Συνηθίσαμε στα χρόνια της κρίσης να θεωρούμε, και σωστά μάλιστα, πως βία θεωρείται η φτώχεια, η ανεργία, η φορολογία, η βίαιη έκπτωση του βιοτικού μας επιπέδου. Στο μυαλό κάθε πολίτη αυτής της χώρας είναι παρόν και δυνατό το ιδεολογικό νεφέλωμα που εξισώνει κάθε δυσάρεστη ή άσχημη κατάσταση με τη κρατική βία απέναντι σε όσους απειλούσαν την «αστική νομιμότητα» επιλέγοντας την επαναστατική ανυπακοή .

Με τα νέα δεδομένα και μια κυβέρνηση με κύριο κορμό την αριστερά, υπήρξαν πολλοί που περίμεναν να δουν τον τρόπο με τον οποίο η αριστερά ως Κράτος θα διαχειριστεί πια την επαναστατική ανυπακοή σε αυτή την ιστορική συγκυρία. Θα ήταν άραγε η επαναστατική ανυπακοή η κόκκινη γραμμή που θα χώριζε επαναστάτες και ρεφορμιστές; H απάντηση δόθηκε σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα και διέψευσε κάθε ελπίδα ή προσδοκία. Η αριστερά έγινε δεξιότερη της δεξιάς η οποία μόλις αποκτά την εξουσία διολισθαίνει στην αρχομανία απέναντι σε μία δεξιά η οποία ενδύεται και πάλι λόγω συγκυρίας την επαναστατική της αντιμνημονιακή «μπέρτα».

Τούτη η υποκρισία των μορφών, όταν η ουσία αλλάζει, δείχνει πόση είναι η ταπεινοφροσύνη μας μπρος σε κάθε τι που είναι θεσμός και έθος και παράδοση, πόσο το παρελθόν και η συνέχεια βαραίνουν στην πορεία μας και πόσο δίκαια αντέχουμε. Μόνο όταν δημιουργηθούν «συμφέροντα» βλέπουμε τη συναδέλφωση και την αλληλεγγύη. Πολύ σπάνια για την προάσπιση κοινών ιδανικών. Κοινά ιδανικά πια δεν υπάρχουν. Στον κάθε Έλληνα τα ιδανικά είναι ατομικά. Γι΄ αυτό και οι πολιτικές φατρίες είναι φατρίες συμφερόντων. Και το ιδανικό του κάθε ηγέτη είναι ο εαυτός του…

Νίκος Βασιλειάδης

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr