Δημήτρης Κατσούλας

Ευχαριστίες πολλές σε όλους εκείνους τους από Αθήνα μεριά και περίχωρά της  προερχόμενους φίλους όπου κατέφθασαν στον τόπο μας, μια και οι θερμοκρασίες άρχισαν να ανεβαίνουν, ή και ορισμένες ημέρες να σφίγγουν για καλά (νότια βλέπεις ευρισκόμεθα), με τις λάβες της Λιβύης να καταφθάνουν, και συγκεκριμένα στις παραλίες της Καλαμάτας το Σαββατοκύριακο αυτό, και μας έκλεισαν σπίτια και αυλές με την επιδρομή, μπόχα και δυσωδία τους ως ξαναμμένοι κανίβαλοι.

Ζάντες απαστράπτουσες, μπουριά αλουμινίου, μηχανές μεγάλου κυβισμού με τις γκόμενες εποχούμενες πίσω από τους μαέστρους μάγκες οδηγούς τους να  γκαζώνουν, άλλες πάλι, κάτι ξεπεσμένες με tattoo στον κ()λ% να λικνίζονται στην άσφαλτο περπατώντας κουνάμενες και λυγάμενες, στη διαπασών οι μουσικές τους, μουσάτοι με αλλοπρόσαλλα σχήματα επί των παρειών τους ποικιλοτρόπως ξυρισμένα, με tattoo από τον σβέρκο μέχρι την οσφυϊκή τους χώρα και εν συνεχεία ως το πίσω μέρος της γάμπας τους, κάποιοι άλλοι, με τις κοιλάρες τους να κρέμονται  –  προβάλλοντάς τες μάλιστα – να σπρώχνονται και να σπρώχνουν διεκδικώντας την καλύτερη θέση στην αμμουδιά, στα παρακείμενα βραχάκια ή για την κατάληψη μιας ξαπλώστρας.

Ευχαριστίες πολλές σ’ εκείνους όπου τρέχουν με τα 4Χ4 όχι μόνο στο χώμα, στην άσφαλτο και στην άμμο οργώνοντας και στραβώνοντας τους πάντες, αλλά και στα πιο στενά δρομάκια, πετώντας από τα παράθυρα και τις ανοιχτές οροφές των οχημάτων τους σακούλες με αποφάγια παντού, ακόμα και εντός των νεοφυτευθέντων από τον περασμένο Οκτώβριο πεύκων τα οποία δημιουργούν μικρές οάσεις πρασίνου με πανέμορφα αλσύλλια.

Ευχαριστίες πολλές για τις χρησιμοποιημένες σερβιέτες, άλλες χωμένες μέσα στην άμμο και άλλες επί των ξαπλωστρών παρατημένες.

Ευχαριστίες πολλές σ’ εκείνους όπου παράτησαν χεσμένες πάνες στα ρείθρα των δρόμων και κατά μήκος της διαδρομής από Νέα είσοδο Καλαμάτας έως παραλία Βέργας (απέχουσα οκτώ χιλιόμετρα περίπου από το κέντρο της Καλαμάτας και στα ανατολικά της, όπου διαμένω) κι ακόμα παραπέρα.

Ευχαριστίες πολλές σ’ εκείνους όπου παρκάρουν όπως γουστάρουν, οδηγούν ανάποδα, τρέχουν σφαίρα στα στενά και στην παραλιακή χωρίς να λογαριάζουν ούτε κόσμο, ούτε μικρά παιδιά, ούτε αναπήρους στα αμαξίδιά τους, και πουλάνε και τσαμπουκά από πάνω σε μας τους «Επαρχιώτες», τους «Χωριάτες», τους «Αγενείς».

Ευχαριστίες πολλές σ’ εκείνους όπου κατέφυγαν ανάμεσα στα νέα φυτώρια πατάτας, ντομάτας, καρπουζιών, λαχανικών και λοιπών μποστανιών καθώς και στα μικρά δενδρύλλια λεμονιών, μανταρινιών, πορτοκαλιών και άλλων οπορωφόρων προκειμένου να ουρήσουν οι ίδιοι ή να ικανοποιήσουν τις έκτακτες ανάγκες των παιδιών τους, παρατώντας ακόμα και μισοτελειωμένα ρολά χαρτιών υγείας να ανεμίζουν επί των δενδρυλλίων ως σκιάχτρα των πτηνών του ουρανού.

Ευχαριστίες πολλές και στους ντόπιους – ελαχίστους ευτυχώς – μαγαζάτορες, όπου εξέλαβαν το γεγονός ως μιας πρώτης τάξεως αρπαχτή και σου λένε: «Έλα καημένε, τι κάνεις έτσι, ευκαιρία να δουλέψουν και τα μαγαζιά μας είναι…, αρκεί το χρήμα να εισρέει…».

Αυτοί είμαστε, και το δίκιο το έχουν κάτι μάτσα μ@@@κες που (τους επιτρέπουν να) επιλέγουν αυτού του είδους τον τουρισμό. Τον φτηνοτουρισμό, από κάθε του άποψη, αδιαφορώντας για τις αυριανές του επιπτώσεις.

Γι αυτό και θα δουλεύουν σφόδρα υπογείως κατατρώγοντας τις σάρκες μας τα άγρια χαράτσια και τα κάθε λογής καμουφλαρισμένα μνημόνια χάρις στην νοοτροπία μας, κι ας έχουμε… εξέλθει αυτών, όπου λογικό το βρίσκω.

Λαός χωρίς κουλτούρα, χωρίς μόρφωση, λειψή ή ανύπαρκτη παιδεία, όπου  μετατρέπεται σε όχλο ακόμα και για την αναψυχή του, είναι καταδικασμένος σε αργό θάνατο, και μάλιστα αναξιοπρεπή.

Παρόλα αυτά, η χαρά μου είναι μεγάλη. Και είναι μεγάλη για δυο λόγους: Πρώτον διότι αύριο ξημερώνει Κυριακή, και δεύτερον διότι αναμένεται τοπική καταιγίδα(φαινόμενο όχι ασύνηθες) – όπως τουλάχιστον το προμηνύει και ο ίδιος ο κατάμαυρα φορεμένος ουρανός από νωρίς το απόγευμα του Σαββάτου, αλλάζοντας τη διάθεση στους επισκέπτες μας – οπότε, όλους αυτούς θα τους στείλει ξανά πίσω στις τρύπες τους, στις χαμοκέλες τους και στα κλουβιά τους.

Τουρκόγυφτοι…, με τα φουσκωτά τους στρώματα, τις σαμπρέλες τους τις παρδαλές  ( των ενηλίκων εννοώ, που προφανώς δεν γνωρίζουν κολύμβηση ), τις κυράδες κάργα στην κυτταρίτιδα αλλά με τα tattoo στις πλάτες, στους κ()λ%υς, και με τις κοιλιές τους καλυπτόμενες(;)κάτω από τα κιμονό, τις κελεμπίες και τις χλαμύδες τους, που γυαλίζουν μέρες το καρούλι τους πριν κατεβούν από Αθήνα Sity μεριά και περίχωρα της προς τα εδώ.

Nα μη προτρέξει κάποιος να με χαρακτηρίσει κακό, ιδιόρρυθμο, αντίθετο στον τουρισμό ή όποια άλλη τυχόν κατηγορία μου προσάψει, εάν δεν έρθει μια βόλτα μαζί μου ένα ηλιόλουστο Σάββατο για να τον ξεναγήσω στον Παράδεισο της περιοχής μας!

Και σαφώς εννοείται ότι ανάμεσα σε αυτό το αλλόφρον πλήθος υπάρχουν και μερικοί άνθρωποι, αλλά χάνονται δυστυχώς μέσα στον πανικό.

