Δημήτρης Κατσούλας

Συναντήθηκαν στην αλάνα της γειτονιάς τους, εκεί που ο Δήμος κατάφερε μετά από διαδικασίες χρόνων να απαλλοτριώσει, αποζημιώσει, εντάξει στα ακίνητά του, και κατασκευάσει αυτόν τον χώρο για τις παιδικές ανάγκες αναψυχής και παιχνιδιού. Δυο παιδιά, το ένα μικρό εκεί κοντά στα οκτώ χωρίς γονείς που διαμένει σε μια δομή φιλοξενίας, που είναι ντυμένο με ρούχα και παπούτσια από προσφορές, που πηγαίνει τακτικά στο σχολείο του χωρίς να λείψει ούτε μια ημέρα, που φέτος δεν θα έχει δέντρο στολισμένο, ούτε παιχνίδια, ούτε δικό του ζεστό δωμάτιο με ζωγραφισμένους τους τοίχους του και το πρωϊνό του στο σχολείο διατίθεται από τον σύλλογο γονέων και κηδεμόνων ο οποίος χάρις στις προσπάθειές του είναι δραστήριος και κινητικός. Το παιδί αυτό δεν ξεκινά από την ίδια αφετηρία με το άλλο παιδί που είναι μεγαλύτερο, γύρω στα δέκα τέσσερα, το οποίο και γονείς έχει, και δέντρο θα στολίσει φέτος, και μελομακάρονα θα έχει στο σπίτι του, και δωμάτιο  στολισμένο με λαμπάκια και παιχνίδια το οποίο ξεκινά από μια άλλη, μια ‘’κανονική’’ αφετηρία.

-Ξέρεις κάτι, εγώ δεν πιστεύω ότι υπάρχει Άγιος Βασίλης και όλα αυτά που κουβαλά με τη φορεσιά του την κόκκινη και το σάκο του, λέει το μικρό παιδί στο μεγαλύτερο. -Μα γιατί το λες αυτό; Τα δώρα; Τα δώρα, δεν υπάρχει κάποιος που τα φέρνει;

-Εγώ πάντως, δεν είχα δώρα. Κανένας δεν μου έδωσε ποτέ δώρα.

-Ξέρεις κάτι; Ούτε εμένα μου έδωσε αλλά εκείνες τις μέρες, δεν μπορώ να σου το εξηγήσω, νιώθω μια απέραντη, μια παράξενη χαρά και λέω ότι αυτό πραγματικά είναι το δώρο, αυτό που αισθάνομαι.

Το μικρότερο παιδί κοιτάζει με ένα βλέμμα απορίας το μεγαλύτερο και ταυτόχρονα σχηματίζεται η έκπληξη στο πρόσωπό του. Ναι, τα έχουν αυτά τα ανθρώπινα βλέμματα, είναι τέτοια που έχουν τη δυνατότητα μέσα τους να χωρούν τα πάντα αρκετές φορές κι άλλες να μη χωράει τίποτα. Του σκάει αμέσως ένα χαμόγελο, είναι πλέον φίλοι. Το μεγαλύτερο παιδί λέει ψέματα στο μικρότερο. Η πραγματικότητα είναι ότι έχει πάρει πολλά δώρα αλλά αυθόρμητα του έρχεται στο μυαλό ότι τυχόν πικράνει τον φίλο του, θέλει να ξεφύγει έξω από τα συνηθισμένα, τα καθιερωμένα, τη συνθήκη. Είναι και φορές που χρειάζεται να ειπωθεί ένα ψέμα, είναι η ανάγκη τέτοια. Μοιάζει σαν το νανούρισμα στην αγκαλιά της μάνας, ίδιο κι απαράλλαχτο όταν αυτή του τραγουδάει καθότι το μωρό σπαράζει από τους πόνους, τους κολικούς που λένε οι γιατροί αλλά κανένας γιατρός δεν ξέρει στην πραγματικότητα να εξηγήσει τί σημαίνει κολικός. Ούτε η ιατρική ακριβέστατα γνωρίζει τί σημαίνει κολικός και ποιοι οι λόγοι που τον προκαλούν σε ένα μωρό. Μόνο η μάνα, μόνο αυτή γνωρίζει σε όλη του την έννοια και έκταση τί σημαίνει κολικός. Και στη θέση της μάνας, της κάθε μάνας μπορεί να μπει ο κάθε άνθρωπος, ο εσωτερικά καθαρός άνθρωπος ανεξάρτητα από φύλο, ηλικία, κοινωνική τάξη και καταξίωση. Μόνο αυτός μπορεί να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων, να κατανοήσει τον συνάνθρωπό του λέγοντάς του ‘’ Κράτησε ψυχή μου δυνατά’’. Έχε μου εμπιστοσύνη, γείρε επάνω μου και μη φοβάσαι ποτέ.