Τζίνα Δαβιλά

Αφιερωμένο στον Νίκο

Μπορούν όλοι να έχουν άποψη για ένα θέμα;

Μπορούν όλοι να εκφράζουν μια άποψη επειδή αυτό τους κάνει να νοιώθουν καλά;

Είναι τελικά όλοι συγγραφείς επειδή εκδίδουν ή αυτό-εκδίδουν ένα ή περισσότερα βιβλία;

Το ημερολογιακού τύπου γράψιμο μπορεί να βαπτιστεί δημοσιογραφία;

Οι απαντήσεις φαίνονται απλές, ίσως όμως να μην είναι και τόσο καθώς αν αναλογισθούμε ο καθένας μας ποιους διαβάζει – δημοσιογράφους, αρθρογράφους συγγραφείς ή mainstream δημοσιογράφους – θα αντιληφθεί ότι συχνά πέφτει θύμα της «προκεχωρημένης» δημοσιογραφίας των blogs. Από την κλασική και πεφωτισμένη δημοσιογραφία των προηγούμενων δεκαετιών, ανεξάρτητα αν οι θέσεις των υπογραφόντων τα άρθρα μάς άρεσαν ή όχι, περάσαμε στον αστερισμό της παρα-δημοσιογραφίας των ανειδίκευτων και της μετα-δημοσιογραφίας των επαγγελματιών. Η αστική δημοσιογραφία πέρασε σε ένα μείγμα επικοινωνίας από γραφιάδες, συχνά με άγνωστο το επαγγελματικό ή μορφωτικό τους επίπεδο, που εκφράζουν άποψή τους επί παντός επιστητού. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αν δεν κοιμάται η κριτική σκέψη του αναγνωστικού κοινού και η αξιολόγηση οτιδήποτε διαβάζουμε. Συχνά συμβαίνει να καταπίνουμε αμάσητα όσα κάθε πικραμένος και πικραμένη γράφει εν είδει «πεφωτισμένης» σκέψης και «άποψης». Η εμπάθεια, η γραφή κειμένων με ανύπαρκτη ή φαιδρή επιχειρηματολογία, η υποκειμενικότητα και η αυτοπροβολή σκιάζουν την αληθινή, εμπεριστατωμένη, αποδεικτική δημοσιογραφία για να δώσουν τη λαθεμένη εντύπωση μιας ανόητης ψευτο-μαγκιάς του «δείτε με, καμαρώστε με, τα βγάζω στη φόρα» που συνοδεύεται από το ανείπωτο «ηδονίζομαι γιατί το όνομά μου φιγουράρει».

Στην σημερινή, αμφίβολη, εξυπνακίστικη, μα και χαοτική ψευτοδημοσιογραφία, το κοινό δίνει και δεύτερη και τρίτη ανάγνωση. Ο στόχος έχει επιτευχθεί. Ο ανύπαρκτος/η γίνεται υπαρκτός/η για τον ίδιο λόγο για τον οποίο την επόμενη εβδομάδα θα ξαναγίνει ανύπαρκτος/η. Διότι η φούσκα παραμένει φούσκα. Γράφουν ασκόπως, όπως μασούν την τσίχλα ασκόπως.

Τελικά, εμπαθή, ανειδίκευτα και ανασφαλή άτομα που διαθέτουν τη δυνατότητα της έκθεσης απόψεων μέσα από την τρέλα των media, των blogs, της νέας άμεσης μορφής προπαγάνδας (συχνά με το αζημίωτο), μπορούν να προκαλέσουν φθορά σε ένα πρόσωπο ή ομάδες ανθρώπων ή κοινωνικές δράσεις; Σαφέστατα ναι, διότι το κοινό δεν επεξεργάζεται τις προθέσεις και το ποιόν του γραφιά αφήνοντας τον εαυτό του απροστάτευτο. Στην πραγματικότητα, όμως, κάνουν μια οπή εις το ύδωρ, μεταφραζόμενο: μια τρύπα στο νερό.  Τις αποφάσεις στα μεγάλα και σοβαρά ζητήματα τις λαμβάνει ο ηγέτης. Αν είναι ηγέτης. Ανεπηρέαστος από τις μέδουσες των blogs. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο άρθρο που ίσως ακολουθήσει.

ΥΓ: Το αφηρημένο ύφος του άρθρου, μια και δεν προσωποποιώ κάποιους, είναι σκόπιμο. Ο καθένας μας μπορεί να τοποθετήσει αρκετές «φωνές» που κράζουν σαν κοράκια γράφοντας κακίες ή εκθέτοντας εαυτούς των με μια πολεμική και μεροληψία που σοβαρή δημοσιογραφία δεν είναι. Το παρόν γράφτηκε καθώς ένα μήνυμα φίλου και αναγνώστη μού έλεγε: «Τι γράφει αυτή; Κάποιος πρέπει να της απαντήσει…». Προσπαθεί να κάνει ντόρο για να εντυπωσιάσει. Ξέρεις τι βάσανο είναι ο ναρκισσισμός;

17.09.2019

Μόνο στη Ρόδο-Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, και Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ), Λεωφόρος Κρεμαστής & «Πηγές Καλλιθέας»

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author      

iPorta.gr