Πιθανόν να αναρωτηθεί κάποιος: Καλά, από την Αθήνα, γιατί έκαναν μια τόση μεγάλη  διαδρομή και ήρθαν στην Καλαμάτα; Η απάντηση είναι τριπλή και απλή. Πρώτον: διότι από την Αθήνα στην Καλαμάτα απαιτούνται σκάρτες δύο ώρες, όσο σχεδόν χρόνο χρειάζεται κάποιος για να μετακινηθεί από Αθήνα προς Λεγρενά ή Πόρτο Γερμενό (αναζητώντας καθαρές παραλίες) συν το μποτιλιάρισμα και με το ό,τι αυτό συνεπάγεται σε κάθε έξοδο, στερούμενος μάλιστα και τη μαγεία του τοπίου κατά τη διαδρομή, σε μια ατέρμονη ευθεία με ελάχιστες παιχνιδιάρες στροφές και με σταθερή ταχύτητα τα 120 χιλιόμετρα. Δεύτερον: Το θεώρησαν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να παρακολουθήσουν και κάνα πανηγύρι της περιοχής τρώγοντας οι λαίμαργοι και την παραδοσιακή ψητή Καλαματιανή γουρουνοπούλα  τους συν γυναιξί και τέκνοις, και κατά τρίτον (το βασικότερο): Το έκαναν υπακούοντας στις επίμονες εδώ και χρόνων προτροπές, παρακλήσεις (γονατιστές), αλλά και διαφημιστικές καμπάνιες του πρώην δημάρχου και προσφάτως νεοεκλεγέντος περιφερειάρχη Πελοποννήσου Νίκα, αίτινες άρχισαν να αποδίδουν «καρπούς», διότι τοιούτου είδους τουρισμό ευαγγελίζεται, πρεσβεύει και προωθεί (φτωχομπινέδες, ταραξίες, γιουρούσια και επιδειξίες – όπου η τελευταία κατηγορία διακατέχεται μάλιστα και από το σύνδρομο ανωτερότητας(!), ναι, υπάρχει και τέτοιο, και χρήζει μάλιστα άμεσης, προσεκτικής θεραπευτικής αγωγής και ιδιαίτερης μεταχείρισης από ειδικούς. Ιδρυματικά άτομα θα τολμούσα να τα χαρακτηρίσω – νεοΈλληνες): «Ελάτε προς τα εδώ, να γνωρίσετε την όμορφη Καλαμάτα μας, μια ευθεία δρόμος είναι…, καλοδεχούμενοι», και να συμπληρώσω κι εγώ: Μια ευκαιρία είναι να κάνετε και ένα test drive στα σαράβαλά σας ή σε εκείνα που σας έπεισαν να αγοράσετε καινούργια με 149 ευρώ το μήνα, επιδεικνύοντας ταυτόχρονα και την ξετσιπωσιά σας.

Οι από τους τόπους τους «βομβαρδισμένους» φωτογραφίες – για να μη εκθέσουμε πρόσωπα, μούρες, φάτσες, καταστάσεις, γεγονότα, αλλά και να μη γίνει βορά του οιουδήποτε ο τόπος μας – περιττεύουν. Ο καθείς νομίζω αντιλαμβάνεται τι εννοώ.

Εξ άλλου, τι να πρωτογράψει και τι να πρωτοφωτογραφίσει κάποιος(παγώνει το χέρι και δεν έχει τη δύναμη να σηκώσει φακό μπροστά σε ασχήμιες)από όλο αυτό το ρέμπελο ασκέρι και τα «έργα» του που άφησε πίσω, τα οποία κατά τη γνώμη μου δεν αξίζουν τον κόπο να είναι και φωτογραφικώς δημοσιοποιήσιμα.

Αντί αυτού, επέλεξα μια φωτογραφία από τον ίδιο χώρο και σε ανύποπτο χρόνο ειλημμένη (ποιός να φανταζόταν εξ άλλου ότι αυτός ο τόπος θα επολιορκείτο κάποτε από ορδές βαρβάρων με την επέλαση οιασδήποτε αγέλης ή μπουλουκιών), την οποία  και παραθέτω, προκειμένου να αναδείξω την περίσσεια ομορφιά αλλά και την σπατάλη της φύσης ολόγυρά μας!

