Αλεξάνδρα Καρακοπούλου

Όταν τα φώτα χαμηλώνουν

όταν τα κεριά αλλάζουν το φως

και δίνουν τον τόνο στην ατμόσφαιρα 

σε κάποιο μικρό, παλιό, ξεχασμένο τζαζ κλαμπ

στο κέντρο μιας μεγάλης πόλης

όταν τα βλέμματα είναι γεμάτα υποσχέσεις

όνειρα και μπόλικο συναίσθημα

όταν ο ήχος της φωνής του, σου πάει πολύ

και το ένα χέρι ψάχνει το άλλο απεγνωσμένα 

σαν μαγνήτης,

σαν να ήταν πάντα εκεί, φτιαγμένο το ένα για το άλλο,

ξαναγεννιέσαι

υπάρχεις

αναπνέεις

αισθάνεσαι

φοβάσαι

επιμένεις

ρισκάρεις

και ο χρόνος σταματάει σε μια στιγμή

που έχεις επιλέξει μετά από μπόλικα ταξίδια του μυαλού και της ψυχής, 

γιατί μόλις κατάφερες να κάνεις την πιο μεγάλη σου εξομολόγηση,

αυτή που φοβήθηκες πιο πολύ από όλες τις άλλες

και όταν τα τραγούδια θα αρχίσουν να παίρνουν σάρκα και οστά,

τα λόγια θα έχουν νόημα

ξεκάθαρα

και εσύ θα νιώθεις κάθε λέξη στο πετσί σου,

σαν να τα άκουσες για πρώτη φορά

θα ξέρεις τι έχει συμβεί…

πώς να κρυφτείς από τον εαυτό σου άλλωστε

όταν τα πάντα συνωμοτούν για να φανούν στο πρόσωπό σου,

αφού ο έρωτας χαρίζει απλόχερα το φως,

αφού η αγάπη γιατρεύει τις πληγές

και η αλήθεια δεν κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της…

η αλήθεια σου

η αλήθεια του

η αλήθεια της

η αλήθεια μας.