Η Ωραιοζήλη Τζίνα Δαβιλά είναι Θεολόγος (Msc “Η Θεολογία στον Σύγχρονο Κόσμο”), αρθρογράφος/ραδιοφωνική παραγωγός/εκδότρια του iPorta.gr.

Είναι Δημοκρατία γιορτή της Δημοκρατίας; Είναι αρκετό ένα celebrity party από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας για τα 50 χρόνια Δημοκρατίας με φιγούρες επικίνδυνων εκλεγμένων να περιπάτουν στα Προεδρικά Ανάκτορα που καταδιώκουν και φιμώνουν κάθε δημοκρατική ελευθερία λόγου χαρακτηρίζοντάς την ως συκοφαντία; Μήπως η κυρία Πρόεδρος “κρέμασε” πολύ νωρίς τα νομικά της υποδήματα και τις προοπτικές της Δίκαιης Δικαιοσύνης που επεδίωκε ως Ευρωπαία Πολίτης ώστε να ταχθεί στο πλευρό του πιο αμφίβολου πρωθυπουργού της Μεταπολίτευσης όπως θα φανεί στην Ιστορία 50 ή 100 χρόνια μετά, αν είναι Ελλάδα ό,τι σήμερα ορίζουμε ως Ελλάδα, που ειρήσθω εν παρόδω υποθέτουμε ότι μάλλον δεν θα είναι; Το κείμενο που θα παρατεθεί στο τέλος του κειμένου είναι του Αλέξανδρου Μ.Ασωνίτη, Συγγραφέα, υπεύθυνου σχολής σεμιναρίων: Ανοιχτή Τέχνη στο Σύνταγμα, με το οποίο ταυτίζομαι και τον οποίο γνώρισα τον Ιανουάριο του μακρινού (;) 2018 όταν παρουσιάζαμε την Πόρτα στην Αθήνα με τους Μαρία Κοζάκου, Γιάννη Πανούση και Μάνο Στεφανίδη. Ωστόσο, θα μεταφέρω μόνο το εξής:” «…[…]…Η 24η Ιουλίου 1974 είναι ημέρα ιστορική και σαν τέτοια θα πρέπει να την γιορτάζουν όλοι οι ΄Ελληνες. Και είναι ιστορική, γιατί την ημέραν εκείνην για να αποκατασταθεί η Δημοκρατία χρειάστηκε να αποτραπούν σοβαροί κίνδυνοι, εσωτερικοί και εξωτερικοί»…Κωνσταντίνος Καραμανλής. Λυπάμαι, αλλά η Δημοκρατία μας αποκαταστάθηκε λόγω της προδοσίας στην Κύπρο και της τούρκικης εισβολής -και κανέναν κίνδυνο δεν αποτρέψαμε, το εννοεί, αποτρέψαμε πόλεμο με την Τουρκία; Όμως, είμασταν στρατιωτικώς ισχυρότεροι ή ισοδύναμοι, παρά την προδοτική χούντα. Το ότι δεν εκτελέσαμε τους χουντικούς, θα το πληρώνουμε εσαεί”.  Αλέξανδρος Ασωνίτης”

Μια μανούλα πόσταρε περιχαρής τον υιό της πλάι σε πολιτικούς… ο ένας εξ αυτών εγνωσμένης επικινδυνότητας και κολλητός του κυρίου Πρωθυπουργού θεωρώντας τιμή για το βλαστάρι της την πρόσκληση και την φωτογραφία. Στα δικά μου μάτια μία τιμητική πρόσκληση προέρχεται από ανθρώπους με υψηλό επίπεδο αυτοσεβασμού, καλοσύνης, ευγένειας, απλότητας, ηθικών αξιών και ουσιαστικής καλλιέργειας, χειροποίητα φτιαγμένης από αγάπη και ήθος που μοσχομυρίζει ειλικρίνεια και εμπιστοσύνη σαν το φρεσκοψημένο ψωμάκι της γιαγιάς. Αλλά αν σκεπτόμασταν οι άνθρωποι το ίδιο ή θα είχαμε ήδη κάψει τον κόσμο από τους πολέμους ή θα ζούσαμε σε επίγειο παράδεισο.