Οι εισβολείς, απλά ροβόλησαν, βρώμισαν, αράδιασαν τα απόβλητά τους,  ασχημόνησαν, ρήμαξαν, απείλησαν, εξαφανίστηκαν, και ουδείς πήρε χαμπάρι(;!). Και…, γιατί να τους νοιάξει εξ άλλου; Αλλού είναι στραμμένη η προσοχή των υπευθύνων τοπικών παραγόντων τώρα – ίσως και να πανηγυρίζουν ακόμα για τις επιτυχίες τους στις εκλογές, να μην έχουν περατώσει τις συνεστιάσεις, τα δείπνα  και τα τραπεζώματα προς τους πολιτικούς τους υποστηρικτές…, ή και να επισκέπτονται ακόμα ομοϊδεάτες τους Αντιπεριφερειάρχες, Συντονιστές Έργων Αποτελεσματικότητας και λοιπούς, προκειμένου να τους συγχαρούν για τις επιτυχίες τους, με την πλήρη σύγχυση και αποχαύνωση στην κοινωνία που επέφεραν – οπότε, πού να βρουν χρόνο ν’ ασχοληθούν οι κύριοι και με αυτό που  συνετελέσθη  μέσα σε επτά ώρες περίπου; Ψιλά πράγματα γι αυτούς. Ίσως εκληφθεί ακόμα και ως μια φυσιολογική άφιξη. Εάν, και όταν, και εφόσον, και όπως το αντιληφθούν.

Συμπερασματικά: όσον αφορά σε εσάς τους αγροίκους και καταληψίες, να μας ξανάρθετε αρκουδιάρηδες, αλλά αυτή τη φορά αν έχετε τα κότσια (μελετήστε πάντως πολύ προσεκτικά και ζυγίστε από κάθε άποψη τις κινήσεις σας), πέραν των αθλιοτήτων σας που διαπράξατε την πρώτη φορά με την κατάληψη της παραλίας – και όχι μόνο – στην οποία παρεισφρήσατε αιφνιδίως, ομαδικώς και κρυφίως και από την οποία σε μελλοντική επάνοδό σας τυχόν μετακινήσετε έστω και πετραδάκι, θα έχετε να αντιμετωπίσετε σύσσωμους τους τρεις οικισμούς (Παραλία Βέργας, Κάτω Βέργα, Άνω Βέργα με ό,τι αυτό συνεπάγεται), κάντε μας όμως και μια επιπλέον «χάρη» εάν το λέει η περδικούλα σας και διαθέτετε και τα αντίστοιχα «καρύδια», καθότι  αυτοαποκαλείσθε (μερικοί) «άντρες»: τολμήστε να ανεβείτε έστω για λίγο πιο πάνω μέχρι το «Καστράκι», την «Ευαγγελίστρια», το «Πετράλωνο», το «Ταμπούρι»…,  προκειμένου «να σας τα πει ο παπάς στ’ αυτί κι ο διάκος στο κεφάλι», αφού οι τοπικοί άρχοντες αποδείχτηκαν εν τέλει αδρανείς, ανεπαρκείς έως και ανύπαρκτοι.

Y.γ: Τα αυτιά σε κανέναν ποτέ, και για οιονδήποτε λόγο όσο ψηλά και αν ίστατο δεν θώπευσα. Από εδώ και εμπρός – και στα δικά μας μόνο πόδια και μέσα στηριζόμενοι, όπως πάντα – μεθοδικώς και αθορύβως αρχίζει η διεκδίκηση των (αυτονόητων) δικαίων μας. Σε κάθε τομέα, και στις χωρίς εκπτώσεις αποφάσεις μας που θα αφορούν στις ίδιες μας τις ζωές και στην ποιότητα αυτών. Κανέναν πλέον δεν εμπιστευόμαστε, γιατί ούτε χέρια να γράψουν ζητιανεύουμε μα ούτε και μασχάλες να ιδρώσουν απαιτούμε. Οι δικοί μας άνθρωποι εδώ, οι Καλαματιανοί, ούτε με τις εναλλαγές φωτογραφιών στα προφίλ τους ενασχολούνται, «ανθιστάμενοι» στην όποια εξουσία, ούτε με κομποσκοίνια τα πόδια τους κοσμούν. Μόνο με περίσκεψη αναγιγνώσκουν, και βάσει αυτής δρουν. Και ο νοών νοείτω.

 * Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr