Τζίνα Δαβιλά

Μόνο στη Ρόδο-Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων – Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ), Λεωφόρος Κρεμαστής & «Πηγές Καλλιθέας»

Στους ευεργετηθέντες απατεώνες της ζωής μας

Αγόρασα τον πίνακα που συνοδεύει το άρθρο πριν από επτά περίπου χρόνια. Η …φίλη που μού τον πούλησε-ευτυχώς δεν μου τον ακριβοπούλησε λόγω …φιλίας ( «Δε θα βγάλω από σένα λεφτά…», μού είχε πει) –  δήλωνε γκαλερίστας παλαιάς κοπής, επάγγελμα κληροδοτούμενο από τον πατέρα της, με έδρα σε περιοχή της Αθήνας. Εκείνο το καλοκαίρι είχε πεθάνει η εικαστικός Σωτηρία Ράλλη και η «φίλη» επέμενε να αγοράσω τον πίνακα δεδομένου ότι θα αυξανόταν με γεωμετρική πρόοδο η αξία του λόγω θανάτου της καλλιτέχνιδος. Την Ράλλη δεν την ήξερα, αλλά υπέθεσα ότι η φίλη μου  – έτσι πίστευα η αφελής ρομαντική – μού μιλούσε ως φίλη και μόνο ως φίλη. Όχι ως έμπορος έργων τέχνης. Και φυσικά δεν ένοιωθα υποψήφιο θύμα.

Η συγκεκριμένη γυναίκα μετά από καιρό εξαφανίστηκε από το προσκήνιο και την ζωή μου ως κλέπτης εν νυκτί – κυριολεκτικά, αφού άδειασε νύχτα τον χώρο που στέγαζε τα έργα τέχνης τα οποία πουλούσε  – καθώς κατηγορήθηκε για παραχαράκτης έργων τέχνης με κατηγορητήριο συμπαγές και αυταπόδεικτο.

Πριν από λίγους μήνες, έστειλα σε φωτογραφία το έργο της …Σωτηρίας Ράλλη στον Ιστορικό Τέχνης και αξιόπιστο επαγγελματία και ακαδημαϊκό κο Μάνο Στεφανίδη με το ερώτημα: «Σου αρέσει; Είναι αυθεντικός;». Η απάντηση ήταν σαφής: «Όχι. Είναι λιθογραφία του Τάκη Κατσουρίδη, ψαξ’το.».

Κλεμμένο το θέμα του πίνακα και με το λάθος όνομα στην υπογραφή. Απάτη κατάφωρη. Ποιος έχει εξαπατηθεί περισσότερο από μένα! Δεν ξέρω τι με πείραξε περισσότερο. Η εμπιστοσύνη στο πρόσωπο που δεν την άξιζε ή τεράστια κοροϊδία λόγω της εμπιστοσύνης και της αμάθειάς μου από κάποια που θεωρούσα φίλη; Ούτε καν παραχαραγμένος δεν είναι, έστω πλαστό αντίγραφο, δεν είναι ο πίνακας. Ήταν απλά ένα γνωστό θέμα καλλιτέχνη με την υπογραφή της αποθανούσης Ράλλη.  Κλεμμένο θέμα με ανυπόστατη υπογραφή. Διπλά ή μάλλον πολλαπλά θύμα.

Τον Μάιο του 2007 φεύγοντας από οικία φίλων, με δάγκωσε ένα φιδάκι που έχει θανατηφόρο δηλητήριο. Το φιδάκι αυτό και κανά δυό οχίτσες εξέτρεφε στο σπίτι του… μεσήλικας κύριος, ο οποίος όταν έμαθε από τη σύζυγό του ότι με δάγκωσε κάτι άγνωστο, μού είπε τηλεφωνικά ενώ βρισκόμουν στα επείγοντα του Νοσοκομείου Ρόδου: «Ελπίζω να μην το σκοτώσατε… έχει κάποιο δηλητήριο που ίσως τη νύχτα είναι πιο αδύναμο απ’ ό,τι την ημέρα.. Ας ελπίσουμε ότι όλα θα πάνε καλά…». Όπως απεδείχθη, ο οργανισμός μου ενσωμάτωσε το δηλητήριο του φιδιού με μια τόσο επώδυνη-επώδυνη-επώδυνη διαδικασία που το μόνο που θυμάμαι είναι ότι επί τριημέρω ήθελα να μου κόψουν το κεφάλι. Αν πέθαινα, είμαι σίγουρη ότι ο «φίλος» μου δεν θα αποκάλυπτε ότι εξέτρεφε στο σπίτι του δηλητηριώδη φίδια, αλλά θα απέδιδε τον θάνατό μου σε αλλεργία. Θα πρωταγωνιστούσε με τον επικήδειο λόγο του και θα λυπόταν πολύ.

