεφεύγοντας από τις παγίδες της Καθολικής Εκκλησίας, ο Παράδεισος και η Κόλαση είναι η επαφή με τον άλλο εν Φωτός Κυρίου και η ανυπαρξία του οποιουδήποτε άλλου, το σκοτάδι και η εκκωφαντική μοναξιά. Η αδυναμία να αντικρύσεις το πρόσωπο του άλλου. Η αδυναμία επικοινωνίας. Αιώνια, χωρίς τέλος. Γι’αυτό και είναι απαραίτητα τα μνημόσυνα στους κεκοιμημένους. Στο υστερόγραφο θα διαβάσετε μια ιστορία οικογενειακή*.

Τελικά, το μόνο που πρέπει να μάθουμε να λέμε συνειδητά στους άλλους είναι “είμαι εδώ για σένα”. Αυτό. Και να το πράττουμε. Αυτό είναι Αγάπη. Χωρίς αυτό η κόλαση είναι μέσα μας.

Ευλογημένη, συνειδητή Ανάσταση να έχουμε, εκλεκτοί μου. Με το Φως της Θείου Παραδείσου και την αρετή της Διάκρισης σε τούτη την ζωή.

ΥΓ: Του παππού μου του Νικόλα η μητέρα, η πρό-γιαγιά Σοφία που δεν γνώρισα, ήταν καλοσυνάτος άνθρωπος. Τότε οι άνθρωποι ξεκινούσαν από το Ναύπλιο με τα πόδια και έφταναν στο Κάψια, το πρώτο χωριό έξω από την Τρίπολη Αρκαδίας προς Βυτίνα και Μέναλο. Η προγιαγιά, λοιπόν, στεκόταν στο γεφύρι και φίλευε με φέτα, ζυμωτό ψωμί και ελιές όλους τους περαστικούς. Ήταν, όπως μου διηγείται η μητέρα μου, μια καλοσυνάτη γυναίκα με πνεύμα Θεού. Πέθανε η προγιαγιά και άλλη μια γυναίκα του χωριού (ας την πούμε Αρετή) που είχε τρεις γιους και ήταν και οι τρεις κλέφτες. Πολλά χρόνια αργότερα μια τρίτη γυναίκα που ήταν κοριτσάκι και είχε αμυδρή εικόνα και των δυο, είπε στην μητέρα μου: είδα στον ύπνο μου την Αρετή και την ρώτησα πως περνά. Μου απάντησε: σκοτάδι πολύ σκοτάδι, μαυρίλα παντού, πες στον παπά να μου διαβάσει κανά κόλλυβο. Αυτή η Σοφία του Κότσελα ήταν τυχερή, είναι καλά. Κεριά, κεριά, κεριά, παντού γύρω της κεριά”. Η ιστορία ίσως γίνει αντικείμενο χλευασμού. Να’ναι ευλογημένο. Όλα μέσα στο πρόγραμμα.

Ωραιοζήλη-Τζίνα Δαβιλά

18 Απριλίου 2025