Σε ιντερνετική πλατφόρμα είδα την ταινία “match point” του Γούντι Άλεν. Λιγότερο αναγνωρίσιμη ως γουντιαλενική ταινία μα με εμφανή τα εμμονικά του μοτίβα, η γρήγορη πλοκή, οι αναλλαγές, οι γρήγοροι διάλογοι και εν προκειμένω οι άριες και ο εξαίσιος Ντοστογιέφσκι που έχει πει “όπου δεν υπάρχει Θεός, τα πάντα επιτρέπονται”. Ας μην απορούμε για την κατρακύλα του κόσμου. Ο Θεός δεν ζει στο κακό, βρίσκεται όπου Τον καλούν και Τον αντιμετωπίζουν με σεβασμό, αγάπη και Πίστη.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες 2024 “τρέχουν”. Επειδή πολλά τρομοκρατικά έχουν συμβεί στην Γαλλία την τελευταία δεκαετία ως έκφραση ακραίων πεποιθήσεων, ας ολοκληρωθούν, θα ευχηθώ, με ασφάλεια για όλους. Κανένα σχολιασμό δεν δύναμαι να κάνω για την τελετή έναρξης, αφού δεν την παρακολούθησα. Ωστόσο, θα επαναλάβω – μια και έχω γράψει κείμενο σχετικό- ότι η κυρία Μπριζίτ Μακρόν, η πρώτη κυρία της Γαλλίας, είναι μακράν η πιο καλλιεργημένη, αξιοσέβαστη και φωτεινή σύζυγος Πρωθυπουργού της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας του Κόσμου. Οι νυν και οι επόμενες έχουν πολλά χιλιόμετρα να διανύσουν για να θυμίζουν σε κάθε επίπεδο Μπριζιτ Μακρόν. Είναι ένα ζωντανό θαύμα της καλλιέργειας υπό την αρχαιοελληνική Παιδεία, που οι σύγχρονοι έλληνες μολύνουν καθημερινά και παντοιοτρόπως.

Αγαπώ τα γαλλικά αρώματα και την γαλλική γλώσσα. Μα αγαπώ και την μυρωδιά του φρεσκοκομμένου καρπουζιού. Την  ταπεινή δροσερή φέτα που δίνει χαρά και δροσιά. Ουφ… πολλή ζέστη και ανυπόφορη και φέτος. Παρακολουθώ τις θερμοκρασίες των πόλεων. Στο Όσλο έχουν δροσιές και συννεφιές. Μελέτες μιλούν για το αδιέξοδο των φωτοβολταϊκών που υπερθερμαίνουν την ατμόσφαιρα, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τις ανεμογεννήτριες. Επιπλέον, οι ανεμογεννήτριες ρυπαίνουν επικίνδυνα το περιβάλλον και αποτελούν σοβαρό κίνδυνο για την δημόσια υγεία.  Κατά τ’άλλα τα δάση καίγονται και οι συμφωνίες υπογράφονται. Πότε; Όταν το ινσταγραμ και το φβ κατακλύζονται από εντυπωσιακές φωτογραφίες, ινφλουένσερ (το νέο υποσχόμενο επάγγελμα) δίνουν συμβουλές και οδηγίες για ψυχική υγεία και εντυπωσιακή επιδερμίδα και επαναστάσεις από το κινητό για το ποιούς πρέπει να αφήσεις και ποιους να κρατήσεις στην ζωή σου. Θαύμα!

Η Στέλλα και ο Γιάννης, εγνωσμένης αξίας και ποιότητας φίλοι, μου ευχήθηκαν για τα γενέθλια και την γιορτή μου πριν από λίγες ημέρες. Οι λέξεις που χρησιμοποίησαν ήταν λίγο διαφορετικές μα το νόημα ήταν αυτό: ξαναβρες το φως που έχεις μέσα σου και άστο να ξαναλάμψει, το έχουμε ανάγκη  εμείς που σ΄αγαπάμε και όσοι βαρέθηκαν να διαβάζουν τα διθυραμβικά άρθρα υπέρ Μητσοτάκη και της παρέας του. Το σύγχρονο καφενείο μου έφερε την δημοσίευση του Άρη Μαραγκόπουλου από την τηλεοπτική του συνέντευξη με τον Βασίλη Βασιλικό. Αξίζει να την παρακολουθήσετε όλοι, ακόμη και εσείς που σκέπτεστε, και ψηφίζετε, με το χέρι στην τσέπη και στην θεσούλα σας. Αν και αμφιβάλλω ότι τέτοιοι μας διαβάζετε εδώ στην Πόρτα.  Στο τέλος του κειμένου σε βίντεο ο Άρης Μαραγκόπουλος και ο Βασίλης Βασιλικός. Γιατί “Η Μανία με την Άνοιξη” είναι η απάντηση σε ό,τι φαιδρό και σάπιο σήμερα ζούμε.

Καλό και  δροσερό υπόλοιπο καλοκαιριού.

Ωραιοζήλη-Τζίνα Δαβιλά,

29 Ιουλίου 2024

ΥΓ: το παρόν είναι το editorial του μήνα που φεύγει. Άργησε πολύ… η ζέστη θα φταίει.

Ακολουθεί το κείμενο του Αλέξανδρου Ασωνίτη :

24η Ιουλίου, Γιορτή ή Πένθος;

του Αλέξανδρου Ασωνίτη

Στις 20 Ιουλίου ο πρωθυπουργός Κυρ. Μητσοτάκης παρευρέθηκε – πρώτη φορά ΄Ελληνας πρωθυπουργός, το κλέος μας – στις εκδηλώσεις μνήμης και τιμής για την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Την ίδια μέρα βρέθηκαν ο Ερντογάν και οι γκρίζοι λύκοι του στην κατεχόμενη Κύπρο για να πανηγυρίσουν για την προδοσία μας που τους άνοιξε τον δρόμο.

Ακριβώς τέσσερις μέρες μετά, όμως, στις 24 Ιουλίου, ο πρωθυπουργός θα είναι χαμογελαστός και άνετος στο Προεδρικό Μέγαρο να γιορτάσει την μεταπολίτευση, όπως γίνεται κάθε χρόνο. Μας περνάει γρήγορα το πένθος εδώ, στην κυρίως Ελλάδα, και 50 χρόνια κατοχής σε τέσσερις μέρες. Οι πολιτικοί μας με τις/τους συζύγους τους, μαυρισμένοι, χαρούμενοι, πετυχημένοι τριγυρνάνε στον σκιερό κήπο του Προεδρικού Μεγάρου πίνοντας κρασί και ουίσκυ, χαμογελώντας, αστειευόμενοι -την επομένη οι εφημερίδες σχολιάζουν τα φορέματα της Προέδρου μας, των κυριών κ.λπ. Στην Κύπρο, στον τύμβο της Μακεδονίτισσας, κλαίνε νεκρούς, αγνοούμενους, τραυματίες, πρόσφυγες. Εμάς αυτό είναι το μεταπολιτευτικό μας πένθος. Η δεξίωση. Και κανείς από τους ιστορικούς ηγέτες της χώρας, Κ, Καραμανλής, Ανδ. Παπανδρέου, δεν θέλησε να καταργήσει αυτήν την ντροπή, την ύβρι, την προσβολή. Τι γιορτάζουμε; Πώς επήλθε η Μεταπολίτευση, με την τραγωδία και καταστροφή της Κύπρου, με σφάλματα δικά μας, ελλαδικά, 90% , υπολογίζω 10% την ΕΟΚΑ Β΄. Τι γιορτάζουμε λοιπόν, πώς διαπαιδαγωγούμε την κοινωνία μας, τι λέμε σε φίλους κι εχθρούς;

