Όταν τσίμπησαν την πατούσα του Σωκράτη με το δηλητήριο, αυτό σιγά-σιγά μούδιασε αρχικά το πόδι του ώσπου παρέλυσε. Όταν το δηλητήριο έφτασε στην καρδιά ο φιλόσοφος Σωκράτης πέθανε.

Η ιστορία του δηλητηρίου επαναλήφθηκε πολλούς – πολλούς αιώνες αργότερα. Τόσους πολλούς που αν ο Σωκράτης δεν ήταν τόσο σπουδαίος για να μείνει στην ιστορία, θα προσπερνούσαμε το κώνειο που ήπιε, όπως αμέτρητοι άνθρωποι έχουν μείνει ανώνυμοι στους αιώνες παρ΄όλο που βασανίστηκαν, δολοφονήθηκαν, δηλητηριάστηκαν εσκεμμένα ή όχι, εξαφανίστηκαν εν ριπή οφθαλμού. Δεν ασχολήθηκε κανείς περισσότερο μαζί τους διότι δεν ήταν ο Σωκράτης.

Και αν μερικά φίδια δεν περιείχαν δηλητήριο θανατηφόρο, ίσως να μην φοβόμασταν τόσο πολύ τα  φίδια. Που έχουν δηλητήριο σαν αυτό που ήπιε ο Σωκράτης. 

Ίσως τα φίδια, με ή χωρίς δηλητήριο, να μην κουβαλούσαν στους ώμους τους και τo βάρος αιώνων του προπατορικού αμαρτήματος. Την εκδίωξη του ανθρώπου από τον Παράδεισο. Πόσο όμορφα θα ήταν να ζούσαμε όλοι στον Παράδεισο. Χωρίς πολέμους, φτώχεια, φθόνο, θάνατο… Στα τόσα απειλητικά μηνύματα και “απανθίσματα” προστέθηκε και ο κορονοϊός. Με όμικρον φυσικά. Το ωμέγα έχει μια μεγαλοπρέπεια ως γράμμα, μια επεκτατικότητα ευγενή. Κορονοϊός αυστηρά με όμικρον. Τελεία και παύλα.

Τα φίδια, όμως, έχουν δηλητήριο και η Βιολέτα που αγαπούσε όλα τα λουλούδια δαγκώθηκε από ένα τέτοιο ερπετό, μικρό – μικρό αλλά θαυματουργό. Γιατί την δάγκωσε στο μικρό δάχτυλο του αριστερού ποδιού και ο πόνος που της προκάλεσε ήταν ανυπόφορος. Η Βιολέτα ετοιμοπόλεμη σε κάθε συγκυρία, έδεσε στον αστράγαλο της το μαντήλι του λαιμού της. Φριχτά-σφιχτά για να μην “περπατήσει” το αίμα. Ενστικτωδώς. Σε λίγα λεπτά βρισκόταν στο Νοσοκομείο του νησιού που ζούσε. Στα επείγοντα. Την εναπόθεσαν σε ένα αναπηρικό γιατί ήδη δεν μπορούσε να πατήσει το πόδι της από τον πόνο, την πήγαν προς τα κρεβάτια των επειγόντων περιστατικών, κουτσαίνοντας σκαρφάλωσε σε ένα και οι γιατροί της αφαίρεσαν το μαντήλι από τον αστράγαλο.

“Ό,τι είναι να κάνετε, κάντε το γρήγορα παρακαλώ γιατί μούδιασε το αριστερό μου πόδι και έφτασε μέχρι τη μέση”,  τους είπε μισοχαμογελώντας και με μεγάλη αγωνία.

“Τι σας δάγκωσε;”.

“Δεν γνωρίζω, δεν είδα”

“Θα σας κάνουμε το αντίδοτο για δήγματα (δαγκώματα) με δόση για ελέφαντα, αφού δεν μπορείτε να μας πείτε περισσότερα και σε λίγο θα αποκοιμηθείτε. Είναι αδύνατο να μην σας πιάσει.”

