Αντικειμενικά είναι ένα από τα πρόσωπα των ημερών. Των τελευταίων ημερών. Είναι που καταψήφισε την κυβέρνηση στη Βουλή. Εναντίον Αλέξη Τσίπρα λοιπόν. Είναι που ψήφισε υπέρ της συμφωνίας των Πρεσπών. Υπέρ Αλέξη Τσίπρα λοιπόν. Είναι αυτή η αντίφαση, αυτός ο διχασμός που προκάλεσε μειδιάματα, χλεύη και σαρκασμό.

Είναι ο Σταύρος Θεοδωράκης. Από τις στέρεες, αναγνωρίσιμες δημοσιογραφικές υπογραφές. Που μετακινήθηκε στην ενεργό πολιτική. Που ηγήθηκε μιας παράταξης με ονομασία συμβολική «Ποτάμι» δηλαδή. Και που προκάλεσε, σε μένα τουλάχιστον, μια απορία μεγάλη και μια αντίρρηση δομική. Γιατί η δημοσιογραφία πρέπει, πάση θυσία, να βρίσκεται διαρκώς απέναντι στην εξουσία. Κυρίως την πολιτική.

Τα γραφεία επί της οδού Σεβαστουπόλεως 22. Πληρέστατα θηλυκών. Πάσης ηλικίας, χρώματος μαλλιών, «μεγέθους», επαγγελμάτων και καταγωγών. Ο Σταύρος όπως ο κόκορας σε «κοτέτσι» κομματικό. Καθόλου άσχημα. Να μην τον αδικώ. Κι εγώ στη θέση του το ίδιο θα είχα φροντίσει να κάνω.

Γραφεία με άρωμα γυναικών. Γραφεία επιμελώς ατημέλητα. Sorry Σταύρο, αλλά θα τα προτιμούσα πεντακάθαρα, τακτοποιημένα, συμμετρικά. Πώς το λένε να δεις; Αστικά. Αλλά για να πω και του στραβού το δίκιο, άφθονη προσφορά. «Τι θα πάρετε; Καφεδάκι; Χυμό;» Οχι ευχαριστώ. Είμαι της μινιμαλιστικής, αστικής, λογικής. Τα ελάχιστα, τα απαραίτητα και τα καλά.

Το γραφείο του Σταύρου, στην ίδια λογική. Παραγεμισμένο. Ανακατωμένο. Επιμελώς ατημέλητο. Ο ίδιος κάθισε δίπλα μου. Οχι απέναντί μου. Κι αυτό επιμελώς μελετημένο. Θα τον προτιμούσα απέναντι. Εκείνος διάλεξε το «απέναντι». Αφού εγκατέλειψε τη δημοσιογραφία. Αφού είναι αρχηγός κόμματος. Έστω, τώρα, μισού κόμματος. «Όχι» μου είπε, προς το φινάλε της κουβέντας «Θα συνεχίσω. Ως «ποτάμι». Ετσι θα προσέλθουμε στην επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση. Ούτε με τον Αλέξη, ούτε με τον Κυριάκο. Θα συνεχίσουμε. Με νέα πρόσωπα. Με νέα στελέχη. Θα δεις. Όποιος στοχηματίσει για το αντίθετο είναι χαμένος από χέρι».

Κόμμα χωρίς κόμμα

-Μα καλά τι το ‘θελες και έφυγες από τη δημοσιογραφία; Εμείς πάντα απέναντι απ’ όλους αυτούς (το «αυτούς» τονισμένο, επίτηδες).

«Έφυγα από τη δημοσιογραφία και μπήκα στην πολιτική, ώστε έτσι από καλύτερες θέσεις να παραμείνω απέναντι στην εξουσία».

-Και τα άφησες όλα;

«Τώρα με αναγκάζεις να σου πω ότι στο παρελθόν ο Γιώργος Παπανδρέου μου είχε προτείνει να με κάνει υπουργό μειονοτήτων. Επειδή ως δημοσιογράφος είχα ασχοληθεί με τις μειονότητες. Είπα όχι, Δεν μ’ ενδιέφερε να γίνω υπουργός. Όλη αυτή η γνώση, το περπάτημα στην καθημερινότητα των «παιδιών ενός κατώτερου θεού» ήθελα να τα φέρω, να τα αναδείξω στην κεντρική πολιτική σκηνή. Εκείνη την εποχή εγκατέλειψα προσφορές καναλιών, όπως του ΑΝΤ1, με πολλαπλάσιες αμοιβές απ’ αυτή ενός βουλευτή. Και η εκπομπή μου, στη βραδινή ζώνη, είχε τη μεγαλύτερη θεαματικότητα».