Αν ο πόθος, η διακαής επιθυμία για οτιδήποτε οπλίζει την απάτη, ο μόνος εξαπατώμενος είναι το θύμα. Το πλαστό πτυχίο, ο πλαστός χαρακτήρα, το ψευδο-ενδιαφέρον, η ψευτο-αγάπη, κάθε τι απατηλό ευνοεί μόνο τον πομπό που αποφασίζει τη χρήση των μέσων της απάτης. Πλαστογραφία, προπαγάνδα, καλοφανής χαρακτήρα και συμπεριφορά είναι τα μέσα. Μηχανισμοί πολιτικοί, πολιτιστικοί, εμπορικοί, ακόμη και οικογενειακοί στήνονται σε απατηλές βάσεις για να αποδώσουν το πρέπον ή το ιδιοτελές που προσδοκά στο απατηλόν μεν, ωφέλιμον δε. Με κόστος τόσο αυτών που εξαπατούν –διότι ο απατεώνας δεν μπορεί να εξαπατά δια βίου πολλούς ή λίγους, η απάτη ή το ψεύδος αποκαλύπτονται – και αυτών που εξαπατούνται. Μα δυστυχώς οι πρώτοι καλοπερνούν και «ευδοκιμούν», οι δεύτεροι βασανίζονται και ίσως δεν βρουν και ποτέ τη δικαίωση.

Fakes News, Fake people. Το έχει η εποχή μας; Όχι απαραίτητα. Πάντα συνέβαινε… αλλά να … τόσοι αιώνες περάσανε, τόση λάμψη χαρίζει το φως της ημέρας, είναι τόσο θλιβερό να πιστεύουμε ότι με νάζια, ευτελή κόλπα και κουτοπονηριές ή πονηριές μεγατόνων, δηλαδή απάτες αρμόζουν στις ζωές μας. Το χειρότερο: τους επιτρέπουμε να επικρατούν. Πόσος κόπος χαμένος στη λάθος κατεύθυνση. Για την απάτη.

Συνεχίζοντας ως πρακτικός άνθρωπος – όπως άκουσα προσφάτως σαν να είναι μειονέκτημα – μα και ιδιαιτέρως ρομαντική και σε θέση να θεωρητικολογήσω και να επιχειρηματολογήσω μέχρι αηδίας και αποδείξεως ότι χωρίς πρακτικότητα, η θεωρία είναι μια τεράστια παγίδα,  θα συνεχίσω να είμαι ο εαυτός μου, το Τζινούλι του μπαμπά μου και της γιαγιάς μου, η Τζινάρα των μαθητών μου, η Δαβιλά των φίλων, «φίλων» και εχθρών μου, το κόκκινο πανί για όποιους δεν ανέχονται τις αλήθειες μου ή όπως αλλιώς με αποκαλούν κάθε φορά όσες και όσοι δεν τους κάνω τα χατίρια, δεν τους είμαι διαχειρίσιμη στα λογικά δικά τους αιτήματα, στα παράλογα για εμένα. Είμαι ο εαυτός μου, ο δικός μου πλούτος, η δική μου πολυτέλεια, παρέα με το βιογραφικό μου, είτε καταγεγραμμένο στα πανεπιστημιακά έδρανα, είτε από τις άγνωστες στους πολλούς σελίδες της ζωής μου.  Δεν το διαπραγματεύομαι γιατί δεν είναι απάτη. Δεν είμαι η ίδια απάτη.

Σήμερα η Ορθοδοξία γιορτάζει τον Άγιο Κυπριανό, τον άγιο που λύνει τα μάγια. Δεν ξέρω πιο ισχυρά μάγια από την απάτη που αποδίδει ευθύνες μόνο στους άλλους. Καμία προσευχή, καμία βασκανία, κανένας Άγιος δεν μπορεί να μας απαλλάξει από αυτήν. Είναι ο εαυτός μας που την έχει ανάγκη. Κι όμως η  ζωή είναι αλλού. Σαν να λέμε  εκεί που βασιλεύει ο ρομαντικός ρεαλισμός.

Καλό Οκτώβριο, εκλεκτές και εκλεκτοί.

02.10.2019

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author      

iPorta.gr