Πρόπερσι, 2022, είχα στείλει στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας μας το παρακάτω άρθρο, με το εξής σημείωμα:

Σεβαστή Κυρία Πρόεδρε,

Κυρία Αικατερίνη Σακελλαροπούλου

Με αφορμή την χθεσινή επετειακή δεξίωση στο Προεδρικό Μέγαρο, σας αποστέλλω ένα παλαιότερο άρθρο μου, δημοσιευθέν στις “Γνώμες” της Ελευθεροτυπίας, στην οποία αρθρογραφούσα, την Τετάρτη 30η Ιουλίου 2014 (δυστυχώς ο ιστότοπος είναι ανενεργός και δεν μπορώ να σας στείλω το λινκ του δημοσιεύματος), σχετικά με την, κατά την γνώμη μου, προβληματική σκοπιμότητα και τον διφορούμενο χαρακτήρα της δεξίωσης αυτής.

Υπόχρεως εκ των προτέρων.

Με τιμή και ευχαριστίες,

Αλέξανδρος Μ. Ασωνίτης

Συγγραφέας, υπεύθυνος σχολής σεμιναρίων: Ανοιχτή Τέχνη, Σύνταγμα

Εννοείται η καλή μας Πρόεδρος, η υπέρμαχος των δικαιωμάτων όλων των πολιτών, συνεπώς κι εμού, δεν απάντησε. Την ευχαριστώ δημοσίως για το ήθος της, τον σεβασμό στους πολίτες και στην άποψη του Άλλου, και την εκτυφλωτική δημοκρατικότητά της. Και εμπράκτως: Της ξαναστέλνω το άρθρο μου.

Ιδού το άρθρο, λοιπόν:

24η Ιουλίου: γιορτή ή πένθος;

“Η επιλογή, δείχνει αυτομάτως την πορεία της Ελλάδας απ’ το 1974: Απόλυτη, αυτιστική εσωστρέφεια, άρνηση της πραγματικότητας, αποφυγή κάθε διεθνούς ανταγωνισμού. Μετά τον εμφύλιο, βγαίνουμε πάλι εκτός Ιστορίας, εκτός εξέλιξης, οικειοθελώς. Η Ελλάδα δεν θέλει να υπάρχει, και το διατυμπανίζει. Αιτία, αλλοτροιωμένη της ταυτότητα και η απορρέουσα διασάλευση. Δεν το αντιλαμβανόμαστε, γιατί είμαστε μέρος του προβλήματος κι αδυνατούμε να γίνουμε προπομποί της λύσης. Οι τρίτοι το διαπιστώνουν και μας ελεεινολογούν, βλ. παλαιότερες δηλώσεις Ερντογάν: «μας είπαν, με το συμπάθειο, ΄Ελληνες».

Το 1974 η Ελλάδα έχει δικτατορικό, αμερικανοκινούμενο καθεστώς. Η Κύπρος, ελληνικό κράτος, έχει πρόεδρο τον Μακάριο, ριψοκίνδυνη ισχυρότατη προσωπικότητα. Η χούντα Ιωαννίδη, με αμερικάνικη καθοδήγηση, τον ανατρέπει. Εισβάλλει η Τουρκία δήθεν σαν εγγυήτρια δύναμη, δυνατότητα που της είχαν δώσει οι Καραμανλής-Αβέρωφ με την συνθήκη της Ζυρίχης. Έντρομη η χούντα παραδίδει την εξουσία στον λιποτακτήσαντα Καραμανλή που δεν κούνησε το δαχτυλάκι του να την ρίξει. Η Τουρκία καταλαμβάνει το 37% της Κύπρου. Ο ΟΗΕ καταδικάζει εισβολή και κατοχή απαιτώντας την αποχώρηση στρατευμάτων και εποίκων, η Τουρκία αδιαφορεί. Μαζί με: Ισραήλ, ΗΠΑ, Αγγλία περιφρονούν οποιαδήποτε απόφαση του ΟΗΕ.