Πριν προλάβω να θέσω την επόμενη ερώτηση, εκείνος συνέχισε καλοκουρδισμένος και εξαιρετικά μελετημένος.

«Θεωρώ ότι η χώρα είναι δέσμια κομματικών μηχανισμών».

Πολύ σωστά. Σκέφθηκα. Αλλά και μεγάλο μέρος της κοινωνίας γουστάρει κομματικούς μηχανισμούς. Ποιο ήταν το πρώτο, η κότα ή το αβγό; Έλα ντε.

«Γι’ αυτό ήθελα να κάνω ένα κόμμα χωρίς μηχανισμούς, χωρίς εξαρτήσεις συνδικαλιστών και χωρίς αποσπασμένους υπαλλήλους. Για παράδειγμα, ενώ όλα τα άλλα κόμματα έχουν γραφεία παντού, εμείς δεν έχουμε πουθενά παρά μόνο στην Αθήνα. Εκείνοι με αποσπασμένους υπαλλήλους, εμείς μόνο με αποσπασμένους στα γραφεία της Αθήνας, τα μοναδικά κομματικά ».

-Αποσπασμένοι από τι;

«Πρόκειται για εργαζόμενους του Δημοσίου, κάθε τομέα, όπως δάσκαλοι, καθηγητές και άλλοι. Μόνο εδώ στην Αθήνα σε εμάς έχουν αποσπαστεί καμια δεκαριά. Δηλαδή το ένα τρίτο απ’ αυτούς που εκ του νόμου δικαιούται το κόμμα να έχει. Με άλλα λόγια κάναμε ένα κόμμα χωρίς κόμμα. Με μέτωπο να συγκρουστούμε με την ψεκασμένη Ελλάδα».

Ψεκασμένοι, αγανακτισμένοι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και ΝΔ

Στα αυτιά μου όλα αυτά ακούγονται ελκυστικά και επιθυμητά. Πάλι πριν προλάβω ερώτηση να του θέσω, ο Σταύρος και κυρ Σταύρος και αφέντης τσουτσουλόμυτης, όπως και το άσμα του Διονύση Σαββόπουλου, συνέχισε ακλόνητος.

«Το πρόβλημα είναι ότι κάποιοι συμπεριφέρονται σαν ψεκασμένοι. Όπως άλλωστε είχαν στο παρελθόν συμπεριφερθεί οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Τώρα όμως έχουμε τους αγανακτισμένους της Νέας Δημοκρατίας, των λοιπών δεξιών δυνάμεων και του ΠΑΣΟΚ. Με λίγα λόγια είμαι υπέρ του ορθού λόγου, της κοινής λογικής, της ευρωπαϊκής πορείας. Έτσι από το πουθενά βρεθήκαμε με ένα 7%. Και επιμένω. Δεν θέλω να κάνω κόμμα. Δύσκολο ήταν να είχα εξασφαλίσει εκ μεταγραφής δύο ΠΑΣΟΚους που είναι μανούλες στους μηχανισμούς, ώστε να φτιάξω ένα κόμμα παλαιού τύπου; »

Η συνέχεια ακόμα πιο ελκυστική. Για δες είπα από μέσα μου. Τα ίδια πάνω κάτω πιστεύω κι εγώ. Ρε συ Δημήτρη, είπα, μπας και είσαι «Ποτάμι» και δεν το ξέρεις;

«Ακόμα είμαστε στο πρωτόγονο στάδιο της πολιτικής. Οι περισσότερες λύσεις είναι κοινής λογικής και σύγχρονης σκέψης. Χωρίς αριστερό η δεξιό πρόσημο. Όπως, για παράδειγμα, στο θέμα των ατομικών δικαιωμάτων. Τι είναι αυτό; Αριστερό; Δεξιό; Ανοησίες. Όπως για παράδειγμα η ομοφυλοφιλία. Όπως η καλλιέργεια φαρμακευτικής κάνναβης. Φαντάσου ότι στη Γερμανία επιτρέπεται η χρήση «ψυχαγωγικής κάνναβης».

Από μέσα μου σκέφτηκα «ψυχαγωγική», δηλαδή μπάφος. Ούτε την έβαλα, ούτε πρόκειται να τη βάλω στο στόμα μου. Ο Σταύρος συνέχιζε ακάθεκτος.

«Και ξέρεις πώς έγινε; Οι Πράσινοι το πρότειναν και η Μέρκελ, κι εκείνη ως αρχηγός της Χριστανοδημοκρατίας είπε «προφανώς ναι». Όμως η Νέα Δημοκρατία δεν το ψήφισε. Επειδή το θεώρησε μίασμα. Και θέλουν να λέγονται προοδευτικοί, σύγχρονοι και μεταρρυθμιστές. Όταν έλεγαν ότι με την ψήφιση της ψυχαγωγικής κάνναβης, θα πωλούνται ελευθέρως ναρκωτικά στα σχολεία».

Κανένα συγχωροχάρτι στον Αλέξη Τσίπρα

Μπας και σήμερα, υπό απαγόρευση, δεν πωλούνται ναρκωτικά και μάλιστα σκληρά έξω από σχολεία; Άσε στα πανεπιστήμια. Εκεί να δεις.

«Θα σου φέρω ένα ακόμα παράδειγμα. Από μια σύγκρουση στη Βουλή. Όταν ο λαός της Τήνου ζήτησε ένα μέρος των εσόδων της Μονής να πηγαίνει στην τοπική κοινωνία. Δηλαδή τα έσοδα να μην τα διαχειρίζονται εν κρυπτώ, ο Μητροπολίτης και ο ηγούμενος της Μονής. Μόνο εμείς το ψηφίσαμε. Όλοι οι άλλοι εναντίον. Άρα η χώρα είναι ιδεοληπτική. Θύμα ψεκασμένων και αναχρονιστικών θεωριών».

-Με την ψήφο υπέρ συμφωνίας Πρεσπών έκοψες κάθε γέφυρα με Κυριάκο Μητσοτάκη. Πολλοί πιστεύουν ότι μοναδική σου επιλογή είναι ο Αλέξης Τσίπρας.

«Κατηγορηματικά δεν θα συμμαχήσω με ΣΥΡΙΖΑ. Η ψήφος μου για τις Πρέσπες δεν είναι συγχωροχάρτι για την πολιτική του Τσίπρα».

-Και η κυβερνητική ψήφος υπέρ Μαδούρο;

«Μα το κάνουν για τον ίδιο λόγο που αφήνουν τα Εξάρχεια να καίγονται. Να βρίσκονται στο έλεος συμμοριών. Παρέα με τους μπαχαλάκηδες. Όπως και στα Πανεπιστήμια. Αυτός είναι ο φερετζές τους ο αριστερός. Και την ίδια στιγμή τα βρίσκουν με τους «Αμερικανούς φονιάδες των λαών» και με την Μέρκελ. Γι’ αυτό τώρα υπέρ Μαδούρο. Για να λένε «εμείς αντισταθήκαμε στον διωγμό του Μαδούρο. Κάτω τα χέρια από τη Βενεζουέλα». Αυτό είναι το σύστημα που τροφοδοτεί ψεκασμένους. Αλλά από την άλλη κάθε τι που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κακό. Ό,τι κάνει; Ε, όχι».

Ντροπή σας αν δεν πληρώσετε τα δάνειά σας

Εκείνη τη στιγμή, προκειμένου να αποδείξει τη δική του διαφορετικότητα, προσκόμισε τεκμήριο κομματικών δανείων.

«Το ήξερες εσύ ότι προσφάτως έγινε ρύθμιση κομματικών δανείων στη Βουλή που την υπερψήφισαν και ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ; Εκεί λοιπόν, όταν τους βολεύει είναι με τον Αλέξη Τσίπρα. Εκεί ο Τσίπρας βρίσκεται εντός υγειονομικής ζώνης. Ακόμα και για τα πιο αναγκαία μέτρα δεν ψηφίζουμε τίποτα. Λέει η Νέα Δημοκρατία. Όταν όμως πρόκειται για το money, όλα καλά και τέλεια. Κυρίως της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ; Τι θα γίνει μ’ αυτά; Θα τα διαγράψουμε; Είναι ντροπή σας που το κάνετε αυτό».

-Και τώρα;

«Θα είμαι παρών στις ευρωεκλογές του Μαΐου, αλλά και στις εθνικές. Χωρίς δανεικά. Ούτε ένα ευρώ. Φαντάσου όταν πηγαίνουμε να εκτυπώσουμε το υλικό μας, η προσφορά είναι περίπου 50% της αντίστοιχης που προσφέρεται προς τα μεγάλα κόμματα. Και ξέρεις γιατί; Επειδή εκείνοι τυπώνουν χωρίς να πληρώνουν. Εμείς τυπώνουμε και αμέσως πληρώνουμε. Εκείνοι μπεχτατζήδες. Εμείς κανονικοί».

Η κουβέντα πάλι για τη Συμφωνία των Πρεσπών και για τους Μακεδονομάχους. Για τους τελευταίους ο Σταύρος είναι «προδότης». Για τον ίδιο είναι συνεπής.

