Ο Οιδίπους Τύραννος είναι η πιο γνωστή τραγική μορφή ήρωα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Η τραγικότητα του υπερτονίστηκε όταν ο ίδιος αναζητούσε την αιτία του θανατικού που έπεσε στην πόλη του, την Θήβα, ενώ χωρίς να το γνωρίζει ήταν ο ίδιος η αιτία της καταστροφής, καθώς εν αγνοία του είχε δολοφονήσει τον πατέρα, τον Λάϊο, και είχε παντρευτεί την μητέρα, την Ιοκάστη.  Η τραγικότητά του απεδείχθη όταν συνειδητοποίησε την ύβρι και αυτοτιμωρήθηκε τυφλώνοντας τον εαυτό του.

Ακούστε και το ηχητικό αρχείο:

Παρομοίως τραγικές φιγούρες ήταν πολλά από τα πρόσωπα που ήρθαν δια ζώσης σε επαφή με τον Ιησού Χριστό. Οι αρχιερείς, ο Πόντιος Πιλάτος, οι φρουροί, ο όχλος που Τον καταδίκαζε σε θάνατο φωνάζοντας με μίσος “άρον-άρον σταύρωσον Αυτόν”. Όλοι τους αναζητούσαν και περίμεναν τον Μεσσία που θα τους έσωζε από το ρωμαϊκό καθεστώς, ειρωνεύονταν τον Χριστό ότι παρίστανε τον Υιό του Θεού, Τον χλεύαζαν, Τον βασάνισαν, Τον σταύρωσαν και Τον θανάτωσαν. Είναι οι ίδιοι οι οποίοι φαντάστηκαν την έλευσή Του πάνω σε άλογα και ως Σωτήρα που ακολουθείται από πλήθος στρατιωτών που θα εξόντωναν και θα απελευθερώναν την Ιουδαία από του Ρωμαίους. Ωστόσο, όταν ο Χριστός από τον Σταυρό έστρεψε το βλέμμα Του στον ουρανό λέγοντας “Πατέρα άφησέ τους, δεν ξέρουν τι κάνουν”, επιβεβαίωνε την τραγικότητα, την δραματικότητα των προσώπων που Τον σταύρωσαν. Αναζητούσαν τον Χριστό, ο οποίος ήταν μπροστά τους και Τον σταύρωσαν σαν να ήταν ληστής.

Και παρόλο που γιορτάζουμε την Γέννηση του Θεανθρώπου, τα Χριστούγεννα, και την Ανάστασή Του, το Πάσχα, αφού προηγηθεί η ανάμνηση του Θείου Πάθους, και παρόλο που γνωρίζουμε την δραματικότητα εκείνων των προσώπων, αγνοούμε ή αδιαφορούμε για την δική μας δραματικότητα, την τραγική παρουσία μας στον σύγχρονο κόσμο. Γνωρίζουμε την Αλήθεια, ξέρουμε τι γιορτάζουμε αλλά αγνοούμε επιδεικτικά έως και ανόητα κάθε λεπτομέρεια που συνοδεύει την Γέννηση του Θεανθρώπου – και όσοι δηλώνουν αγνωστικιστές, άθεοι, άθρησκοι και λοιποί αντιρρησίες προτείνω να πάψουν να εορτάζουν τούτες τις ημέρες δείχνοντας συνέπεια προς τα πιστεύω τους και τις επιλογές τους.

Την ταπεινότητα της Γέννησης την μεταφράζουμε σε υπερβολή, πλούτο, πολλά δώρα, χωρίς το δώρο της ανιδιοτελούς Αγάπης να κυριαρχεί στις σχέσεις, το οποίο είναι και το μόνο που έχουμε επί της ουσίας ανάγκη. Χωρίς την αξία της οικογενειακής Αγάπης, είτε εξ αίματος, είτε εξ επιλογής.

Επιπλέον, αντί να επικρατεί η Πίστη που είναι η βάση της Ορθοδοξίας αλλά και του Χριστιανισμού γενικότερα, επικρατεί ο νέος “μεσσίας” που είναι το εμβόλιο, υποκαθιστώντας ακόμη και εκείνο το θαύμα της Πίστεως. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν ακυρώνω την ανάγκη του εμβολίου-εμβολιασμού, αλλά την πολύ εύκολη αλλαγή πλεύσης της κοινωνίας μας, της παγκόσμιας κοινωνίας μας,  που ενώ δηλώνει κοινωνός των Χριστουγέννων και του Χριστουγεννιάτικου Πνεύματος, δεν υιοθετεί την ουσία των Χριστουγέννων και του Χριστουγεννιάτικου Πνεύματος ούτε κατ’ελάχιστον. Ξεχνά τα περί Πίστης που είναι η βάση, ο θεμέλιος λίθος κάθε πράξης μας, αλλά θεοποιεί ό, τι είναι μόδα της κοινωνίας κάθε φορά, αν και το εμβόλιο δεν είναι μόδα, αποτελεί ανάγκη.

