Σήμερα γιορτάζει ο κυρ Σπύρος, ο τορναδόρος που από την οδό Πυθέου, στην αρχή της Βουλιαγμένης μετοίκησε στην Π. Μαυρομιχάλη, στα Ταμπούρια. Του Αγίου Σπυρίδωνος…

Η κορυφαία γιορτή του σπιτιού μας τότε. Μία μόλις αναπνοή από τα Χριστούγεννα. Μια εβδομάδα μετά από την μαμά, την κυρία Βαρβάρα. Όπως τότε. Όπως όλα τα χρόνια. Όπως πάντα. Τουλάχιστον όσο ζούμε ο Πάρις κι εγώ. Έτσι δεν είναι μπαμπά;

Ώσπου να συναντηθούμε κάποτε όλοι σ’ εκείνη την λαμπερή αστερόσκονη που μάς δημιούργησε. Και τότε θα είναι πάλι γιορτή. Αλλιώς όμως.

Ξέρεις μπαμπά όσο μεγαλώνω, η εξίσωση περίεργα αντιστρέφεται. Κάποτε σού έμοιαζα εγώ. Πολύ. Ιδιαίτερα όταν φόρεσα μακριά παντελόνια κι άρχισα να ξυρίζομαι. Και θυμάσαι πόσο καμάρωνα. Όσο τουλάχιστον καμάρωνες κι εσύ για τον πρωτότοκο.

Τώρα πια μού μοιάζεις εσύ. Μού μοιάζεις κάθε χρόνο όλο και περισσότερο. Βαθιά και ουσιαστικά. Στην έκφραση, στο αμήχανο χαμόγελο και σ’ εκείνο το ανικανοποίητο βαθιά στο βλέμμα.Τόσο που σού μιλάω το πρωί στον καθρέφτη. Σε βλέπω στον καθρέφτη του μπάνιου κάθε πρωί. Αντικρίζοντας το πρόσωπο σου στο είδωλο μου.

Ξέρεις μπαμπά κάποτε – ο χρόνος, αυτός μόνο ξέρει πότε – δεν θα ξεχωρίζουμε ο ένας από τον άλλο. Θα έχουμε γίνει απολύτως όμοιοι. Και θάμαστε πάλι μαζί …

Στην φωτογραφία, από τα τέλη του ’80, ο κυρ Σπύρος και η κυρία Βαρβάρα με τον κύριο και την κυρία Παπαδάκη. Τους γονείς του Γιάννη Μετζικώφ. Σε κάποια εκδήλωση που δεν θυμάμαι πια. Ίσως πρεμιέρα θεάτρου. Τόσο ζωντανοί και μάλλον ικανοποιημένοι όλοι τους.

Ούτως ή άλλως σ’ όλες τις φωτογραφίες όσο πιο αληθοφανώς παρόν είναι το θέμα, όσο πιο ζωντανή η παράσταση της ζωή, τόσο περισσότερο τελεσιδικεί ο θάνατος.