«Μα είχαμε δεσμευτεί από τις αρχικές μας θέσεις. Το είχαμε πει από το 2014. Το Μακεδονικό να λυθεί με σύνθετο γεωγραφικό προσδιορισμό. Και από το τέλος του 2017 είχαμε πει ότι θα το ψηφίσουμε. Τώρα με εγκαλούν ποιοι; Μα και ο Σημίτης και ο Γιώργος Παπανδρέου είναι υπέρ της συμφωνίας. Τα δύο ζωντανά σύμβολα του ΠΑΣΟΚ. Κι αυτοί προδότες είναι; Μα και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης το ίδιο πίστευε. Εγώ είμαι με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και όχι με τον Αντώνη Σαμαρά. Εκ παραδόσεως η οικογένεια είναι υπέρ της λύσης. Όλοι άλλαξαν άποψη πιεζόμενοι από στενά κομματικά συμφέροντα. Εκτός από μένα. Εσείς αλλάξατε, όχι εγώ. Θα πίστευε κανείς ότι αν ο Κυριάκος ήταν απλός βουλευτής δεν θα συμφωνούσε με τις Πρέσπες; Κανείς. Ούτε φυσικά θα διαφωνούσε η Ντόρα Μπακογιάννη».

Τώρα δεξιοί βουλευτές φωνάζουν «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι»

Μετά απ’ αυτό η έκρηξη του Σταύρου ήταν αναμενόμενη και αυθόρμητη.

«Εμείς, το Ποτάμι, δεν γονατίσαμε. Εμείς παραμείναμε σταθεροί στις απόψεις μας. Εκείνοι γονάτισαν από τον φόβο του πολιτικού κόστους».

Ήταν η κατάλληλη στιγμή να φέρω στο τραπέζι την περίπτωση του Γιώργου Αμυρά, του Γρηγόρη Ψαριανού και του Γιώργου Μαυρωτά.

-Μα καλά πώς έγινε όλο αυτό το επεισόδιο; Πώς έγινε ο Αμυράς να σε κατηγορεί για «δεσμεύσεις»;

«Μοναδικές δεσμεύσεις ήταν οι αρχικές, αμετακίνητες θέσεις μας. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου, με τον κανούργιο μήνα, από τον Φεβρουάριο, να μην αναφέρομαι σ’ αυτό και να μην στεναχωριέμαι. Όλα αυτά με πληγώνουν. Πάντως πρέπει να σου πω ότι μόνο ο Μαυρωτάς ήταν ιδρυτικό μέλος. Και ότι ο Αμυράς δεν ήταν ούτε στο Πολιτικό Συμβούλιο. Στο μέλλον θα τα αλλάξουμε όλα. Θα πορευτούμε με νέα πρόσωπα. Εγώ ούτε κληρονόμησα, ούτε παιδί του κομματικού σωλήνα είμαι. Θα τα αλλάξουμε όλα. Το σκαρί θα παραμείνει το ίδιο, τα πανιά θα αλλάξουμε».

Η συνέχεια ακόμα πιο σκληρή

«Από τη μια ο Τσίπρας φλερτάρει με τον Μαδούρο. Από την άλλη ο Κυριάκος έχει παραδοθεί στους ακροδεξιούς του».

-Εννοείς με τη Συμφωνία των Πρεσπών. Μπορούσε να κάνει διαφορετικά;

«Ο πραγματικός ηγέτης οδηγεί, δεν σύρεται. Όσο για τον διχασμό θα σου φέρω ένα πρόσφατο παράδειγμα από μια μικρή περιοδεία που έκανα. Συνάντησα κάποιον κοστουμαρισμένο κύριο της εκκλησίας με εφτάχρονο παιδί και με απόψεις Χρυσής Αυγής. Ε, λοιπόν το παιδί του είναι μαύρο και είναι υιοθετημένο. Φαντάσου διχασμό. Να υπερασπίζεται αυτούς που αύριο θα απαγορεύουν στο παιδί του να κυκλοφορεί».

-Απίστευτος εσωτερικός διχασμός

«Το ίδιο και με τη Νέα Δημοκρατία. Με αφορμή τη Συμφωνία των Πρεσπών, πολλοί σχολιαστές, υποτίθεται σοβαροί, φωνάζουν «Αμερικανοί φονιάδες των λαών». Δεν είναι μόνο οι ψεκασμένοι του ΣΥΡΙΖΑ. Ψεκασμένοι αριστεροί, ψεκασμένοι δεξιοί. Δεξιοί βουλευτές εντελώς εναντίον Αμερικής. Να λένε, μετά το συλλαλητήριο έξω από τη Βουλή, που κατέληξε με 25 τραυματισμένους αστυνομικούς, «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι». Υπάρχει εξήγηση γι’ αυτό; Ναι. Μας ψεκάζουν!».