Δραματικές φιγούρες του σήμερα είμαστε όλοι. Αναζητούμε στους άλλους την αιτία των δεινών μας, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι ευθυνόμαστε για όλα εμείς. Αν όχι άμεσα εμείς, αυτοί που εμείς εμπιστευόμαστε, εκλέγουμε, ψηφίζουμε, στηρίζουμε, προωθούμε, κανακεύουμε, υποστηρίζουμε επιπόλαια ακόμη και αν νοιώθουμε ότι τους αγαπάμε. Δημιουργούμε σύνθετα προβλήματα στη ζωή μας, ξεπουλάμε τους εαυτούς μας για να έχουμε απολαύσεις και χρυσά κλουβάκια, υποδουλωνόμαστε στην ιδέα του ρεβεγιόν που δεν μπορούμε λόγω πανδημίας να πραγματώσουμε, αδημονούμε για το εορταστικό τραπέζι σαν να είμαστε πεινασμένοι από τον πόλεμο του ’40, παραγεμίζουμε τα σπίτια μας με καλούδια νομίζοντας ότι αυτά θα φέρουν και τη θαλπωρή. Είμασταν, και παραμένουμε, οι τραγικές φιγούρες μιας ανόητης εποχής που καλλωπίζεται στην ωραιότερη γιορτή του χρόνου με γιρλάντες σαν να είμαστε για να πανηγύρια. Κι όμως… η χαρά είναι αλλού. Είναι στους ανθρώπους που χωρίς αυτούς θα ήμασταν ή είμαστε σαν άδεια σακιά, είτε με πλούσια καλούδια γύρω μας, είτε όχι.

Η εποχή άλλαξε. Όσο κι αν φαίνεται σκληρή, γίνεται εξ ανάγκης περισσότερο ανθρώπινη. Και ας μην γίνεται αντιληπτό. Όσοι αποτινάξουν τα μοτίβα ζωής των περασμένων δεκαετιών, θα πάνε παρακάτω, όσοι κολλήσουν σε αυτό που απόλαυσαν και αρνούνται να χάσουν, θα βρεθούν χαμένοι στον νέο κόσμο – και της πανδημίας και του εμβολίου – που απαιτεί δραματικές αλλαγές στον τρόπο σκέψης και επιβίωσης. Δεν υπάρχει η νέα κανονικότητα που μας μοστράρουν, γιατί δεν υπάρχει κανόνας που να ακολουθείται ως σωστός. Υπάρχει μόνο νέα νοοτροπία, που μόνο οι συναισθηματικοί και οι απολύτως λογικοί μπορούν να αντιληφθούν. Όσοι υιοθετούν την “νεοκανονικότητα”, που βλέπει ως εχθρό μόνο τον κορονοϊό, κοιμούνται σε ύπνο βαθύ. Ή πιο σωστά παραμένουν στο χθες που δημιούργησε το νοσηρό σήμερα. Και μην μου πείτε ότι αυτό που ζούμε είναι κάτι τυχαίο για το οποίο δεν ευθύνεται ο άνθρωπος.

Επειδή είναι πολύ της μόδα οι… νεοκαταστάσεις, επιτρέψτε μου να αφήσω κατα μέρος φληναφήματα τύπου “κανονικότητας και νεο-κανονικότητας” και να θέσω τον όρο του Νέου Ανθρώπου, απαλλαγμένο από εγωκεντρισμό, επιδειξιομανία, αλαζονεία, κενότητα.  Ο Νέος Άνθρωπος που νοιάζεται συνειδητά, με συνέπεια, ωριμότητα, πάθος, καλοσύνη για τον κάθε συνάνθρωπό του στοχεύοντας στο απλό: να είναι συνεπής στο αδιαπραγμάτευτο μήνυμα των γιορτών, των Χριστουγέννων. Η Γέννηση του Θεανθρώπου, η Ενσάρκωσή Του συμβολίζει την επιλογή της ταπεινής φύσης του Ιησού για να χαρίσει στους ανθρώπους τη δυνατότητα της αγαλλίασης, της χαράς, της γαλήνης, της αιωνιότητας της ψυχής, της Αγάπης στον πλησίον, της  ψυχικής θαλπωρής, της συγχώρεσης. Όποιος δεν πιστεύει σε αυτό το μήνυμα ή δεν το υιοθετεί ως στάση ζωής, ας καταναλώσει ανήμερα στα Χριστούγεννα φακές με ελίτσες Καλαμών, αφήνοντας γαλοπούλες, χοιρινά και ωραία κρασιά στην άκρη. Τουλάχιστον θα εξασφαλίσει την υγεία του.

Καλά Χριστούγεννα, εκλεκτές και εκλεκτοί!

24 Δεκεμβρίου 2020