Η υπαίτιος Ελλάδα τι κάνει τέσσερις μέρες μετά την επέτειο της εισβολής; Γιορτάζει με βαρύγδουπες πομφόλυγες το εσωτερικό γεγονός, την μεταπολίτευση, όρος παραπλανητικός που αποκρύπτει την πραγματικότητα και την καταστροφική αλλαγή των συσχετισμών. Αποδέχεται το εξωτερικό γεγονός. Δείχνει να γιορτάζει, μαζί με την Τουρκία, την παράνομη κατάληψη της Κύπρου. Στέλνει σαφές μήνυμα, προς γείτονες και μη. Δεν μας ενδιαφέρει ο κόσμος κι η θέση μας σ’ αυτόν και στην Ιστορία, η εξέλιξη και το μέλλον. Μας ενδιαφέρει η αντανάκλασή μας στον καθρέφτη, με φωτοστέφανο ρητορείες. Δεν θέλουμε ανταγωνισμό, θέλουμε εσωτερικές «διαμάχες». Οι Τούρκοι γιορτάζουν την εισβολή: εβδομήντα εκατομμύρια εναντίον 500.000 χιλιάδων αόπλων, ειδικά μετά την χουντική απόσυρση της μεραρχίας. Γιορτάζουν με απίθανες γελοιότητες, αστυνομικοί κάνουν κωλοτούμπες πάνω σε μηχανές, τα ελληνικά ΜΜΕ απουσιάζουν.

Η 24η Ιουλίου είναι ημέρα πένθους, οι δεξιώσεις πρέπει να καταργηθούν. Γιορτή της Δημοκρατίας είναι το Πολυτεχνείο, η απόπειρα, 13-8-‘68, του Παναγούλη (καταδικάσθηκε σε θάνατο στις 17 Νοεμβρίου ’68), η απόπειρα ανατίναξης της Αμερικάνικης πρεσβείας από τους Τσικουρή-Αντζελόνι που διαμελίσθηκαν τοποθετώντας βόμβα δυναμίτιδας, 2-9-‘70. Ο Γιώργος Τσικουρής ήταν Κύπριος, 25 χρονών, το χωριό του κατεχόμενο, ο πατέρας του είναι αγνοούμενος. Η Αντζελόνι 30 χρονών, Ιταλίδα.

Αυτές οι ενέργειες σηματοδοτούν την αντίσταση και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, αλλά δεν έριξαν την χούντα, να σωθεί η Κύπρος κι εμείς. Η Ελλάδα θα ήταν διαφορετική, ο ψυχισμός μας θα ήταν διαφορετικός, αν δεν είχε καταληφθεί η Κύπρος. Αλλά δεν ενδιαφέρει την πολιτική μας ηγεσία η Κύπρος κι ο διεθνής ανταγωνισμός, γιατί η διεκδίκηση κι η αποκατάσταση της διεθνούς νομιμότητας, η απάντηση στις τούρκικες απειλές, στα 12 μίλια, η κατάργηση του προξενείου στην Θράκη, προϋποθέτουν οργάνωση κι ανάπτυξη της Ελλάδας, κι αυτό ακριβώς δεν ενδιαφέρει την πολιτική τάξη που παρασύρει τον λαό στις επιλογές της. Η πρόσφατη ιταμότατη στάση του επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ στην τολμηρή (αν και ευρωβουλευτής του ΔΗΣΥ) κα Θεοχάρους είναι ενδεικτική. Το αφελές σύνθημα: «δεν παραχωρούμε τίποτα δεν διεκδικούμε τίποτα», ακριβώς η ιστορία του ανθρώπου δηλαδή, έχει μετατραπεί: τα παραχωρούμε όλα, δεν διεκδικούμε τίποτα.