Το επόμενο λεπτό χτύπησε το κινητό της τηλέφωνο . Ήταν ο ιδιοκτήτης του σπιτιού του οποίου ήταν προσκεκλημένη για να παρακολουθήσουν την Eurovision και όπου την δάγκωσε το δηλητηριώδες φιδάκι.

“Τι με δάγκωσε;” τον ρώτησε.

“Ένα μικρό φιδάκι που το λένε “ήλιο”. Έχει δηλητήριο αλλά μάλλον είναι λιγότερο ισχυρό τη νύχτα. Ελπίζω όλα να πάνε καλά”, της απάντησε κι της έκλεισε το τηλέφωνο απότομα λέγοντας μουδιασμένα ‘περαστικά’.

Ο ήλιος κανονικά λεγόταν άνηλος γιατί όποιον δάγκωνε δεν ξανάβλεπε τον ήλιο, αλλά τι σημασία έχει πια; Η Βιολέτα, είτε δαγκώθηκε από τον άνηλο που τον βάπτισε “ήλιο” ο εν λόγω ιδιοκτήτης της οικίας και του κήπου, είτε από τη μία από τις τρεις οχιές που ο συγκεκριμένος οικοδεσπότης εξέτρεφε στο σπίτι του, ούτε κατάφερε να κοιμηθεί εκείνο το βράδυ παρ’όλη την δόση-αντίδοτου για ελέφαντα, ούτε και πέθανε τελικά. Όμως δηλητηριάστηκε για τα καλά. Γιατί ενσωμάτωσε όσο δηλητήριο της έδωσε ο φίδουκλας με τον πιο επώδυνο τρόπο: ακινητοποιήθηκε επί τριημέρω το αριστερό της πόδι όντας σαν ξένο σώμα, βασανίστηκε από φρικτούς-φρικτούς πονοκεφάλους με οξείς, διαπεραστικούς πόνους   που επιθυμούσε να της κόψουν το κεφάλι με την μέγκενη και οι στομαχικές διαταραχές ήταν τόσο έντονες σαν σεισμική δόνηση 8 ρίχτερ. Από την Κυριακή 13 Μαΐου στις 12:29 πμ που την δάγκωσε το φίδι μέχρι και την Τετάρτη που ακολούθησε  δεν ήξερε αν ήταν καλύτερο αυτό που της συνέβαινε ανηλεώς ή να είχε αποθάνει μια κι έξω.

Αφού η μπόρα που πέρασε για την ίδια ήταν ο κομήτης που έσκασε στη Γη και αφάνισε τους δεινοσαύρους, η μανούλα της Βιολέτας της είπε με ύφος περισπούδαστο, μα και πολύ στοργικό.

“Ξέρεις ποια γιορτή ήταν την ημέρα που σε δάγκωσε το φίδι; Της Αγίας Γλυκερίας. Μπα σε καλό σου… να την φυλάς τούτη την ημέρα. Σου γλύκανε τον πόνο και το κώνειο.”

Έτσι η Βιολέτα, μα κι εγώ που θα ήθελα να με λένε Βιολέτα, έμαθα για την θαυματουργή Αγία Γλυκερία που εορτάζεται στις 13 Μαΐου κάθε χρόνο από την Ορθόδοξη Εκκλησία. Μπορεί για όλους να μην είναι το ίδιο θαυματουργή, αλλά για μένα που θα ήθελα να με λένε Βιολέτα, ήταν το χέρι του Θεού που είναι παντού γύρω μου, αλλά δεν Το βλέπω. Κάποιες φορές μας πλησιάζει με τον πιο ανορθόδοξο τρόπο. Ακόμη και μέσα από τις αστοχίες ανθρώπων που αντί για κουνέλια και χελώνες, εκτρέφουν οχιές και λοιπά δηλητηριώδη φιδάκια.

Σημείωση: η ιστορία που διαβάσατε είναι αληθινή και διαδραματίστηκε το 2007 στην Ρόδο. 

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author      

iPorta.gr