Δημήτρης Κατσούλας

Να ξυπνώ κατά τις 6 το πρωί, να είμαι βέβαιος ότι κατερχόμενος του δωματίου σου στο ξενοδοχείο ότι με περιμένει ο καφές με το πλούσιο πρωινό μου ‘Κι ό, τι ζητήσετε κύριε στη διάθεσή σας’, ενώ για τον ίδιο τον  ξενοδοχοϋπάλληλο χθες έμαθα ότι σήμερα είναι η τελευταία του ημέρα που μου παρέχει τις υπηρεσίες του, ε, όχι ρε φίλε, δεν αισθάνομαι βολικά, πώς να σου το πω; Ντρέπομαι, το καταλαβαίνεις; Όπως, χθες πάλι ντράπηκα για το άλλο το παιδί, εκείνο των 22 Απρίληδων που μου γέμισε για τελευταία φορά το ρεζερβουάρ της ενοικιασμένης μου μοτοσικλέτας, εδώ κάτω στην πατρίδα μου την Μεσσηνία. Να φύγω θέλω από τούτο τον τόπο, από τούτη τη χώρα των μαθητευόμενων στη ράχη μου οικονομικά ‘παίγνια’. Να πάρω το αεροπλάνο και να εξαφανισθώ. Να πάω εκεί που – τουλάχιστον – η αγριότητα, ο εμπαιγμός, η καταρράκωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και ο ευτελισμός κατάμουτρα, καν δεν περνούν από τη σκέψη. 

Ναι, πηγαίνω εκεί που, είτε ο γείτονας είναι αυτός είτε ο δήμαρχος της πόλης   είτε ο διευθυντής της Κρατικής Όπερας και του Μουσείου της Αρχαίας Τέχνης είτε της galerie Carla Sozzani θα με αντιμετωπίσουν ως Demetrio, με μια καθαρότητα στο βλέμμα πέρα ως πέρα ειλικρινή. Πηγαίνω εκεί που η χώρα δεν έχει εθίσει τον πολίτη στα επιδόματα με αποτέλεσμα να εξαρτάται η ζωή τους από αυτά και μόνο, πρακτική η οποία στην Ελλάδα παγιώθηκε ως λύση/κοινώς κράχτης αλιεύσεως ψηφοφόρων. Στην Ιταλία της (Δεξιάς) Μελόνι και του (Αρχικαναλάρχη) Μπερλουσκόνι πηγαίνω, αλλά και σε αυτή του (Τραπεζίτη) Ντράγκι και του (Δικηγόρου) Κόντε, στην Ιταλία της Lamborghini και της Fiat,της Ferrari και της Alfa Romeo.  

Εκείνο όμως που συνετέλεσε τόσο ώστε να με κάνει να βγω από τα ρούχα μου – χωρίς εισαγωγικά, παρακαλώ – ήταν η επαναφορά του ‘τεφτεριού’ σε συνοικιακά των Αθηνών αλλά και της Επαρχίας καταστήματα όπως σε μπακάλικα, κρεοπωλεία ακόμα και φούρνους και ψιλικατζίδικα. Βέβαια, αυτά δεν καταγράφονται από τις τηλεοπτικές κάμερες οι οποίες συνοδεύουν τον Υπουργό Ανάπτυξης στις προσυνεννοημένες του εξόδους για το καλωσόρισμα του ‘Καλαθιού του νοικοκυριού’ ούτε από εκείνες της Επαρχίας οι οποίες ασκούν επιρροή διότι προ πολλού είναι ‘ταϊσμένες’ από τις λίστες Πέτσα. 

Ακόμη, η τροφοδοσία της κοινωνίας με φωτογραφίες παιδοβιαστών και ανωμάλων, καμερών στημένων έξω από δικαστήρια προκειμένου να  παρουσιάσουν στο φιλοθεάμον τους κοινό την έλευση ενός ακόμα ο οποίος αναμένεται αυτοβούλως να παραδοθεί στις εισαγγελικές αρχές, ανεβάζοντας έτσι τον αριθμό αυτών που ήρθαν σε επαφή με την 12χρονη του Κολωνού σε 9. Άλλοι επίσης τηλεπαρουσιαστές (βλέπε ANT1) να κάνουν μίξη των πρωινών τους μαγκαζίνο με αυτό της ΕΡΤ και του MEGA ανταλλάσσοντες ‘Καλημέρες’, ‘Χρόνια Πολλά’, αβρότητες και φιλοφρονήσεις κι… ‘α…..καπαμά’. Άπαντες χαριεντιζόμενοι από Δημόσια Μέσα και εις ‘υγείαν των κορόϊδων’, κι όλα αυτά για μια αύξηση του 0.5% της ακροαματικότητάς τους και μερικά Like παραπάνω, κι ο χορός καλά να κρατεί. 

Και φθάνουμε – δυστυχώς με τις ακολουθούμενες πρακτικές – στο σημείο εκείνο όπου τα μίντια να χρησιμοποιούνται πλέον ως ο φορέας που, ναι μεν θα διαμορφώνει νοοτροπίες και θα χειραγωγεί αντιλήψεις, θα εγκαθιστά ταυτόχρονα όμως κι ένα πλαίσιο τέτοιο μέσα από το οποίο θα ελέγχονται τα πάντα, λειτουργώντας παράλληλα και ως κυματοθραύστης επάνω στον οποίο θα αποσβένονται όλες οι εν γένει κοινωνικοπολιτικές αντιδράσεις, διατηρώντας μια κοινωνία σε ‘ημιθανή’ κατάσταση. 

Τέλος, αποχωρώ τουλάχιστον από την Ελλάδα με τις καλύτερες των εντυπώσεων, όλες συμπυκνωμένες σε μια φωτογραφία: αυτήν του Υπουργού Αναπτύξεως ο οποίος κατέρχεται την κλίμακα αλυσίδας σούπερ μάρκετ με το πλήθος να τον ακολουθεί και από εμπρός η κάμερα να καταγράφει. Πιστέψτε με, όλη η Ελλάδα προσωποποιούμενη στην ακτινοβολία του.