Η Ελλάδα αρνείται να είναι κέντρο του ελληνισμού, προτιμά αποικία που διοικούν αργυρώνητοι και δούλοι. Αλλοιώς, θα αντιδρούσε, π.χ., στην προκλητικότητα Ερντογάν (τόσα χρόνια συνεργαζόταν με το Ισραήλ, τώρα σκυλεύει την ηρωϊκή Παλαιστίνη) καταγγέλλοντας τα εγκλήματα της Τουρκίας που δεν δικαιούται να μιλάει όσα παλαιστινιακά μαντήλια κι αν φορέσει ο Ερντογάν. Να θυμίσουν τους νεκρούς της Κύπρου, τις γενοκτονίες Αρμενίων, Ασσυρίων, Κούρδων, Ποντίων, Μικρασιαστών, την συνεργασία τους με Ναζί και Εγγλέζους. Σιωπή.

Η Αλβανία προσπαθεί πάλι να διαλύσει την ελληνική μειονότητα, σιωπή. Απαγορεύει να ψάξουμε τα οστά των Ελλήνων στρατιωτών, το επιτρέπει από τον καιρό του Χότζα στην φασιστική σύμμαχό της Ιταλία. Έλληνες μειονοτικοί καταπιέζονται, τους δολοφονούν ισοπεδώνοντάς τους με αυτοκίνητα, σιωπή. Ανακαλεί την συμφωνία για την ΑΟΖ, δεν αναγνωρίζει ΑΟΖ στα Διαπόντια νησιά, εμείς προεδρεύουμε στην ΕΕ και βοηθάμε την ένταξή της. Με τα Σκόπια, ομοίως. «Σε δέκα χρόνια θα το έχουμε ξεχάσει». Πρωθυπουργός Μητσοτάκης. Αρχιαποστάτης ατιμώρητος όπως η συντριπτικότατη πλειοψηφία των χουντικών με το κατάπτυστο «στιγμιαίο έγκλημα». Ατιμώρητοι όπως οι ταγματασφαλίτες.

Η Παλαιστίνη σφαγιάζεται, συμπαραστεκόμαστε και άριστα πράττουμε. Αλλά οφείλουμε να συμπαρασταθούμε και στο Ριζοκάρπασο, για να μην είμαστε ανέξοδοι φαφλατάδες. Τι είναι το Ριζοκάρπασο; Ρωτήστε τις ΜΚΟ, το «Ελσνίκι γουότς», τους αλληλέγγυους, να σας πούνε. Ξέρουν.”

Προσθήκη:

«Η 24η Ιουλίου 1974 είναι ημέρα ιστορική και σαν τέτοια θα πρέπει να την γιορτάζουν όλοι οι ΄Ελληνες. Και είναι ιστορική, γιατί την ημέραν εκείνην για να αποκατασταθεί η Δημοκρατία χρειάστηκε να αποτραπούν σοβαροί κίνδυνοι, εσωτερικοί και εξωτερικοί»

Κωνσταντίνος Καραμανλής.

Λυπάμαι, αλλά η Δημοκρατία μας αποκαταστάθηκε λόγω της προδοσίας στην Κύπρο και της τούρκικης εισβολής -και κανέναν κίνδυνο δεν αποτρέψαμε, το εννοεί, αποτρέψαμε πόλεμο με την Τουρκία; Όμως, είμασταν στρατιωτικώς ισχυρότεροι ή ισοδύναμοι, παρά την προδοτική χούντα. Το ότι δεν εκτελέσαμε τους χουντικούς, θα το πληρώνουμε εσαεί”.